Colic: Dek Hen Pee (2006)

Begint wat te langdraderig allemaal, maar daarna is het wel om aan te zien. Eerst allemaal wel erg mysterieus, verder aardige horror.

Films uit Thailand kunnen me voorlopig nog niet bekoren...

Fijne Thaise horror.

Wel een typische slow burner die pas helemaal op het einde tot z'n volle recht komt. Kritiek op het wat losse verhaaltje dat ervoor komt vind ik dan ook niet zo vreemd. Het hele middendeel lijkt wat onsamenhangend. Er zitten best wel fijne scenes tussen maar ze lijken vaak niet expliciet bij deze film te horen (al hebben ze natuurlijk wel gewoon dezelfde hoofdrolspelers).

De opzet met het babytje is leuk, maar halverwege verandert het al snel in een redelijk typisch Aziatisch horrortje. Daarom niet verkeerd trouwens want het is best sfeervol uitgewerkt allemaal, maar veel lijkt het niet meer te maken te hebben met het eerste half uur.

Ook het einde (na de climax) lijkt er maar wat aan vastgeplakt. Tot dan is er eigenlijk maar bitterweinig duidelijk geworden over de aard van de baby, dat aangeplakt stukje verhaal is nu niet echt bevredigend te noemen.

Gelukkig zijn de horror stukjes wel oké. Bij vlagen ook best spannend, visueel aantrekkelijk en gewoon vlot en kundig uitgevoerd. De film verdient dan ook makkelijk 3.5*, maar meer zit er niet in. Daarvoor had ik graag wat meer uit het Colic concept gehaald zien worden, in plaats van dat het weer gewoon de zoveelste blijkt.

Sfeervol filmpje, het gebrek aan tempo en vlotte gore speelt de score hier blijkbaar wel parten. Zal de film dan ook zeker geen deugt doen dat hij lokaal op DVD gereleased.

Dikke 3.5*

Ik schrik er van hoe weinig mensen deze film gezien hebben. Is dit dan echt zo'n onbekende film? Ik heb hem toch al meerdere malen in mijn handen gehad in de MediaMarkt de afgelopen maanden, maar lang staan twijfelen of ik hem wel zou meenemen.

Gelukkig deed ik dat. Dit is echt een verrassing gebleken. Goede mix tussen spanning en (psychologische en bovennatuurlijke) horror. Phrae Ploy en Pongpop zijn interessante personages. Geen gelukkig getrouwd stel die in blijde verwachting is van het eerste kindje, maar twee mensen die er achter komen dat er een 'ongelukje' is gebeurd, namelijk een plotselinge zwangerschap. Communicatie tussen de twee lijkt ver te zoeken, maar toch trouwen ze en krijgen ze het kind samen. Ze trekken in bij moeders, ik dacht dat ze bij Pong zijn moeder gingen wonen, maar in de beschrijving staat bij Phrae haar moeder, is dit een fout of heb ik gewoon niet goed opgelet?

Pimpan Chalaikupp is een mooie en overtuigende verschijning als Phrae. Ook haar zus is een leuke meid en doet het niet slecht. Maar wat moet je beginnen met een kind dat telkens huilt? Het is dan ook niet gek dat de relatie, die sowieso al nooit best is geweest, flink onder druk komt te staan. Wanneer er dan ook nog onverklaarbare sterfgevallen plaats vinden, is het einde helemaal zoek.

Zoals Onderhond al benoemde is er een gebrek aan een verklaring, dit haalt de film onderuit. Slechte karma's, zieltjes, reïncarnatie.. Ja ja ja. Dit komt helaas nergens goed uit de verf. Het lijkt wel alsof de makers flink zoekende waren, welke kant dat ze uitwilden met deze film was volgens mij niet echt duidelijk.

Ondanks dit, toch zeer vermakelijk. 3.5*

Mwah, ik ben toch niet heel overtuigd van deze film geraakt hoor. Nergens word het echt heel spannend, en de paar plotwendingen zijn vrij voorspelbaar. Het kwam soms als een slap aftreksel van Finale Destination over eigenlijk. Ook werd ik lichtelijk geïrriteerd van dat baby gejank de hele tijd, haha. Nee, er zijn echt wel betere thrillers/horrors uit Azië.

2*

4/10 (IMDB)

Het werd wel weer eens tijd voor een paar Aziatische horrorfilmpjes. Vroeger verslond ik ze...

Maar Colic was hem nou net niet.

We volgen een stelletje; waaronder een zwangere vrouw, die naar het ouderlijke huis van de vrouw gaat om daar om oma's steun te vragen. Het babytje wordt geboren en je weet ook meteen al dat er iets niet pluis is met het kind. Logisch ook, dat was ook het onderwerp. Wellicht hier; elke keer als het kind huilt, sterft er iemand.

Ja, hoe standaard.

De uitwerking was opzich wel goed, maar de film wil bijna nergens eng of spannend worden. Het is een beetje toekijken naar de zoveelste dode die valt door het gehuil van het kind. Nu weet ik dat Aziaten wel vaker dit soort thema's gebruiken, of ik moet het inmiddels al een beetje gewend zijn. Slechts het hele verhaal over die boeddhist, die zegt dat het jongetje in zijn andere leven een slecht persoon was en de geest daarvan nog meedraagt was nog wel een goed gegeven. Het Final Destination achtig-concept eromheen had ik al vaker gezien.

Ik moest wel erg lachen om die taxichauffeur trouwens.

Een leuk niemandalletje, maar echt griezelen wil het maar niet worden.

2,5* voor de legende.