Der Schatz (1923)

Pabst debuut.

Met Pabst weet ik het nooit zo helemaal. Er zitten toch hoogvliegers in zijn oeuvre, bijvoorbeeld Die liebe der Jeanne Ney of een Geheimnisse einer Seele. Maar een film als bijvoorbeeld de opgehemelde Die Buchse der Pandora, heb ik toch veel minder mee. Zal wel door die Brooks komen. Dit is in ieder geval zo een film van hem die ik dan weer erg kan waarderen.

Het is een ietwat vreemde eend in bijt in het oeuvre van Pabst, dat moet gezegd worden. Qua sfeer en decors zou het zo een Murnau of een Wegener kunnen wezen. De decors doen ook heel erg Golem - achtig aan. Expressionistisch en gotisch van stijl en sfeer. Máár, het is wel degelijk een Pabst en waarin dat het sterkst tot uiting komt is het acteren en de cameravoering. Het is Pabst eerste film, de cameravoering is nog wat stroef en theatraal maar hij speelt al wel op zodanige wijze met de camera dat het zich makkelijk onderscheid van de andere regisseurs, zoals Lang en Murnau. De 'vierde wand' wordt doorbroken en de acteurs lopen langs de camera zo het beeld in en uit. Toch iets unieks in de stille film wereld. Het acteren is ook anders bij de films van Pabst, naturel, niet geforceerd en statisch, nee verreweg van zelfs. Die liebe der Jeanne Ney is ook een goed voorbeeld van deze fijne manier van acteren.

In Der Schatz zit opvallend genoeg ook aardig wat humor verwerkt, al is Der Schatz geen komedie. Tot nu toe de enige film van Pabst waar ik toch 'opzettelijke' humor heb gezien. De humor was mij inziens verreweg van vervelend en bepaalde running gags waren ook best sterk te noemen.

Een alleraardigst filmpje van Pabst dus.

4.0*