Federico is een pedofiele kindermoordenaar die op de vlucht is. Gewond wordt hij gevonden door de twaalfjarige Simona, die hem begint te verzorgen. De moeder van Simona ontdekt de voortvluchtige man en heeft zo haar eigen plannen met hem.
Nou, daar zou Wouter wel eens gelijk in kunnen hebben, want een twaalfjarig meisje dat naakt uit het bad stapt om vol trots haar beginnende borstjes te laten zien aan een pedofiele kinderverkrachter, dat zie ik nog niet zo snel in een film heden ten dage. Om nog maar te zwijgen van wat er daarna gebeurt, waar we niet op zullen vooruitlopen.
Maar het ging Massimo Pirri vermoedelijk om veel meer dan alleen dit schokeffect. Hij is opvallend genuanceerd over het personage van de kindermoordenaar, een zachtaardige, vriendelijke man, die slachtoffer is van zijn driften. Veel slechter komt de moeder en de vader van het meisje er van af. Een moeder zonder enig verantwoordelijkheidsbesef, die met iedereen het bed in duikt en een vader die zich opsluit in z'n werkkamer, waar hij speelt met z'n geweren. Vindt je het dan gek dat dat kind ook niet helemaal spoort.
De titel laat zich lastig vertalen. De onzedelijkheid? De immoraliteit? Iets in die geest. Een zedenschets dus. Maar is het een goede film? Op twee derde zakte de film behoorlijk in en begon in herhaling te vervallen. De personages zijn wel behoorlijk uitgewerkt, maar zijn niet echt interessant en er is geen personage dat voor enig contrast zorgt. Niet alle scènes zijn even geloofwaardig en het slot, tsja, wellicht ook niet ieders cup of tea. Maar ik hou wel van dit soort 'foute' films.
PS. Let op het thema van de vogeltjes en de lege volière.