The Fugitive Kind (1960)

Zeker een goede film van Brando het verhaal is hier en daar wel wat traag en saai helaas. Toch zorgt de beste acteur aller tijden ervoor dat de film blijft boeien.Een karakter studie over iemand die zijn eigen noodlot tegemoet gaat en daar schijnbaar toch uiteindelijk niet(echt) aan wil ontsnappen.

Geweldige Magnani, en Brando weer eens op zijn 'Brando's', d.w.z. met zijn standaard repertoire aan acteertrekjes, voorhoofd fronsen, slordig spreken, quasi-getormenteerd doen, etc., m.a.w. 'interessant' proberen over te komen op de kijker.

Er zijn veel acteurs die telkens dezelfde trucjes uit de kast halen, maar bij Brando irriteren die mij uitermate.

Nooit iets aan die man gevonden, al het lof dat hij blijkbaar bij anderen oogst ten spijt.

Een redelijk drama/romantiek film...

Redelijk verhaal, want kreeg zo slaap...

Prima acteerwerk...

Enige bekende acteur R.G. Armstrong...

Zwart breedbeeld...

Prima achtergrond geluid (geen Dolby Digital aanwezig)...

Ik lees wel eens gekke dingen, maar dat RG Armstrong bekender is dan Marlon Brando is toch ook behoorlijk straffe kost (om over deze twee topdames hier aanwezig maar te zwijgen)

Pas in het nieuws geweest omdat hij is overleden.

Marlon Brando, Anna Magnani en Joanne Woodward en in mindere mate Maureen Stapleton zijn echte sterren en die moet je toch echt wel kennen . Marlon Brando heeft geen introductie nodig Joanne Woodward is een zeer goede actrice en de vrouw van Paul Newman en Anna Magnani is een van de grootste sterren uit de geschiedenis van de films uit Italie.

Nu ben ik doorgaans wel te porren voor een Tennessee Williams verhaaltje vol hitte, drank en luidruchtige Southerners, maar deze is me toch echt wat te gemaakt en overdreven en daardoor vermoeiend.

Met een Anna Magnani die echt niet op haar plek is in deze rol met accent en te duidelijk opgerakeld Amerikaans en een zelfs volslagen onuitstaanbare rol van Joanne Woodward.

Aardige film over een man die een nieuw leven wil beginnen en een baantje in een winkel aanneemt. Een dialoog-gedreven film (het is dan ook gebaseerd op een toneelstuk van Tennessee Williams). Er zijn zeker een aantal prima scenes (vooral ook vanwege de goeie acteurs die hun rollen genoeg weten mee te geven). Maar als geheel weet de film minder te overtuigen en sleept het hier en daar wat.

Meer typisch Tennessee Williams, met zowel setting als stijl in zijn hoek, dan typisch Lumet die wat moeite lijkt te hebben de thema's Van Williams. Met name de drijfveren van de karakters komen niet erg uit de verf. Daarom niet geweldig. Maar zowel begin als einde zijn fraai en erg sfeervol. Voor het eerst dat ik Magnani in een Amerikaanse rol zag en ze was vooral heel erg Magnani. Niet de meest subtiele actrice, maar passioneel en fijn om naar te kijken.