Act of Violence (1948)

En weer speelt Robert Ryan een ijzersterke rol, nu als gestoorde wreker. Een onderschatte acteur.

Een goede film van Zinnemann (het leek op het begin enigszins op een film-noir versie van High Noon). Overigens is Robert Ryan in deze film wel een wreker, maar echt gestoord kan ik hem niet noemen. Gaandeweg in de film wordt steeds meer duidelijk wat er in de oorlog heeft plaatsgevonden en zo krijg je ook steeds meer symphatie voor het karakter van Robert Ryan. Ondanks de daad van Van Heflin in de oorlog, hou je ook symphatie voor hem. Dit maakt de film wel bijzonder.

4*

Die grote noirs zijn natuurlijk erg cool, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de iets serieuzere, kleinere noirs. Zoals deze. Een heerlijk grimmige sfeer, prachtige acteurs en geen enkel sympathiek karakter. Beide doen ze iets fout, maar ze hebben beide zo hun redenen die verder gaan dan het te pakken krijgen van rijkdom. Het is dus lastig om een kant te kiezen, en het standaard good vs. evil gaat dus niet op in deze film. Hoogtepunten zijn de scènes waar Enley langzaam gek wordt en zo dieper en dieper in de onderwereld van L.A. beland. Robert Ryan is ook hier weer fantastisch, die man is bezig in van mijn favoriete acteurs te worden.

Brunette Janet Leigh met lang haar?!

Poster die er stond was de lange bioscoopposter. De nieuwe is de originele "gewone" poster!

Somber, beklemmend drama over iemand die wraak wil plegen op het onrecht dat hem en zijn vrienden in een oorlogskamp is aangedaan. Sterke vertolkingen en echt een meeslepend verhaal waarbij Enley vooral de schuldgevoelens van zijn personage heel goed typeert en waarbij zijn fout uiteindelijk proporties aannam die hij niet gewild heeft. En daarom heb je als kijker toch nog ergens sympathie voor hem.. Zoals Celluloid Dreams terecht aanhaalt zijn de sekwensen waar Enley gek wordt van zijn uitzichtloze situatie erg goed. Anderzijds krijg je ook ergens begrip voor het karakter van Ryan, zoals Boerempummel schrijft. In elk geval is "Act of Violence" een film die bijblijft en ook nog eens de zinloosheid van oorlog, haat en wraak weergeeft.

Aangrijpende, grimmige Noir over een ex-soldaat uit WOII met de naam Parkson (Robert Ryan) die nog een openstaande rekening te vereffenen heeft met de ex-medesoldaat Frank (Van Heflin) omwille van wat er gebeurt is in een nazi-concentratiekamp enkele jaren geleden. Fred Zinnemann slaagt erin om je als kijker benieuwd te maken naar het wat en waarom, vooral doordat je gedurende het eerste kwartier niet goed weet waarom Frank door Parkson gevolgd word, daar krijg je dan stelselmatig een antwoord op. Ook wel knap dat je het verhaal langs twee kanten leert kennen waardoor je niet alleen voor Parkson sympathie krijgt, maar ook voor Frank. Robert Ryan zet zijn rol weer ijzersterk neer en hoefde voor niemand onder te doen, Van Hefling daarentegen zette zijn rol ook niet slecht neer maar moest toch onderdoen voor Ryan. Hoewel ik de scène in die verkeerstunnel wanneer Frank aan het randje van waanzin te staan komt en de scènes waarin hij nogal 'down' rondwandelt ook wel erg sterk vond. Verder valt over het visuele aspect van de film ook weer geen kwaad woord te zeggen, er werd weer knap gespeeld met schaduwen.

4.0 sterren

Prima film, maar het eind laat nogal te wensen over.

Worden soldaten in Amerikaanse oorlogsfilms doorgaans als helden afgeschilderd, deze film belicht dat er tijdens de oorlog in die gelederen ook dingen gebeurd zijn die het daglicht niet kunnen verdragen. Fred Zinnemann heeft het aangedurfd om daar een boeiende film noir over te maken met Robert Ryan als een enigszins sinistere wraakengel. Jammer alleen dat volgens de ongeschreven filmwetten van toen ook hier het kwaad gestraft moet worden, zodat de uiteindelijke ontknoping minder verrassend is dan hij had kunnen zijn. In de aanloop daarnaartoe is het best een spannende film.

'ongeschreven filmwetten'? Geschreven filmwetten of regels: de Hays Code censuur.

Ja, dat is mij bekend.
Maar expliciete regels over hoe om te gaan met "slechterikken" staan volgens mij niet in de code. In de praktijk liep het daarmee in die jaren nooit goed af. Inmiddels is het beeld wat dat betreft een stuk gevarieerder.

Van het begin tot het einde boeide dit sterke, solide, beknopte, duistere, grimmige en op het gebied van de moraal ingewikkeld wraak-noir-melodrama over een man, die vanwege zijn verleden, werd achtervolgd door een andere man. De beelden waren overeenkomstig sfeervol somber en de cast speelde uitstekend.

Wel een vrij sterke noir. Op dramatisch vlak overtuigt deze niet helemaal. Je merkt dat wel dat de centrale relatie tussen Leigh en Heflin belangrijk wordt geacht, maar deze krijgt ook gewoon te weinig speeltijd. Daarnaast werkt het overdreven acteerwerk ook niet altijd.
Wat overblijft is wel een vrij sfeervolle film die nergens verveelt, leuk dat leven van de gewone Amerikaan van vlak na de oorlog geeft en mooie fotografie kent met diepe zwarte schaduwen. Daarnaast zijn er twee scènes die erbovenuit springen. Die eerste is bij het echtpaar thuis als Parkson buitenom loopt, met dat gesleep van zijn voet maar ook de kraan die nog loopt. En de laatste scène op dat rangeerterrein waar de muziek wegvalt, er veel wide shots zijn en alleen de wind op de geluidsband te horen is. Zo'n scène doet vermoeden dat de film een jaar of 30 jonger is. 3,5*.