Two Can Play That Game (2001)

'Twee kunnen het spel spelen', het is te kinderachtig voor woorden. We krijgen geen enkele voorgeschiedenis van de hoofdpersonages en we weten niet welk beroep Keith uitoefent, terwijl hij toch vaak op het kantoor aanwezig is. De romance van Keith en Shanté begint met een ontmoeting aan de bar die redelijk vlekkeloos verloopt en het had net zo goed bij een one-night-stand kunnen blijven maar kennelijk houden ze toch te veel van elkaar. Dat moeten we opmaken uit het jaloezie-spelletje dat een week blijft aanhouden waarin ze elkaar treiteren en allerlei dingen verzinnen om de andere uit de tent te lokken. En dat allemaal doordat Keith met een andere vrouw aan het dansen was. Ze hadden er ook meteen over kunnen praten in plaats van er zo belachelijk omheen te draaien. Zoals gewoonlijk komt Anthony Anderson weer leuk uit de hoek, maar verder was het niet echt grappig. Dat presenteren van Shanté (in de camera kijken) vond ik ook maar dom bedacht en paste meer thuis in een weerbericht of instructie-video.

Slap.