The Burglar (1957)

Dan Duryea als afgepeigerde boef, die in gezelschap verkeert van Jayne Mansfield.
Zij snakt als jong blaadje naar de aandacht van de veel oudere Duryea (You're like, what? 37, 47, 57?!), maar ze weet niet te overtuigen en is zelfs een beetje een non-factor. De 'sex' bom spatte er niet van af, in ieder geval.

Dan doet die andere vrouw, ene Martha Vickers, het beter in de spaarzame scenes dat ze erin zit. Ze versiert Duryea op een directe, weinig subtiele manier. Fatale femmes hebben kennelijk een radar voor 'zwakke' mannetjes. Vergeleken met haar is Mansfield's personage een dom wicht, maar zoals in vele noirs zin dat juist de vrouwen waar de helden om sterven.

The Burglar heeft twee spanningsbogen. De daadwerkelijke inbraak in het begin van de film en de jacht van een concurrerende boef op het juweel tijdens de tweede akt. Tussendoor probeert men Duryea wat meer substantie te geven en ontdekken we via zijn nachtmerries en flashbacks wat hem dwarszit en wat hem voortdrijft. Maar zijn inzichzelfgekeerde gemompel weerhoudt mij in elk geval om enige sympathie op te wekken. Hierbij speelt ook de zgn. 'love interest' Mansfield een rol.
Duryea werkt als 'supporting actor', schurk of als hij als een luis mag opdraven. Als leading man (ook bij bv. 36 Hours) vind ik hem minder geschikt.

Positief ben ik wel over het camerawerk en montage en daarmee de economische manier van vertellen (tegenover het (beroerde) verhaal zelf). The Burglar begint á la Citizen Kane met newsreels. Na een aantal non-fictieve en urgente onderwerpen komen we bij een humen interest-item over een spirituele madam met een kostbaar juweel. Hierna vloeien we het verhaal in, waarin we zien dat er iemand in de zaal (Dan Duryea) veel interesse toont. Ook de verleidingsscène tussen Duryea en de eerdergenoemde Vickers (als ervaren vrouw) schetst met korte toetsen het verhaal van twee mensen die levensmoe zijn. Met een onrustige bebopsoundtrack op de achtergrond lijken de personages nooit rust te vinden.

Film op DVD uit: in Sony/Columbia's Film Noir Classics III (2012).

Meer een gestileerd en grauw karakterportret van een derderangs juwelendief dan een film noir. De film werd prachtig in beeld gebracht maar het verhaal zelf was niet bijzonder of eigenlijk saai. Jayne Mansfield was sexy en bijzonder mooi maar haar acteertalent was weinig overtuigend.