Shanks (1974)

Zeer experimentele, esoterische horrorkomedie die alleen kan gesmaakt worden door fans van mimespel.

De laatste film geregisseerd door William Castle en wat voor een! Deze film is duidelijk een grim fairy tale zoals de intro zegt. Naast duidelijke horror en fantasy elementen is er ook nog sci-fi. In de hoofdrol Marcel Marceau die een dubbelrol speelt als titulair karakter de doofstomme Malcolm Shanks alsook zijn werkgever de wetenschapper Walker. Geen twijfel dat Marceau alsook Tsilla Chelton en Philippe Clay echte mimespelers zijn. De manier waarop zij "lijken" konden spelen alsof het levende poppen waren, is fenomenaal. Het verhaal is eenvoudig en is erg gericht op de mime met heelf af en toe een knipoog naar de stomme film met de bekende title cards tussendoor. Mooie rol van Cindy Eilbacher als de jonge Celia. Bizar, geen topper maar meer dan de moeite waard.

Oef, ik dacht een avondje heerlijk griezelen met regisseur William Castle. Dat viel toch even vies tegen! Oké ongewoon was dit wel, maar helaas geslaagd niet! Ondanks dat er met een gotisch landhuis, een laboratorium van gekke professor en zelfs een motorbende vele horror-elementen aanwezig zijn, wordt alles verpakt in een soort kinderlijke fantasie. Ik herkende in sommige dingen ook Assepoester?

Een ander probleem is dat de gehele film rond mime draait. Een doofstomme Shanks die wat hannes aan zogenaamde afstandsbedieningen. De film bestaat uit één hoofdpersoon die niet kan spreken, en twee bijrollen die geen tekst hebben omdat ze dode marionetten spelen. Het reduceert de film naar stille slapstick, die algauw gaat vervelen. Door de overbodige titel-kaarten werd dit ook nog eens benadrukt. Het leek wel alsof een regisseur uit de stille periode een komedie probeerde te maken met een macabere idee maar hier niet in slaagt.

Elk mogelijk idee om de acteurs, stug rond te laten lopen met ledematen alsof ze een robots waren werd getoond. De huisinvasie die volgt aan het einde is niet expliciet. Daarom zien we een biker-bende die niets te doen krijgen, dan te vechten tegen de 'poppenlichamen.' Het was net zoals de rest van de film gewoon een saaie voortzetting om Mime te laten zien. Regelmatig betrapte ik me eigen erop dat ik totaal geen aandacht meer had voor wat erop het scherm gebeurde! Ik zag er dan ook de lol niet van in en de vrolijke deuntjes die het moesten ondersteunen werkte me alleen maar meer op mijn zenuwen.

Het maakt dat de film meer een langgerekte saaie Marcel Marceau-show is dan een echt goede William Castle. Wie de Franse mimespeler (uit nostalgie) een warm hart toedraagt kan misschien nog wat genieten maar als waardige afsluitingsfilm van een fijn regisseur, is dit vooral bedroevend!

Niet onaardig horrorfilmpje zonder spanning en dat ook meer wegheeft van een parodie

op de Frankensteinfilms met ook verwijzingen naar de zombies.

Het komt allemaal wat krukkerig over en het acteerwerk is ook niet al te best. Maar de

film heeft wel enige sfeer en is best wel vermakelijk.