Il Est Plus Facile pour un Chameau... (2003)

Deze onevenwichtige film is semi-autobiografisch (regisseuse) en is, denk ik, met liefde gemaakt. Maar dat maakt van dit tragikomische drama nog geen goede productie. Het verhaal (ont)roert geen moment en aan het einde weet je nauwelijks meer over de hoofdpersoon dan bij aanvang. Zij is rijk en ongelukkig en doet dingen waar je je als kijker niet in kunt verplaatsen; daarnaast maakt ze een volstrekt oninteressante indruk. Ook was mij is niet duidelijk wat de regisseuse met deze film wil: medelijden of begrip opwekken? Of op de problemen wijzen waarmee rijke mensen te kampen hebben? Het zal me ook eigenlijk worst zijn.

Als ik gauke's opmerkingen eerder had gelezen, was ik misschien niet aan deze film begonnen. Want zijn kritiek snijdt wel houdt. Achteraf weet je nog net zo veel over de tobbende en ronddobberende hoofdpersoon als aan het begin. Maar gaandeweg kreeg ik toch wel te doen met dit onzekere, onstabiele en zoekende personage, dat ingeklemd tussen dominante familieleden en minnaars, haar leven maar niet op de rails krijgt.

Het is niet de eerste film waarin Valeria Bruni Tedeschi probeert uit te zoeken wie ze precies is en wat haar drijfveren en motieven zijn. Ik noem even 'Actrices' uit 2007 en 'Oblie-moi' uit 1994, waarin ze steevast werkt met Noémie Lvovsky. Ze is een begaafd actrice en filmmaakster, maar die zoektochten leveren niet allemaal goede films op. Toch is het geen straf om een film lang naar haar te kijken. Ze heeft een typische uitstraling voor de camera, en hoewel ze geen oppervlakkige schoonheid is, heeft ze een blik met die half geloken ogen die regelrecht naar je onderbuik gaat. En doe er dan nog twee ongeschoren oksels bij en je kunt me opvegen.