Bubble (2005)

Respect voor Steve Soderbergh !

Eens wat meer gelezen over deze boeiende film. Geen prof-acteurs, simpel gemaakt met decors (decors zijn de huizen van de acteurs), weinig script en veel improvisatie.

En toch levert hij een boeiende film af waarin alles klopt en de dialogen zeker niet vervelen. Vanaf de moord ken je eigenlijk wel al de schuldige, daarom zou ik het eigenlijk geen mysterie film noemen. Maar goed laat ons daar nu niet over zagen 4 sterren al voor het creatief maken.

****

Wat een tergend droge, uitzichtloze personages. Blikken zeggen hier al genoeg, en alhoewel het verhaaltje weinig echt noemenswaardig is, draait de film daar niet om. Het gaat vooral om de accenten, de blikken, de interieurs, de fabriek en hoe dat alles leidt tot een beklemmende sfeer. En alhoewel ik dit nu niet direct geniale cinema vind, kan ik Soderbergh hierom toch erg waarderen.

5 minuten lang vreesde ik dat djkoelkast de nagel op de kop sloeg met zijn Er gebeurt bijna niets: troosteloze beelden die me bijna deden verlangen naar iets als 'Driving Miss Daisy'.
Het magisch-realisme van de personages drukt je al snel met de neus op wat zich afspeelt; alsof van dichtbij naar een bokaal met vissen zit te kijken; en zo boeiend en beklijvend dat je wil blijven kijken.

Bijzonder mooi uitgedrukt (die kerel heeft poëtische talenten):

Waar ik het echter helemààl niet mee eens ben:
Er zijn lange perioden zonder muziek - Dogma-trekjes? - maar de sobere en eenvoudige gitaarklanken bijzonder mooi en warm; en iets steviger wanneer Martha in de cel zit.

- Erwinner 'vraagtekens in mijn maag; Who did it?': ik zou dit toch niet omschrijven als een whodunnit. Daarvoor ligt de nadruk teveel op andere thema's. Desalniettemin: je voelde het aan, maar los daarvan lijkt het me evident dat Martha de moord pleegde; in haar cel ziet ze het beeld weer voor zich van zij die bij het lijk staat.

- 'De titel van de film': het wereldje van Johnny Doe dat zo uit elkaar kan spatten - met daartegenover de rijke jacuzzi bath tub waar Rose regelmatig gebruikt van maakt...?

- Nightbreed: alweer een bevestiging dat ik me voor de keuze van films op jouw smaak kan beroepen...

- Tot slot: hoe in een soms naar documentaire neigende film een simpel feit heel pakkend kan zijn: Rose, een sympathiek, haast meelijwekkend meisje, dat je pas echt leert kennen wanneer ze geld uit de kast van Kyle pikt, en later Martha afblaft omdat ze nieuwsgierige vragen stelt ...

Aardige poging, de opzet zal goed bedoeld zijn. Het naturelle spel van onbekende acteurs, de sobere haast documentaire-achtige aanpak... Maar de film deed me gewoon weinig (i.t.t. Soderberghs meeste andere 'kleine' films zoals Sex, lies and videotape, KAFKA en Solaris).

Een 'eenvoudige' maar briljante film die uitzichtloosheid en doelloze personages bijvoorbeeld wel perfect neerzet is Jim Jarmusch' Stranger than paradise (en eigenlijk net zo zeer zijn debuut Permanent vacation) - bovendien is er bij Jarmusch ook nog plaats voor de nodige relativerende humor.

Een gemiste kans dus eigenlijk, van een cineast van wie je veel meer kan en mag verwachten.

Aardige tussendoortje van Steven Soderbergh. Mijn verwachtingen waren aanvankelijk niet al te hoog, ondanks dat Soderbergh al een paar goede films op zijn naam heeft staan (Schizopolis, Traffic, Ocean's Eleven).

Ondanks de korte speelduur wordt er rustig aangedaan, de film staat op de laagste versnelling en om het kwartier gebeurt er weer iets. Film ziet er heel aardig uit, lekker strak kleurgebruik. Klein minpuntje was de vervelende soundtrack. De hoofdpersonen waren kansloze figuren, wat de film een depressief tintje meegaf. Houd ik wel van.

