Five the Hard Way (1969)

Bizar slechte film met allemaal vervelende karakters, op eentje na dan, maar die legt helaas veel te snel het loodje. In de niet-MST3K-versie schijnt er ook nog een beruchte verkrachtingsscene in voor te komen. 1*

Haha die suffe zijspanfilm, ja die herinner ik me nog wel. Ultiem slechte film met de onverbeterlijke Ross Hagen. Vooral de scene waarin-ie met z'n vriendinnetje in slowmotion van een heuvel rolt is priceless...

1*.

@ de voorgaande meningen: vreemd. Ik vond dit echt een goede film en vermakelijk op z'n minst!

Natuurlijk in het straatje 60s cult & revenge, dus dik aangezet, geen groot budget en een tamelijk dun verhaal. Maar de uitwerking mag er zijn. Het tempo zit er behoorlijk in, met een geweldige soundtrack (of songkeuze, dat weet ik eigenlijk niet), prima tot uitstekend (passend) acteerwerk met leuke, kleurrijke karakters en de scenes die qua 'happy'-uitstraling dik aangezet zijn, werken wel door het contrast met de dramatische stukken, zoals op het einde of wanneer Rommel bij zijn collega in huis de twee spelende kinderen ziet/flashbacks krijgt.
Ten laatste nog een pluim voor Michael Pataki die als JC een heel verdienstelijke bad guy neerzet.

Dikverdiende 3,5*.

Ik maak er toch drie sterren van. In mijn enthousiasme bij het zien van iets vermakelijks ná zoiets slechts als 'Erotic ghost: siren' toch iets te ver doorgeschoten.

De zijspansportwereld zal niet gejuicht hebben bij het aanschouwen van deze thriller (?) over een aantal zijspanners. De zijspansequenties zijn saai gefilmd, matig gemonteerd en vooral lang. Maar ja, het verhaal is dan ook zo flinterdun (en oninteressant) dat het nodig was om te tijd op te vullen met dergelijke nonsens. Het is een wraakverhaaltje met een belachelijke (want zeer slechte geacteerde) schurk en hoewel dat aanvankelijk nog wel eens kan leiden tot onbedoeld grappige momenten, gaat ook dat al snel de keel uithangen.