Young Woman and the Sea (2024)

Schitterende, prachtige, inspirerende film

Het is nog niet te zien op MovieMeter, maar hij is reeds te zien op Disney+.

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar helaas niet geheel waarheidsgetrouw. Het is gedramatiseerd om er een interessant verhaal van te maken. Aan de ene kant had ik liever een een film gezien die bij de feiten was gebleven, maar aan de andere had het waarschijnlijk niet zo boeiend geweest. Desondanks wel een film die de moeite waard is om te zien, de cast speelt prima en ik heb me geen moment verveeld. Die twee uur vlogen voorbij. Een ruime voldoende.

Weer een voltreffer van Disney.

Wat een heerlijke meeslepende feelgood film dit.

Sport en drama komen bij elkaar.

Sfeervol en prachtig verfilmd!

4*

Heerlijke film. Voorspelbaar en weinig origineel, maar erg knap uitgevoerd. Ridley begint na Star Wars nu echt haar vleugels uit te slaan, en ze kiest gelukkig ook interessante rollen. Je leeft helemaal mee met Trudy en Ronning weet het allemaal ook meeslepend in beeld te brengen.

Goeie film over een jonge vrouw die als eerste vrouw het Engelse Kanaal over zwemt. De film speelt zich af midden jaren '20 en de aankleding is prima. De positie van de vrouw destijds staat naast het zwemmen centraal in de film. Een onderhoudend, waargebeurd verhaal (ook al is het verloop vrij voorspelbaar). De scenes op zee zien er goed uit en Daisy Ridley weet te overtuigen in het water.

Een 10! Helemaal niks op aan te merken. Fenomenaal !

Degelijke film maar te langdradig.

In 1914 overleeft de 9-jarige Trudy Ederle [Olive Abercrombie] ternauwernood de mazelen. Maar mede dankzij haar zus Meg [Lilly Aspell] groeit ze uit tot een levenslustige, koppige jonge vrouw [Daisy Ridley]. Die koppigheid, geërfd van haar moeder [Jeanette Hein], komt haar goed van pas wanneer ze haar ambitie uitspreekt om een topzwemmer te worden. Ondanks de bedenkingen van haar vader [Kim Bodnia] en de vooroordelen over vrouwen en topsport, maar aangespoord door Meg [Tilda Cobham-Hervey] en zwemtrainer Charlotte ‘Eppy’ Epstein [Sian Clifford] weet ze zich te plaatsen voor de Olympische Spelen van 1924 in Parijs. De prestaties van de zwemdames worden overschaduwd door dat van drievoudig goudenmedaillewinnaar Johnny Weissmuller [Robert Eades] en doet Trudy beseffen dat vrouwelijke topsporters pas serieus genomen worden als ze laten zien dat ze niet onder doen voor mannen. Geïnspireerd door Bill Burgess [Stephen Graham], de tweede van de vijf mannen die er in slaagden Het Kanaal over steken, besluit ze in 1926 de eerste vrouw te worden die deze ultieme uitputtingsslag met succes volbrengt. Maar als omdat ze een vrouw is, moet ze zich enorm inspannen om de financiering voor deze onmogelijk geachte missie rond te krijgen. Degelijke, maar onnodig geromantiseerde biografie van de eerste vrouwelijke superster uit de sportwereld probeert iets te hard in te spelen op het sentiment, maar Ridley zorgt dat de balans nooit naar de verkeerde kant omslaat. En de aandacht voor details, zoals de trainingsmethodes van weleer en de communicatiemiddelen van de media, is een fijne bonus.

Wel een knappe biografische sportfilm over een zwemster die een pionier was voor de vrouwensport in de VS en wellicht ook daarbuiten. Wat me opviel was de erg fijne uiteenzetting waar in echt werd ingezogen. Zeer mooie setting van het New York in de jaren 10 en 20 van de vorige eeuw. Ook Coney Island is zo'n leuke nostalgische plaats met zijn strand en attractiepark.

En Trudy is er me er wel eentje. Wat een doorzettingsvermogen en koppigheid legde die aan de dag. De rol van haar moeder mag hier verre van onderschat worden. Opvallend toch hoe denigrerend er over vrouwen werd gedaan. Ook opvallend hoe geminimaliseerd haar prestaties op de OS van 2024 werden onthaald. Ze behaalde daar wel 2x individueel brons en 1x goud in de estafette. En dat na een verschrikkelijke boottocht. Ze werd - volgens de film dan toch - als een flop gezien, dit in schril contrast met de grote ster Johnny Weissmuller.

Fijne rol wel van Daisy Ridley. Wel van genoten. En een film die me wat deed denken aan die andere supermadam uit Nyad (Film, 2023). Geen idee overigens of de fratsen van haar coach op het Kanaal inderdaad zo grotesk waren. Wat een stuk onbenul, zowel op menselijk als op trainersvlak.

De doorgewinterde filmkijker zal hier ongetwijfeld (meer dan anders) de manipulatietechniekjes van de filmmaker voelen, en wellicht bij sommige scènes ook voorspellen hoe ze lopen. Mij stond dat in het begin van de film erg tegen, maar regisseur Joachim Rønning wist me toch mee te krijgen. Tegen wil en dank. Ik vond het wel grappig op Jerry Bruckheimer bij de eindcredits te zien, want dat gevoel had ik wel een beetje. Maar dat is niet persé negatief.

Het script zit wel vol clichés, maar ondanks dat is het heel moeilijk niet mee te leven met Daisy Ridley's Trudy Ederle die de wateren trotseert onder de opzwepende klanken van Amelia Warner's score. Bovendien is een period piece met een mooi productie design altijd welkom.

Or I'm just a sucker. Dat kan natuurlijk ook.

3.3*