Al met al makkelijk weg te kijken, maar niets bijzonders. 2,5* en volgende week ben ik de hele film waarschijnlijk weer vergeten.

Door de vreemde naam en het verhaal lijkt het me een aardige film.

Vanavond op tv, en lekker kort.

Soderbergh gaat voor realisme en verkent zijn naturelle stijl wat verder. Het gebruik van grotendeels improviserende, onervaren acteurs geeft een andere dimensie aan het spel wat mooi samengaat met tempo en camerawerk, maar tegelijkertijd enkele bijna tenenkrommende (lachwekkende) momenten geeft tegen het eind. Een beetje een aardig geschoten amateurregistratie van de toneelclub uit het dorp.

Dit in combinatie met wat rare fouten en irritant gebruik van muziek doet Bubble aanvoelen als een interessant werk van een debutant, maar een man met zijn ervaring lijkt een dergelijk project toch te zijn ontgroeid. Niettemin een sympathieke film die blijft boeien (tja, wat wil je ook met een speelduur van 73 min...), maar je verwacht toch meer. 2.5*

Het gortdroge maakt Bubble de moeite waard. De personages praten over de meest saaie allerdaagse onderwerpen, eten ongezond en zijn volledig uitzichtloos.

De poppenfabriek zorgt voor een visueel prettige film. Het is leuk om naar de werknemers te kijken die het allemaal maken. Zo krijg je nog eens een lesje ook. Het acteerwerk verder is niet echt bijzonder. Wel weten de acteurs de nutteloosheid goed over te brengen. En dat moet precies de bedoeling van de regisseur geweest zijn.

Bubble heeft zijn mindere momenten, maar het blijft een bijzonder filmpje die het red door zijn korte speelduur.

Deed me niet zo weinig. Aan de ene kant wel aardig de loosheid van zo'n Amerikaans dorpje naar voren gebracht, maar verder vond ik het qua inhoud toch wel zwaar tekort komen. Verliep allemaal vrij voorspelbaar. Ook wel logisch voor zo'n korte film misschien, maar geen voldoende waard. 2.0*

Waarom zou zo'n korte film niet zo'n klein onderwerpje kunnen hebben? Uiterst effectief.

Tijdens de film drong de schoonheid ervan niet goed tot me door. De maanden na het zien van de film schoten echter telkens flitsen van de film door mijn hoofd.

Wat maakt een film goed of slecht? Een antwoord op deze vraag zou kunnen zijn: "Een film is goed als de beelden ervan voor langere tijd blijven plakken aan het geheugen."

Hanteer ik die maatstaf bij het beoordelen van deze film is het een van de beste films die ik in lange tijd heb gezien.

Heerlijk, wat een mooie minimalistische film. Zo uit het leven gegrepen. Heel On-Amerikaans.

Film bij herziening meer gewaardeerd dan de eerste keer. Toch blijf je het gevoel houden dat er iets meer uit gehaald had kunnen worden.

Zelden meegemaakt dat een film een zo onbevredigend einde heeft als deze. Was de film op? Was het geld op? Of werd Soderbergh plotseling weggeroepen voor zijn volgende geniale film? De film begint langzaam met een opbouw van de karakters. Prima. En vervolgens wordt de film tot mijn grote verbazing ineens een detective á la Derrick. Nog beter zelfs. Je bent er ineens weer helemaal met je aandacht bij. Er is echter één belangrijk verschil. Bij Derrick wordt de moord altijd opgelost. Hier mag je het doen met een soort van vage overdenking van de verdachte en dan komt de aftiteling. En inmiddels heb ik hieronder gelezen dat velen dit waarschijnlijk erg goed gevonden vinden van meneer Soderbergh. Maar inspecteur Derrick zou hier geen genoegen mee nemen.
Die zou de zaak grondiger willen onderzoeken. Wat was het motief voor de moord bijvoorbeeld? En hoe kun je vingerafdrukken in de rode vlekken op de huid van het slachtoffer herkennen?

Het verklaart in ieder geval de titel van de film. Een mooie grote zeepbel. Als de zeepbel uit elkaar knapt is de film afgelopen.
Aan de andere kant moet ik ook toegeven dat het voor mijn eindwaardering van de film geen gevolgen heeft. Het maakt me eigenlijk niet uit wie van de drie potentiële verdachten nu de echte moordenaar was. Dat maakt voor de film helemaal niets uit. Die was gewoon de moeite waard. En meer vanwege de sfeer en het acteren, dan wie de moord nou eigenlijk gepleegd heeft.

