Zazie dans le Métro (1960)

Leuke slapstick af en toe maar ik vind het toch moeilijk om de aandacht er bij te houden, door het wat chaotische verhaaltje. Wonderlijk ook, om een boek dat geschreven is door een 'talig' iemand als Queneau juist te verfilmen.

Tegelijk kan ik me voorstellen dat juist deze manier van filmen voor zo'n boek heel passend is.

Plaatje is zeker een Belgische poster?

Hele dikke pret met anderhalf uur lang compleet geflipte doorgeslagen cartoonesque anarchie. Jacques Tati meets Marx Brothers meets Jackie Chan meets Road Runner. 4*

Knettergek, zo zou ik de film willen beschrijven. Louis Malle maakte hiermee de snellere broer van Tati's Playime. De beelden zijn vliegensvlug gemonteerd, versneld vertraagd, er is effectief de schaar in gezet met gewenst effect. Hilarisch alom. Een film die zijn tijd ver vooruit was. 4 sterren

Toen ik Amélie zag dacht ik steeds aan deze film.

Herkende ook wat verwijzingen naar deze film in Amélie.

De bewoordingen voor deze film zijn reeds genoemd door voorgangers: dikke pret/geflipt/knettergek/hilarisch, cartoonesk, anarchistisch.

Zazie is een snelle jeugdfilm vol gekkigheid. Gefilmd in Parijs, op drukke straten crossen, achtervolgingen door winkelcentra en kleine straatjes, en natuurlijk acrobatische toeren op de Eiffeltoren. En Monty Python verbleekt bij de mega-finale.

Nadelen zijn er ook. Zazie is wel heel erg oubollig, de oudheid druipt er vanaf. Ook al zijn de gebruikte technieken vooruitstrevend, hedentendage zouden de schoonheidsfoutjes weggepoetst kunnen worden...ook al hebben die schoonheidsfoutjes natuurlijk hun charmes. En naast de grote hoeveelheid briljante scenes, worden die scenes afgewisseld door 'mindere' scenes, waardoor de aandacht verslapt, omdat je als kijker door wilt stomen naar meer anarchie en gekkigheid.

Zazie dans le Métro is wel een film die schreeuwt om een remake, hoe fout dit ook wel niet mag klinken uit mijn mond. De reeds genoemde Jeunet kan - als hij het voor elkaar krijgt Parijs plat te gooien qua verkeer + toestemming te filmen op en in de Eiffeltoren - een cinema natte droom voor mij fabriceren. Maak me gelukkig!

Vier dikke sterren voor deze pret-film! Let ook op de woordelijke verwijzing in de film naar de nouvelle vague die destijds hoogtij vierde in Frankrijk.

Misschien is dit de reden dat ik geen touw kon vastknopen aan deze film en moet je het boek hebben gelezen of goed Frans kunnen spreken om deze film ècht te kunnen waarderen. Wat ik begreep is dat het boek heel bijzonder is qua taalkundige spitsvondigheden. Deze zullen in de film zijn verwerkt en deze mis ik dus, omdat ik de Franse taal niet machtig ben!

Het oubollige en de beelden van Parijs sprak mij wel genoeg aan om een voldoende te rechtvaardigen (misschien ben ik in een vorige leven wel Parijzenaar geweest, ik krijg altijd zo'n deja vu-gevoel bij dit soort beelden?).

Lang een geleden eens gezien op TV. Herinner me een paar zaken: in het begin vond ik het best grappig maar nadien verwaterde de kolder in mijn ogen. Ach ja, in een geslaagde scene kreeg ik écht hoogtevrees toen ik Philippe Noiret de Eiffeltoren zag beklimmen. En het tempo van de film was hoog, vaak opzettelijk versneld. Hoogtes en laagtes vond ik terug in deze slapstick-prent. Wat ik mij ook herinner was dat de Nederlandse ondertitels toch wel niet alles vertaalden. Maar ik had toch wel veel meer verwacht. Misschien moet ik hem nog eens een tweede kans geven. Want dat hij invloeden heeft gehad op latere films van andere regisseurs, dat is zeker. Alleen is dit een genre dat me persoonlijk niet me niet erg ligt.

"Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain" vond ik stukken beter.

Wie Amélie prefereert boven Zazie is vermoedelijk een homosessuelle qui aime les bougies .En dan heb ik het dus over de films .Een roman die tig-taalgrappen en vondsten bevat verfilmen als pure slapstick,je moet het maar doen.Van de tour Eiffel scènes word je onpasselijk en Noiret is als gebruikelijk subliem.

Oe, wat zit er veel lol en gekkigheid in deze film. Nouvelle vague voor, met en door kinderen lijkt haast wel. De springerige achtervolgingsscène (naar aanleiding van de le blue -jeans) is het hoogtepunt. Alhoewel, de mijmerende oom op de eifeltoren mag er ook wezen. Naar het einde toe ontspoort de film volledig, maar dat is eigenlijk de enige logische conclusie van zo'n film. En Parijs is weer een plaatje!

