La Gueule Ouverte (1974)

Komt volgend jaar op DVD uit via het MoC label!

Ze verstaan u niet ! Tenminste: 4 stemmen is niet echt veel gezien de cult following die Pialat hier blijkbaar heeft, maar misschien stemmen sommige mensen gewoon niet.

Enfin, bekende klassieker die door sommigen wel wordt vergeleken met VOR van Bergman, maar dat moet dan geheel vanwege de thematiek en het tijdstip van uitkomen zijn. Er wordt hier gelukkig amper gegild en ook weinig gezucht, af en toe een rocheltje om het af te leren. Dat deze film nog minder te maken heeft met k-sploitation als KEVBDD( excuses voor de idiote vergelijking ) begrijpt waarschijnlijk een ieder.

Een zeer ingetogen film dus, imho zeker in het begin iets te aangezien het licht bij mij ook even dreigde uit te gaan. Zowel de cinematografie als het acteren zijn zo naturel mogelijk en ook de setting is alledaags: een of ander doorsnee Frans provinciestadje bevolkt door niet overdeven intellectuele personages. De catastrofe zelf komt slechts en passant aan de orde.

Zoals de synopsis reeds aangeeft focust de film zich op degenen die overleven, en niet weten hoe ze daarmee moeten omgaan. In deze film over lichamelijkheid lijkt sex echter de gemakkelijkste uitkomst te zijn, aardig wat niet verkeerd vrouwelijk naakt passeert de revue. Lijkt me allemaal wat relevanter dan personages die nav een sterfgeval Kierkegaard of Pascal gaan doorploegen, maar misschien ben ik wel gewoon vulgair. Of neen: dat is wel zeker

Goed geacteerd, Baye had hier haar eerste belangrijke rol geloof ik.

Ook het geluid is zo natuurlijk mogelijk gehouden, de voornaamste muzikale ondersteuning komt van Mozart in het begin.

Dat commentaar geef je wel vaker. Je bent zelf ook niet zo scheutig met stemmen, maar die conclusie verbind je er dit keer gelukkig ook aan....

Weet niet meer precies hoe groot haar rol in La Nuit Américaine was, hier was ze ook nog niet zo aanwezig. Niet speciaal opgevallen, maar het is ook het echtpaar waar het om draait.

Opvallend ook dat je het eindshot niet noemt, dat is me het meest bijgebleven van de hele film.

Sobere studie zonder enige opsmuk over hoe de leden van een tamelijk disfunctionele familie omgaan met de naderende dood van een terminaal zieke vrouw. De laatste uren worden in beeld én geluid zeer realistisch weergegeven, zo zeer zelfs dat ik mij ongemakkelijk ging voelen door de herinneringen, die het bij mij opriep.

Door de kale aanpak maakt regisseur Pialat er een indringend relaas van, waarin de amoureuze strapatsen van de vader en de zoon je rauw op het dak vallen. Een onbeschroomde film over een moeilijk onderwerp.