Goed gezegd!

Steven Soderbergh Experience. Van mij mag hij er zo nog honderd maken. Stiekem veel interessanter dan ettelijke van zijn commerciële projecten, terwijl Bubble in de kern bijna alles heeft voor zo'n grote film. Een wat merkwaardige vriendschap die wordt verstoord door een nieuw meisje. Een verhouding ligt op de loer. Een soort jaloezie. Én.. Een schokkende gebeurtenis.

Daar kan je een opgeblazen thriller van maken, maar Soderbergh maakt er een kleine, intieme film van. Simpel, puur en bescheiden. Ergens in een grijs, saai deel van Amerika. Dat heet dan uitzichtloos met ingedutte, vastgeroeste inwoners, maar waarschijnlijk heel normaal voor een dergelijke omgeving. De caroussel van het leven aldaar kent nu eenmaal niet veel sensatie.

En dat weet Soderberg met deze cast naadloos vast te leggen. Amateurs zo uit de regio geplukt die met veel improvisatie tamelijk naturel overkomen en zo meer ziel aan hun personage meegeven dan menig gesoigneerd sterretje met hoogdravende ambities. Het zijn en blijven gewone mensen, die klagen over de baas, sparen voor een autootje en bijpraten in de fabriekskantine.

De akoestische gitaar onderstreept de lome, alledaagse tred van de film, maar de eerste blikken bij de introductie van Rose zijn veelzeggend. De broze balans is verstoord, het wordt, zij het subtiel, meteen ongemakkelijk. Zelfs wanneer de film opwarmt, houdt Soderbergh die gereserveerde toon vast. Dan is zelfs zo'n transparant zaakje nog boeiend om te volgen. Arme opa.

Niet vaag. Het is een herinnering. Ze ziet zichzelf staan, gebogen over het lijk, waarna ze zich realiseert wat ze die dag gedaan heeft. Ze prevelt niet voor niks nog een keer Oh my God.

Bubble stond bij mij vooral bekend vanwege zijn experiment in distributie. Tegelijk uitgebracht in de bioscopen, op dvd en online. Toen echt vernieuwend en dat heeft toch een staartje gehad. Niettemin trok de film zelf me nooit.

En eerlijk is eerlijk, echt groots is het niet. Het is één van die kleine projectjes die Soderbergh graag tussen zijn grote films stopte, al is het maar om te kijken of hij iets kan maken met non-professionele acteurs en zonder filmsets. Een blik op het alledaagse. Het is geslaagd in dat opzicht, maar het is nou ook weer niet zo dat dit soort cinema niet eerder bestond of dat Soderbergh echt een verrassende blik werpt op levens in een economisch kansloos milieu. Wat voor mij er voor zorgde dat ik toch geboeid werd is verrassend genoeg de casting. Niet zozeer het acteerwerk op zich, maar de keuze voor de gezichten en het uiterlijk van de acteurs en de uitgebluste uitdrukkingen zorgden voor een weemoedige sfeer die toch wel raak was.

Leuk om eens gezien te hebben en de korte lengte is een goede keus. Echter, één van Soderbergh's beste vind ik het niet.

3*

Een klein project van een groot regisseur. De film is traag en minimalistisch en dat past precies bij wat er verteld moet worden. De somberheid en nutteloosheid komt dan ook goed over, ook door de vrijwel emotieloze en wat onbeholpen karakters. Aan de ene kant geeft dan een bevreemdend gevoel, aan de andere kant is het juist erg realistisch. Beeldvorming van de fabriek is mooi voor de sfeer.
Een mystery is het zeker niet en echte spanning zit er niet in. Na de moord lijkt er een klein politieverhaaltje te ontstaan, maar het is eigenlijk wel duidelijk hoe de boel verloopt. De film eindigt dan ook wat lukraak en lompjes, maar ach, wat zouden we nog meer moeten zien.
Mager tussendoortje.

Vond het best een goede film eigenlijk! En dat zonder grote sterren, top!