4D Man (1959)

Het filmdebuut van Lee Meriwether en Robert Lansing. Ook een kleine Patty Duke heeft een korte cameo.

Ondanks het lage budget beschikt deze film over een paar aangename special effects. Vooral voor het jaar 1959. Producent Jack Harris en regisseur Irvin Yeaworth waren eveneens verantwoordelijk voor The Blob (1958) die 1 jaar eerder werd uitgebracht.

Zonder hoge verwachtingen kijkt de film redelijk weg, maar weet de soundtrack minder goed te overtuigen.

2,5 *

Het verhaal voelt als een standaard drama. De ene broer pikt het liefje van zijn oudere broer in. Ook wanneer de oudere broer vindt dat hij van zijn baas te weinig krediet krijgt voor zijn werk, beginnen bij hem de stoppen door te slaan. Eens hij er in slaagt om de 4de dimensie te betreden kan hij zijn wraakplan ten uitvoer brengen. Het is dan zo rond de 50 minuten dat de film eindelijk los gaat en we leuke speciale effecten en zowaar zelfs horror te zien krijgen. Ze probeerden een open einde te creëren maar dat zou volgens mij niet gewerkt hebben. Normaal gezien let ik niet zo erg op soundtrack maar vond deze hier vaak niet gepast met van die trompetgeluiden voelde het meer als een James Bond actiefilm bij momenten. Voor mij iets te hoog soapgehalte zeker in de opbouw om echt sympathie te voelen voor de protagonisten, maar vervelen deed hij evenwel nooit.

Regisseur Yeaworth Jr. had net een leuke hit gehad met The Blob (1958) en probeerde het opnieuw met deze SF-horror. We krijgen hier weer de typische jaren 50-laboratoria, die we al wel veel vaker zagen. De 4D-effecten zijn leuk en inventief gedaan. Maar wat een lange aanloop weer, inclusief allerlei romantsche poespas en broedertwists. Niet helemaal waardeloos vanwege de aardige tweede helft, maar een klassieker wil deze 4D-man nergens worden.