Orchestra Wives (1942)

Gewoon een heerlijke feelgoodfilm met een herkenbare cast. The Nicholas Brothers waren geweldig. Daar kan Fred Astaire nog wat van leren.

Net als in Sun Valley Serenade (1941) brengen Glenn Miller en zijn mannen weer een aantal van hun hits ten gehore, o.a. Serenade in blue, I've got a gal in Kalamazoo. Daarnaast zijn ze zelf in deze film ook een heel stuk meer vertegenwoordigd.

Inhoudelijk vond ik deze film toch aanzienlijk minder, wat waarschijnlijk ook komt door de wat sombere ondertoon. Uit historisch muzikaal oogpunt is deze film wel weer de moeite waard om een keer gezien te hebben.

Ik heb echt een zwak voor dit soort films. Lekker feel-good, ouderwets, komisch en romantisch. Ik kocht de film omdat ik al vele jaren een grote fan ben van Glenn Miller, en nu vond ik het toch maar eens tijd om één van de films te kijken waar hij in speelde (zowel acteren als muziek).

Het verhaaltje is lekker simpel, maar het werkt prima en dit is toch het soort verhaal waar Hollywood in uitblonk: een liefdesverhaal met de nodige obstakels. Het acteerwerk is prima, al is het altijd lastig voor mij om daarover te oordelen sinds het zo anders is dan het acteerwerk van tegenwoordig. Toch vind ik het tempo in de dialogen en het overdreven uiten van emoties altijd heel charmant in die oude films, en met "Orchestra Wives" is dat niet anders. Daarbij zitten er een paar hele komische stukken in, waarbij ik vooral kon lachen om Cesar Romero als Sinjin. Een geniaal personage, hij had voor mijn part gerust een grotere rol mogen krijgen.

De film zelf stelde mij dus niet teleur, ik heb er met veel plezier naar gekeken, maar dan was de film toch slechts 3 of 3.5 sterren waard geweest. De muziek van The Glenn Miller Orchestra tilt de film gelukkig naar een hoger niveau. Er zijn de bekende Glenn Miller deuntjes die kort langskomen, maar de 4 volledige (vocale) nummers die gespeeld worden zijn stuk voor stuk pareltjes. Één van mijn Glenn Miller favorieten "I've Got A Gal In Kalamazoo" wordt zelfs gebruikt als climax, met de briljant dansende The Nicholas Brothers als hoogtepunt. Dit had ik al eerder gezien op Youtube, maar ook na het zien van de hele film gaf het mij weer een gelukzalig gevoel.

Ik kan het zeker geen meesterwerk noemen, maar voor mij persoonlijk is dit een geweldige film die nergens echt iets bijzonders doet behalve op muzikaal gebied. Maar het gaat om het gevoel, de kijkervaring, het geheel, het muzikale genot. Daarom verdient deze film gewoon 4 sterren en niet minder van deze Glenn Miller-fan en filmliefhebber.

De film is volgens mij alleen geschikt voor fans van Glenn Miller. Het is een aaneenschakeling van optredens van het befaamde orkest, af en toe (hinderlijk) onderbroken door een irritant verhaaltje over achterbakse, roddelende en ruziemakende vrouwen van orkestleden. Dat verhaal is zó doorzichtig, dat men het net zo goed weg had kunnen laten. Twee * voor de muziek, waaronder een aantal nummers die ik helemaal niet kende.