Iemand enig idee waarom er zo veel films van Louis Malle opeens uitgezonden worden door TV5MONDE?

Fenomenale Film, waarin echt alles uit de kast getrokken wordt.

Zelden zo iets gezien.

Gaat van komedie, vol beeldgrappen naar regelrechte slapstick om zowat in anarchie te eindigen. Iets te lang misschien en een hoogtepuntje teveel, maar wel bergen ideeën, originaliteit en creativiteit. Soms heel raak, soms ook behoorlijk mis, maar dat maakt niet zoveel uit, want voor je het weet ben je weer een idee of drie verder.

Ruim 3.5*

Nou dat zal dan wel, want ik werd hier knettergek van .

Jemig, wat een bombardement aan waanzin, idioterie en meligheid is dit zeg. En dat voor 1960.

Je kunt op zn zachtst gezegd beweren dat er een hoop creativiteit en jolijt in zit, maar als geheel werd ik er niet bepaald vrolijk van.

Scenes in de Eiffeltoren waren inderdaad wel geinig.

Eindelijk iemand bij deze film waar ik het mee eens ben Wat een rommeltje..

Een rommeltje is het zeker maar dat geeft de film juist zijn prachtige kinderlijke charme.

Ik vond hier werkelijk niets aan, een drukke en rommelige film met flauwe humor, gauw vergeten, voor de echte liefhebber.

Zo uitbundig en hysterisch in regie en acteren (van met name de talloze kleine bijrollen) dat ik van een (koude) kermis thuiskwam. De twee films die ik tot nu toe van Malle zag vond ik echt goed, maar Zazie trekt de nouvelle vague naar een zodanig ongebalanceerd extreem dat ik mentaal onverwacht snel afhaakte. Bleef erbij voor de technische hoogstandjes (Malle moet Melies wel echt een held gevonden hebben), maar dat woog dan weer op tegen de hoogst gedateerde, platte dialogen en - ik hoop toch dat ik me vergist heb - de vele (schijnbaar oprechte?) toespelingen op pedofilie.

Te veel van het goede. Na een heerlijk begin en een geweldige Scooby Doo-achtige achtervolging was de lol er voor mij wel vanaf. Te druk, te veel vorm, te weinig inhoud. Halverwege was ik er helemaal klaar mee. Een dagje later het restant gekeken en er gebeurde eigenlijk hetzelfde: eerst was het erg leuk en na een tijdje was ik het zat.

Kleurrijke komedie vol visuele grapjes en slapstick humor. Af en toe erg vindingrijk, soms wat vermoeiend. Maar de creativiteit wint het wmb van de flauwheid. In veel opzichten een voorloper op Amelie. En de film ziet er zeker 10 jaar jonger uit.

Ik ging deze film volledig blind in. En dat is maar goed ook want anders had ik m niet snel gekeken. Komedie en een jong meisje in de hoofdrol blijf ik normaal verre van. Nu door een blinde greep uit mijn Louis Malle box, belandde de blu ray in de speler.

Het was even wennen. De humor was vrij absurdistisch en het meisje grofgebekt. Ook heel kleurrijk en duidelijk een inspiratiebron voor Jeunet. Amelie is nooit ver weg.

Na een half uurtje echter ging het absurdisme over in slapstick, compleet net versnelde beelden en irritant muziekje. Dat is echt helemaal niet mijn ding. Een enorme afknapper.

Het is dat de film op het einde totaal ontspoort en het absoluut een bijzonder werkje is. Tati, maar ook Week-end en Everything Everywhere all at once zijn hier wel schatplichtig aan. Carax evenzo.

Maar goed, goed vond ik het niet. Gewoon niet mijn ding.

Krappe 3* voor de inventiviteit.

Knotsgek, dat is het minste wat je kunt zeggen. Helaas is die knotsgek hier niet helemaal positief bedoeld. Het is allemaal net iets te warrig, iets te veel holder de bolder van het één op het ander springend. Je hebt amper tijd om te zien wat er eigenlijk gebeurd, en of er iets te lachen valt (als er al iets te lachen valt). Begrijp me niet verkeerd: Heel af en toe is er wel degelijk een luide lach ontsnapt, maar al bij al viel dat toch een beetje tegen voor een film in het genre 'doldwaze komedie' als deze. Een film mag voor mij zeker absurd zijn (graag zelfs), maar dan moet de humor wel grappig/intelligent genoeg zijn om het geslaagd te houden.

Doe mij dus toch maar het prachtig kwetsbare Au revoir les enfants van Malle! Een van de mooiste films ooit gemaakt.

Ps: Catherine Demongeot is zeker een lichtpunt, wat op z'n minst prachtige set-fotografie heeft opgeleverd (voor de liefhebbers: Alamy | Page non trouvée - alamyimages.fr.

Ik voeg me bij tbouwh, zware zit.

Eiffeltorenscene vond ik wel de moeite, even los van dat er enige hoogtevrees opspeelde bij de capriolen.

Jammer. Terwijl het geen zware film is.

Mij te druk en kolderiek. Misschien ben ik verpest door alle trage, arty slowburn drama's