Il Mistero di Oberwald (1981)

Een volkomen bizar (en mislukt) drama van Antonioni, die driftig aan het experimenteren was geslagen. Volgens mij oorspronkelijk voor de TV gemaakt, maar ik heb m (weliswaar in een afgeragde kopie met dubbele voice-ver én ondertitel) ooit in het Filmhuis van Arnhem gezien.

Antonioni is hier met kleurexperimenten bezig: De figuren zijn óf door rozerood óf lichtgroen licht omgeven, naar gelang hun stemming of sympathie. Een belachelijk gezicht. Bovendien is het nogal een hysteriche film, met een schetsmatige uitwerking, wat de synopsis ook al doet vermoeden.

Maar wel weer grappig dat de (voormalig) grootmeester ook wel iets durfde. Hoewel dit natuulijk echt aan het einde van zijn carrièrre was. Voor de liefhebbers en nieuwsgierigen.

De uitwerking is anders een héél stuk sterker dan in de eigen film versie van Cocteau. Meer ingetogen, minder ervan uitgaande dat iedereen de uit het leven van Sisi overgenomen elementen direct door heeft ook. Het einde loopt nog steeds niet helemaal lekker, maar komt hier ook iets minder uit de lucht vallen voor mijn gevoel en behoud toch nog zijn romantisch/poetische bedoeling. De kleuren zou je wel hysterisch kunnen noemen, maar ik vind ze mooi. Ze doen zowel denken aan een soort technicolor gothiek die goed past bij de setting en de duistere romantiek van het verhaal, als aan Oost-Europese stileringen uiteenlopend van de mythische sprookjesfilms van Aleksandr Ptushko tot het werk van Sokurov. Ook bepaalde shots van het landschap hadden iets "Sokuroviaans". Onbegrijpelijk dat deze film in het algemeen zulke slechte beoordeling krijgt. Zal vast komen door de stap naar video die de critici destijds begrijpelijk onbegrijpelijk vonden, maar laat ik dan de eerste zijn die daar dan weer even overheen stapt en de film ziet voor wat ze is.

Ik zag gisteren nog weer vier minuten van de film op de tentoonstelling. Daar werd verder ook bijzonder weinig context gegeven en ook weinig reflectie, dat had toch wel leuk geweest. Een opmerking dat Antonioni het zelf niks vond - en dat was het. Ik was nog steeds niet erg overtuigd van die paar minuten die ik zag. Verhaal elementen waar je naar verwijst kan ik me hoegenaamd niet meer herinneren.

misschien dat pippo's bericht bij L'Aigle à Deux Têtes (1948) nog wat meer houvast geeft.

de tentoonstelling bood inderdaad zeer weinig diepgang. Wel veel beeld, maar de begeleidende tekstjes waren zonder uitzondering summier en oppervlakkig. Ook de vele correspondentie, tekeningen en foto's gaven niet altijd veel meer context. Mooiste voor mij om te zien waren toch zijn grafische experimenten (tekeningen, schilderwerk en fotografie), met de reeks "bergen" als highlight, dat was echt wel een museale en aanvulling op al die filmbeelden waar ik persoonlijk al overbekend mee ben en dus niet te lang bij stil bleef staan.

Il Mistero di Oberwald was qua beeld veroordeeld tot een klein achteraf hoekje en werd in de bijbehorende vitrine en tekst nauwelijks genoemd. Gezien de status van het werk wellicht logisch, maar een tentoonstelling zou ook kunnen kiezen om juist op die punten méér te doen, zodat er iets te ontdekken valt...