La Sua Giornata di Gloria (1969)

Ze bestaan nog: "Oude Italianen" zonder commentaartje van pippo...

Het 'kleine broertje' van Bertolucci's Partner (1968) (die ik nog moet kijken - maar ze zitten (met reden) samen in de DVD-release). De buitenscènes waarin de protagonisten wat rondlummelen zijn heel fijn, mooi los. Vooral een paar mooie composities met licht/donker springen in het oog.

Helaas verschuift de film naar de inhoud en die inhoud is een eindeloze 'dicussie' vover overtuiging, beweegredenen, leegheid, linkse moraal etc. Weinig boeiend - omdat er bitter weinig mee wordt gedaan. Antonioni's Zabriskie Point (1970) uit hetzelfde jaar begon ook met zo'n discussie, maar die had nog bepaald wél iets in petto bij het vervolg. Regisseur Bruno strooit er nog wat 'Godard'-tjes doorheen met wat titelkaarten vol bolsjewiek-propaganda. Maar echt tot leven wil het dan al niet meer al zitten er aan het eind weer wat meer sfeervolle buitenopnames in, maar het blijft allemaal een nogal richtingloze reflectie.

In 1969 na vertoning op het festival van Berlijn geheel in de vergetelheid weggezakt en door NoShame opgepikt voor de DVD-release van Partner. Die staat overal bekend als beter en Bertolucci is het daarna aanmerkelijk beter vergaan - al had hij zijn naam al gevestigd met zijn eerste twee films. Ik vond het imdb-commentaar ook wel goed getroffen (las die erna, maar grappig dat ook daar ZP wordt aangehaald). De Engelse titel van de film lijkt in elk geval een self fulfilling prophecy voor de regisseur te zijn geworden...

Edouardo Bruno valt in de categorie Charles Laughton, Gerald Kargl, Tom Stoppard, Herk Harvey, Saul Bass,en zelfs Marlon Brando en (nu nog) Johnny Depp. Mensen die maar één lange film regisseerden en zich daarbuiten vaak met andere dingen bezighielden. Bruno was flmcriticus en hoogleraar.

Deze film is erg een 1968-film. Heel erg. De film heeft een tik gehad van de meest politieke films van Godard en probeert daarop door te gaan. Dat leidt tot heel veel discussie over de revolutie (die in de film begonnen is) maar ook een flinke relativering daarvan tegen het einde. Erg rudimentair en de film heeft buiten de context van toen echt te weinig te bieden. Ik geloof niet dat het een grote ramp is dat Bruno nimmer een tweede film maakte.