Mezzo Destro, Mezzo Sinistro (1985)

Er bestaan er meerdere van : calciofilms van Sergio Martino...l'allenatore nel pallone is natuurlijk de gekendste, maar deze niet veel minder. Was oorspronkelijk bedoeld als een vervolg, Banfi kon echter niet meedoen en zo werd dit een Andrea vehikel. Een echt vervolg kwam er trouwens veel later nog wel.

Ik hoef vintage voetbalbuffs niet te vertellen dat IT na 82 voetbalnatie nr. 1 werd en dat tot dik in de nineties bleef met de serie A als voetbalmekka- financieel dan toch. In deze tijden speelt dat dan ook duidelijk en niet voor niets had de calciocinema toen de grootste ouput. Tekend voor die gloriedagen zijn hier de cameo's, achteloos bijna, van Falcao, Paolo Rossi of Carlo Ancelotti ( die jullie ook kennen als trainer van Real...), die laatste speelt hier lachend een potje dubbel op de tennisbaan met Gigi en Andrea, ploeggenoot Chierico aan zijn zij.

Edoch : in die tijd had je ook al provincieclubjes in de marge, waar zelfs figuren als Bliende, Kaut, de Fraai, Waajnaaaldoem of van der Viejèl versterkingen zouden zijn geweest. Meer bepaald het apocriefe Marchigiana, geinspireerd schijnbaar door Ascoli en ook deels in die stad opgenomen. Dat is het clubje waar gevallen ster Andrea - zo fit als Jhonny ( sic ) van de Beukering in zijn hoogtijdagen - het mag gaan proberen in de spits. Met tamelijk weinig succes uiteraard.

Wat zich vervolgens ontvouwt is een typische eighties calcio klucht met wat- te- bescheiden vleugjes naakt, een rolletje van Russinova als love interest van Andrea, Gigi als sidekick van Andrea, en de gebruikelijke onderbroekenlol inclusief oooontzeeeettend kwetsende homograppen : Marchigiana heeft een Scandinavische nicht aangetrokken die Kekkonen heet. Riep associaties op met een voormalige PSV spits, eigenlijk. Zal niet zeggen wie... Het is me verder niet gekend wie die " aantrekkelijke "voorzitster/ weduwe zou moeten zijn, toch hopelijk niet Fantozzi Vukotic. Maar ik weet niet wat u gewend bent. Zoals het tenslotte hoort in een voetbalfilm: op het eind moet er worden gebald tegen de moffen, de vijand. Dit tegen de achtergrond van de zelfs mij als vintage voetbal buff ongekende mitropa cup, die geloof ik in de jaren 30 zijn hoogtijdagen beleefde.

Nogal bedenkelijk product kortom, maar kon er bij vlagen wel om lachen al is dit verder symptomatisch voor de toestand waarin de Italiaanse cinema in de eighties terecht was gekomen. En nu ook het voetbal zelf.

Score de Angelis en co. , recycle werk.

Waarom is hier niet op gestemd ?