Ibelin (2024)

Amanda Award winnaar Beste Noorse Film 2024, die ook al op Sundance in de prijzen viel.

Verbaast me wel iets dat er dan nog steeds geen trailer met Engelse ondertitels is. Bilge Ebiri van Vulture was erg onder de indruk.

The Remarkable Life of Ibelin laat op een ontroerende manier zien dat er een mooie kant zit aan het digitale leven in een game. Het is een uitweg van het echte leven en je kan er zijn wie je wilt zijn. Zo geldt dit ook voor Mats Steen. Een jongen met Duchesse en die helaas niet oud heeft mogen worden. Zijn ouders vonden het verontrustend hoeveel hij gamede en waren bang dat hij een eenzaam leven zonder liefde en vrienden zou hebben gekend. Na zijn dood komt er door een blogpost geschreven door hun ouders een hele stroom aan mails binnen waaruit blijkt dat Mats vanachter zijn computer het leven van veel mensen heeft veranderd en dat hij vriendschappen en zelfs (een soort) van liefde heeft gevonden. Dit allemaal in een hechte community waarin dagelijks online werd afgesproken

Deze mensen komen allemaal aan het woord naast de familieleden. Samen met de transcripties van al zijn digitale communicatie in de game en op het forum (42.000 pagina's) , de interviews met de betrokkenen en de meeslepende blogpost van Mars die als leidraad door de docu heen gaat hebben de documentairemakers een prachtig en getrouw beeld kunnen schetsen van zijn alternatieve leven online. Dit is door animatoren verwerkt door de Wow wereld getrouw na te bootsen zodat alle dialogen zich in de gamewereld afspelen. Erg origineel en goed voor het inlevingsvermogen.

Je leert hoe Mats mensen in moeilijke tijden heeft geholpen, maar ook hoe hij zich zelf gedroeg toen hij het moeilijk had.

Het is geen docu voor kritische vragen. Hier wordt puur het leven gevierd van een jongen die het moeilijk heeft gehad in zijn leven en zijn uitweg vond in een digitale wereld waar hij 20.000 uur in heeft doorgebracht. Het is een ode aan het leven, aan vriendschappen en het laat ook zien dat je altijd met je kinderen in gesprek moet gaan als ze veel in zo'n wereld zitten. Niet gelijk oordelen, maar wat zijn de positieve kanten?

Het is allemaal mierzoet, ontroerend en een absolute tranentrekker. Be aware!

Heb je daar een hekel aan? Blijf hier dan ver van uit de buurt.

Niet op netflix?

Mooie docu over een gehandicapte jongen die in de game World of Warcraft wel het leven kon leiden wat hij graag wilde, fit, gezond en met vrienden die om hem gaven. Ik denk dat deze docu moeilijk te snappen valt voor oudere kijkers die niks met gamen hebben of het niet begrijpen. De mogelijkheden zijn enorm en met de komst van het internet werd gamen alleen maar groter en populairder. Online kon je plots samen met anderen gamen en dat is wat deze Noorse jongen die zichzelf Ibelin noemde heeft gedaan.

Dankzij chats, forumberichten en verhalen van mede-World of Warcraft spelers leer je Mats Steen kennen, omdat hij online meer van zichzelf vrij gaf als tegen zijn familie in de echte wereld. Waar zijn ouders bang waren dat hij nooit liefde, vriendschap en sociale activiteiten zou ervaren door zijn handicap en vele binnen zijn, wisten ze niet dat hij dit online wel voor elkaar kreeg. Het is mooi en schrijnend tegelijk. Mooi dat het kan, schrijnend dat de band tussen Mats en zijn gezin niet hecht genoeg was dat hij dit met ken kon delen. Met zijn online clan bracht hij in tien jaar tijd een kleine 20.000 uur door. Het is geen docu die kritisch naar zaken als verslavingen kijkt, maar dat hoeft ook niet. Hier zie je hoe mooi en sociaal gamen ook kan zijn. Mats was online zichzelf. Deels gesloten, maar ook vaak zat sociaal, behulpzaam en lief. Hoe groot de impact van hem op de levens van anderen was zie je wel in de woorden die zij voor hem over hebben. De beste momenten vind ik wel die wanneer zijn familie allemaal ervaart hoe intens zijn dubbelleven online was en dat ze blij zijn dat hij daar gelukkig was. Niet altijd, maar wel vaak.

Maar toen het verhaal eigenlijk wel verteld was kwam nog dat emotionele einde met de beelden van zijn uitvaart, met een prachtige speech van zijn vader die snapte hoe belangrijk World of Warcraft voor zijn zoon is geweest en hoe hecht de vriendschappen daar waren. De speech van een van de online vrienden was ook raak en mooi. Het levert de docu nog een half puntje bonus bij me op, die laatste minuten keek ik wel met een kleine brok in de keel.

