Archangel (1990)

Na 'Heart of the World' mijn tweede aangename aanraking met meneer Maddin. Archangel is een interessante ode aan de late stille cinema, met een overheersende droomachtige sfeer dat bij vlagen aan Europa deed denken.

De film bestaat uit statische zwart/wit shots met een vaak overdreven mimiek die we kennen van de vroegere cinema. Ook in deze film worden we begeleidt door intertitles die ons wat over de situatie vertellen. Maar gelukkig is er ook een alwetende verteller en worden dialogen niet helemaal geschuwd. In combinatie met het gekraak van het beeld en geruis geeft dit allemaal een aardige combinatie. Zelfs kleurenpaletten om bijvoorbeeld nacht van dag te onderscheiden komen voor.

Het is duidelijk te zien dat de film op een minimaal budget gemaakt is, maar storen doet het nergens. De decors en lichteffecten creeeren hiermee eigenlijk juist een authentiek beeld weer van de cinema van vroeger.

Al met al een interessant en geslaagd experiment, waar de term 'post-late silent cinema' misschien nog het best op zijn plaats is, al moet je de 'silent' met een korrel zoud nemen, aangezien de geluidseffecten en muziek verder uitstekend zijn.

Maddins tweede langspeler na Tales from the Gimli Hospital (1988) en ook deze is weer fascinerend om te zien, maar haalt het voor mij niet bij zijn latere werk.

Wat een absoluut vrolijke absurditeit!

Deze tweede film van Guy Maddin is wederom een bizarre film. Geheel gemaakt in jaren '20-stijl van gedeeltelijke talkie (part-talkie) dus met sprekende delen maar ook met titelkaarten met tekst. De ‘basissituatie’ van het verhaal van de film komt uit de roman Back (1946) van Henry Green maar verplaats dit naar 1919 naar het Noord-Russische gebied Archangel, en speelt tijdens een kort historisch moment van Canadese interventie in de Russische Burgeroorlog na het einde van de Eerste Wereldoorlog.

Een van de Canadese soldaten die naar Archangel worden gestuurd, is luitenant John Boles (Kyle McCulloch), in het bezit van slechts één been en een urn met de as van zijn vrouw Iris erin. wordt hij ingekwartierd bij een plaatselijk gezin. De lieftallige moeder Danchuk wordt prompt verliefd op de dappere en mannelijke Boles maar die heeft meer oog voor de mysterieuze Veronkha, die sprekend lijkt op de verloren Iris. Echter het toeval wil dat Veronkha's echtgenoot Philbin lijdt aan geheugenverlies en na zijn trouwdag alles is vergeten. Wat volgt is een verwrongen liefdesdriehoek doordrenkt van verliefdheid en oorlog, en waarbij iedereen vergeet van wie hij werkelijk houdt.

Hoeveel je geniet van deze film zal in de eerste plaats afhangen van hoeveel je van oude stille films houdt En ten tweede van hoever je mee kan gaan met de bizarre beelden (zoals bv. een scène waarin soldaten in een loopgraaf door konijnen worden overspoeld) Het lijkt ook dingen te doen die de meeste filmmakers actief zouden proberen niet te doen (de hoofdpersonage lijkt zelfs in extase te raken door het geselen van een kind) Het komt allemaal bijna over alsof de Guy Maddin-filmproductie uit een alternatief verleden komt waarin het Witte leger de Russische burgeroorlog won.

Geweldige film met cheesy B-gevoel en campy acteerwerk. Een film die geliefden in een soort eindeloze Ouroboros plaats en zo zorg voor een onderscheidende ongewone kijkervaring. Tja en als de film waarschijnlijk met "Strangled by an intestine!" de meest vreemde titelkaart uit de filmgeschiedenis bezit en die darmverstikkingsscène ook nog gewoon is te zien dan ben ik om!