Street Angel (1928)

Street Angel vertelt het verhaal van Angela, die er na de dood van haar moeder alleen voor staat. Ze bedelde nog tevergeefs om medicijnen voor haar moeder te halen, en probeert te stelen, maar wordt per direct opgepakt en naar een werkgevangenis gestuurd. Ze ontsnapt naar naar een circus, waat ze de schilder Gino ontmoet. Een romance ontstaat, maar ondertussen is Angela nog steeds voortvluchtig...

Deze hele synopsis zegt heel veel en heel weinig over de film tegelijk. De film is geschoten in 1928, vlak na Murnau's Sunrise, en dat is een duidelijke inspiratiebron geweest. Ook hier wordt een relatief klein verhaal opgeblazen tot een ode aan de liefde waarin alle filmische aspecten het verhaal naar een ander niveau tillen. Daarom: het plot zegt ergens niet zoveel over de film. De intensiteit van de relatie is ongekend. Borzage maakt een oprechte en (voor de begrippen van vandaag) naieve film. Er is een overdaad aan romantiek, maar in tegenstelling tot een romantisch drama van nu gebeurt er barweinig. En dat is precies waar het sterke punt van de film ligt: de meest kleine gebaren worden uitvergroot waardoor de relatie oprecht aanvoelt en nergens oversentimenteel wordt, ondanks al zijn zoetsappigheid.

En dan zijn er ook nog de prachtige decors (lichtelijk expressionistisch), efficiente trackingshots en boeiende camerahoeken. Net als sunrise eigenlijk, zij het iets ingetogener. Maar de grootste pluspunten van de film zijn Janet Gaynor en Charles Farrell. Hun acteerwerk is prachtig. Gaynors kinderlijk naieve uitstraling en Farrells jongensachtige look werken perfect in deze onschuldige film. De film is natureller geacteerd dan Sunrise, waardoor Gaynor op mijn goeie actrice-respect-o-meter is gestegen. Ze laat zien dat ze zowel expressionistisch gestilleerd kan spelen als de natuurlijkere hollywood sijl. Wat een blik en wat een lichaamstaal....

De twee hebben samen in totaal 12 films als duo gespeeld, waaronder meerdere andere Borzages. Het publiek was er dol op, en dat verbaast me niks. Een film die ware liefde op zo'n puur niveau laat zien is zeldzaam. Maar niet voor Borzage, want die heeft er op zijn minst nog 4 gemaakt. Ik kan niet wachten.

Street Angel lijkt erg op Seventh Heaven, een ander werkje van Frank Borzage met Janet Gaynor en Charles Farrell, alleen heeft deze een iets minder goed plot. Wederom is er weer een overdaad aan romance. Romantische films zijn doodnormaal, maar pas als je een Borzage gezien hebt merk je hoe weinig die films zich focussen op de liefde zelf. Borzage lijkt zich daarentegen compleet te verliezen in lange scènes waarin de twee hoofdpersonen gewoon in een kamer zitten en hun liefde tonen (op de meest kuise manier mogelijk). Veel van dergelijke films gaan meer over de moeilijkheden die de hoofdpersonen moeten overkomen om eindelijk bij elkaar te kunnen zijn. Hier is dat maar de helft van de schermtijd. Dit is zowel een voordeel als een nadeel. Het is duidelijk een pluspunt omdat het voor een geheel eigen sfeer zorgt en het best lekker is om je in zo'n romance te verliezen. Het nadeel is dat het op een gegeven moment toch wel wat langdradig wordt door gebrek aan spanning en dat het soms wat al te zoetsappig wordt. Toch is het gemakkelijk te vergeven, dankzij de belachelijk sympathieke optredens van Gaynor en Farrell en Borzage's warme visuele stijl (al vind ik hem nog mooier tijdens de duisterdere scènes; zie bijvoorbeeld die korte rechtzaak aan het begin; hij heeft sowieso een oog voor filmen in de diepte).

Alleen voor de grootste romantici te verdragen wellicht, maar mij smaakte het weer zeer, al hoef ik na Seventh Heaven en deze er voorlopig denk ik geen meer te zien.
3,5*

Janet Gaynor was in 1929 de eerste vrouwelijke Oscarwinnares. Ze kreeg die onderscheiding voor drie films: 7th Heaven, Sunrise, beide uit 1927, én deze film uit 1928. Ik heb ze nu alle drie gezien en hoewel ik niet over vergelijkingsmateriaal beschik komt het mij voor dat deze Oscar terecht is. Gaynor speelt als een madonna-achtig personage opnieuw de sterren van de hemel in dit dieptrieste verhaal. De vertolking van haar min of meer vaste tegenspeler in die tijd, Charles Farrell, komt wat minder uit de verf, maar is alleszins aanvaardbaar. De gefloten duetten tussen de twee op de muziek van “’O sole mio” (het Leitmotiv) zijn heel mooi.

Ik heb in korte tijd drie films van het duo Gaynor-Farrell gezien en ik kan ze alle drie van harte aanbevelen bij liefhebbers van romantische drama’s. Behalve de eerdergenoemde titels betreft dat ook Lucky Star uit 1929, naar mijn smaak de mooiste van de drie die gezien heb. Deze films vormen het bewijs dat ook in het tijdperk van de stomme films regelmatig absolute pareltjes de bioscopen bereikten, die meer dan driekwart eeuw later nog steeds het bekijken meer dan waard zijn. Met dank aan de regisseurs Frank Borzage, F.W. Murnau e.a.

Helemaal eens met de drie heren hiervoor. Prachtige film.

Het kan net de stemming van de dag geweest zijn. Maar ik kon er zeer slecht inkomen. Ik was wel zeer ontroerd door Borzage's 7th Heaven. En de paar romantische noirs die ik van hem zag.