3,5* + 0,5* = 4* dus

wat een tranentrekker.

Een jongen met een handicap die enorm met zichzelf in de knel zit , de liefde en vrijheid wil ervaren.... Helaas komt dit pas na zijn overlijden tot uiting.

Een enorme grote online vriendengroep waar eigenlijk niemand in zijn directe omgeving van af wist.

En de online vrienden weer weinig van Mats af wisten. ( zelfs in Nederland)

De schuldgevoelens van beide kanten is duidelijk zichtbaar.

ontroerend portret, en jammer dat Mats dit achteraf zelf nooit geweten heeft wat dit allemaal teweeg heeft gebracht doordat hij zijn wachtwoord achter liet.

zoveel wijsheid, zo'n groot hart en verlangen..

Hij moest eens weten wat hij betekend heeft voor iedereen. ikzelf heb helemaal niks met die gamers, maar na deze docu kijk je daar toch anders tegenaan..

en het verhaal van die tekening ...

respect en R.I.P. xx

Dit is een groot voorbeeld dat bepaalde games een grote hulpmiddel kunnen zijn voor de ontwikkeling van mensen met of zelfs zonder gebrek.

Een prachtig verhaal waarbij ik verschillende keren een traan heb moeten wegpinken.

Rust in vrede "Ibelin" Mats.

Hier in Belgïe wel.

Een klein vleugje extra uitleg over WoW had voor mij niet misstaan. Want hoe wordt die game nou precies gespeeld? Maar over het algemeen erg mooi gemaakt. Ook omdat die jongen niet alleen als heilige wordt geportretteerd. Uiteindelijk nog best verdrietig dat-ie de warmte van 'echte' vriendschap nooit heeft mogen ervaren, uit een gevoel van onzekerheid of schaamte. Of misschien is dat wel mijn beperking: dat ik denk dat ware vriendschap alleen 'irl' kan zijn.

Een indrukwekkende film met veel herkenning voor iedereen, die wel eens lid is geweest van een guild of clan binnen een MMORPG-omgeving.

Iets wat ik dan ook wel erg leuk ook deze aan film vind, is datgene waar veel mensen dus eigenlijk geen enkele benul van hebben, dat virtuele werelden ook echte werelden zijn. De verbazing vooral, echt priceless. ^^

Kortom, in meerdere opzichten een amusante, maar dus ook een leerzame film -> Aanrader! (:

Prachtige, ontroerende docu-film over een Noorse jongen met een degeneratieve spierziekte die al vanaf jonge leeftijd gekluisterd was aan/in een rolstoel, en die op jonge leeftijd (25) overleed. Pas na zijn overlijden ontdekt zijn familie dat hij een hechte vriendengroep had binnen de World of Warcraft community voor wie hij veel betekend heeft. Het heeft me met een enorme brok in mijn keel achtergelaten.

Aangrijpende, heel bijzonder vormgegeven documentaire over de op zijn 25ste aan een degeneratieve spierziekte overleden noor Mats Steen. Na zijn dood ontdekken zijn rouwende ouders wat hun zoon heeft betekent voor de digitale gemeenschap waarin Mats duizenden uren heeft doorgebracht. Het is even wennen aan de kleurrijke sprookjeswereld van World of Warcraft die sporadisch wordt gebruikt om het gedachtengoed van Mats te visualiseren, maar uiteindelijk werkt het wel. De documentaire is iets te lang en dreigt sporadisch in herhaling te vallen, maar door de vele mooie momenten en de positieve toon van het geheel wil je dit graag door de vingers zien.

Ontroerende docu, over een jongeman wiens levens zich door zijn ziekte en fysieke beperkingen grotendeels online in WoW afspeelde, waarin hij toch de vriendschappen, liefde en zingeving kon vinden die hij zocht.

Erg bijzonder om te zien hoe hij irl mensen heeft weten te raken en helpen, door contact te maken en een luisterend oor te bieden. En dat deze mensen hun verhaal en ervaringen wilden delen voor deze docu is ook bijzonder te noemen.

Ik vraag me af of er nog meer mensen aan het woord gelaten hadden kunnen worden, maar misschien wilde niet iedereen dit publiekelijk vertellen of in beeld worden gebracht.

Wat ik wel een beetje miste was een korte uitleg van de World of Warcraft-wereld en de rol van guilds. Ik 'ken' WoW wel (al heb ik het nooit serieus gespeeld) maar ik kan me voorstellen dat het voor niet-gamers of oudere generaties zonder referentiekader een beetje onduidelijk is wat de game inhoudt. Door de "opgeleukte" animaties leek het soms meer een animatiefilm dan een game.

