Head South (2024)

Enorm leuke film, doet echt niks verkeerd. Goed geschreven karakters, een leuk verhaaltje, bij vlagen erg grappig, een heerlijk jaren 70-sfeertje, fijne muziek, fraaie editing met een paar retro-foefjes en ga zo nog maar even door.

Alleen dat einde, tja, paste niet bepaald bij de rest van de film, een totaal andere vibe opeens. Maar zo moet dat voor de hoofdpersoon ook gevoeld hebben (en dus voor de regisseur, want autobiografisch). Toch wel een meerwaarde dus.

Zwakjes, geinig op z'n best maar niet onvermakelijk.

Oh, dat was Benée? Guitige koppie kwam me al bekend voor

1979, Christchurch, Nieuw-Zeeland. De hoogtijdagen van de zogenaamde punkscene zijn voorbij, maar heeft een hele generatie jongeren geïnspireerd om een gitaar of een drumstel te kopen en zonder formele training muziek te maken. Angus [Ed Oxenbould] wil die stap dolgraag zetten, maar kampt met drempelvrees. Wanneer hij uiteindelijk een platenzaak binnen stapt, helpt eigenaar Frasier [Jackson Bliss] hem op weg. Hij regelt zelfs een optreden voor Angus’ band Daleks. Maar Angus heeft helemaal geen band. Sterker nog: hij heeft geen basgitaar en heeft er nog nooit op gespeeld! Enige kennis van de muziek en de bijbehorende cultuur is een pré om hier volop van te genieten. Oxenbould schittert in de hoofdrol en Benee (als de gitarist) doet een verdienstelijke imitatie van Nico, die zelf te horen is met ‘Femme Fatale’. Een aangenaam nostalgisch komisch muzikaal drama met een ontroerende ontknoping.

Toegegeven, zodra het om postpunk gaat, moet je bij mij wel erg je best doen om het te verknallen. Daar slaagt Jonathan Ogilvie dan ook absoluut niet in. Sterker nog, een dag later krijg ik deze film niet uit m'n hoofd en wil hem direct aan m'n Lief en mijn beste vriend laten zien!

En ja, ook zonder verwijzingen naar mijn favoriete genre had ik hiervan kunnen genieten. Echter, de muziek geeft het geheel net dat beetje extra energie om me helemaal mee te slepen. Het is een betere film dan Awaydays. Denk ik. Maar daar was het sowieso de sfeer die me meesleepte, die werd gevormd door een combinatie van camera, licht en locatie en hoe die samensmolten met de soundtrack. Niet veel mensen lopen weg met die film, en dat snap ik. Maar misschien werkt dit verhaal wat aanstekelijker, bijvoorbeeld omdat Angus een sympathieker hoofdpersonage is dan Carty. Het doel van eerstgenoemde is bovendien gemakkelijker om je mee te vereenzelvigen, dat helpt ook mee.

Maar goed, waarom ben ik dan zo verzot op Head South en waar komt dat torenhoge cijfer in vredesnaam vandaan? Nou, in dit stuk ga ik uitgebreider in op mijn mening.

Tegenvaller. Leuk die setting eind jaren 70 en dan eens niet in Engeland maar in Nieuw-Zeeland ditmaal en de muziek is heerlijk (ik krijg gelijk weer zin om Wire of Public Image Ltd te luisteren). Alleen qua plot vond ik het allemaal niet heel bijzonder. Een film over jongeren en opgroeien en vooral door je beter voor te doen dan je bent althans denkt te zijn met alle verlegenheid en schaamte erbij. Uiteindelijk blijkt iedereen dat te doen, niet enkel de hoofdpersoon. Maar ik stoorde me er wel wat aan en kon niet echt meeleven met Angus. Ook door de wat vlakke vertolking voor Oxenbould. Die jongen van de platenwinkel was een stuk innemender, net als het meisje van de drogisterij. Het einde met die overleden ouders zal allicht autobiografisch zijn maar komt echt vanuit het niets en deed me ook niets. 2,5*.