Hoewel ik ook wel snap dat de makers wilden focussen op de online interacties van Mats met zijn medespelers, en dat had in principe in elke MMORPG kunnen plaatsvinden.

4*

Ik dacht aanvankelijk toen ik de beschrijving las, hoe boeiend kan dit worden. Ook in het begin van de documentaire had ik zo mijn twijfels bij die game-animaties, vond het wat vergezocht en wat te artificieel. Er is nu een soort animatie van gemaakt, maar ik neem aan dat het er in de echte game wel anders aan toeging. Maar verder weet de documentaire eigenlijk hoe langer hoe bijzonderder te worden, en door het vele materiaal dat er is en de personen die eraan meewerken zit het echt heel erg goed in elkaar.

Het laat ook goed zien dat games, of een online community, wel degelijk een grote impact kunnen maken en echte vriendschappen op kunnen leveren (mochten mensen daar nog aan twijfelen, hoewel dat misschien meer iets van langer geleden is).

Mooi hoe uiteindelijk zijn online vriendencommunity ‘blendt’ met de echte Mats tijdens en na zijn uitvaart.

Bijzondere documentaire, een van de meer originele die er ooit is gemaakt.

4*

Heel bijzonder. Prachtig en origineel gemaakt. Hulde aan Mats en hulde aan deze storytellers.

“I’m an emotional man, I often follow my heart.”
“I'm sorry.”

Eigenlijk een bijzonder gebeuren dat deze documentaire mij is getipt tijdens de kerstdagen, nadat mijn tante (die notabene anti-gamen is) het een indrukwekkende docu vond. Ze kon het niet beseffen dat gaming dusdanig veel impact kan hebben in mensen hun levens, en dat het een ware ontsnapping is voor veel mensen, zo ook voor mij vroeger. Dat is overigens ook de reden waarom ze dit mij tipte, omdat ze eindelijk door middel van deze documentaire daar een beeld van kon krijgen. Al is het natuurlijk wel duidelijk dat de situatie van Mats een veel schrijnende situatie is, en dat zorgde tot voor waterige oogjes tijdens het kijken van de documentaire.

Het is in tijden dat een documentaire zoveel impact heeft op mij. We volgen in deze documentaire de zieke jongen Mats Steen. Nadat we wat achtergrondinformatie hebben gekregen over zijn jeugd, en het leren leven met de ziekte Duchenne, volgen we hem in zijn reis door het online computerspel World of Warcraft, waar hij in meer dan tien jaar zo'n 15 á 20 duizend in-game uren heeft doorgebracht. En daarna zien we de vele connecties die hij heeft gehad binnen deze game, en hoeveel mensen hij wel niet heeft geholpen.

Maar, er zat ook een heel duister beeld aan deze documentaire. Namelijk het trieste verhaal van een jonge jongen die eigenlijk veel dingen niet kon meemaken in zijn leven, waar het computerspel een ontspanning was voor hem om even uit de normale wereld te stappen. Door middel van zijn avatar ‘Ebelin Redmoore’ ging hij door het leven in WoW waar hij onder andere een half uur dezelfde route rende elke dag door de bossen, een soort van zijn manier van opstaan. Maar, ook het gevoel van liefde heeft ontdekt met de Nederlandse Lisette. Vriendschappen met verschillende guild leden en ook dus conversaties met mensen waardoor hij hen hielp met hun problemen, ook problemen in het echte leven en eigenlijk iedereen vertelde dat ze niet bij de pakken neer moesten zitten.

Overigens het meest trieste in deze hele docu was het moment dat hij niet durfde te tonen wie hij daadwerkelijk was, en bang was voor afwijzing dankzij zijn handicap/ziekte. Wanneer zijn online vrienden een weekend weg gingen en hij daar dus o.a. ook niet bij wou en durfde te zijn, waren toch wel de meest ontroerende momenten van deze documentaire.

Het einde is prachtig, dat zijn online vrienden alsnog zo dicht bij hem waren in het echte leven, ondanks dat hij dat zelf niet meer echt heeft meegemaakt. Het ontroert je, en dat deed eigenlijk deze hele documentaire. Ik heb constant met een brok in mijn keel gezeten, misschien een traantje moeten laten om sommige momenten. Maar toch was het ook een mooie documentaire, waar een voldaan gevoel uit komt door te zien hoeveel de gaming wereld hem heeft geholpen in zijn veelte korte leven.

Mats is een held, en dat laat deze documentaire zien. Rest in peace, ook al is het tien jaar later. En voor de mensen die het misschien zochten, hier kun je zijn blog vinden.