Madres Paralelas (2021)

Vanaf 16 december in de bioscoop (Cinéart)

De nieuwe Almodovar met Penelope Cruz. Meer hoef ik niet te weten.

Almodovar is niet vies om eens af en toe de heilige huisjes omver te werpen en tegen de schenen te schoppen. Ook nu alweer met zijn nieuwste film. Een film die uiteenvalt in twee grote verhaallijnen die min of meer van elkaar gescheiden worden, haast letterlijk.

Janis is op zoek naar antwoorden van haar familieverleden ten tijde van de woelige Spaanse burgeroorlog ten tijde van Franco. Het openen van (gevonden) massagraven is blijkbaar geen evidentie in het huidige Spanje waarbij een aantal al dan niet betrokken personen het verleden wensen te laten rusten. Het duidt er ook op dat Spanje nog steeds worstelt met zijn verleden en Almodovar legt dit hier perfect bloot. De nuances en context zijn uiteraard anders, maar ik denk dat Duitsland hier toch een paar stappen voor is. Erg interessant dus, alleen ligt de focus van de film eerder op twee single moeders die samen een kind krijgen en elkaar ontmoeten op de materniteit.

Altijd een plezier om Penélope Cruz aan het werk te zien. Ze begint een jaartje ouder te worden, maar de klasse straalt er nog steeds van af. Ze draagt de film moeiteloos en evolueert van een sterke vrouw die weet wat ze wil tot een kwetsbaar individu wiens wereld instort.

Het zat er inderdaad aan te komen en zo verrassend is het plotverloop niet, integendeel zelfs, maar ik vond de uitvoering wel prima gedaan. Cinematografisch, visueel en qua camerahantering zeer verzorgd, zoals steeds bij Almodovar. Inhoudelijk wat clichématig, maar de flair van Cruz houdt alles recht.

Verplaatst naar 10 maart 2022.

Mijn 13e film van Pedro Almodóvar, maar de eerste die ik in de bioscoop zie. Het blijft een herkenbare film van de regisseur, maar het is zeker niet de kitscherige pastelkleurige cinematografie die je in veel van zijn films ziet. Een wat eerder donkere film, maar ook niet al te zwaar. Penélope Cruz laat zien dat ze nog altijd een toptalent is met een sterke acteerprestatie.

Madres Paralelas is een film met enkele lagen over moederschap doorheen generaties en moederinstinct. Boeiend verhaal. De film staat nu al in tal van toplijstjes, en dan moet de film volgens mij nog de weg naar het grote publiek vinden. Hopelijk wordt deze film in 2022 snel opgepikt, want het verdient zeker de nodige aandacht.

Ik begrijp nooit zo goed waarom het uitbundige kleurgebruik van Almodovar als 'kitscherig' wordt omschreven. Kitsch wordt het wanneer het bedoeld is als iets heel moois. Je zou eerder de neon-belichting van Refn als kitsch kunnen zien. Dat is bij Almodovar niet zo, de primaire kleuren zijn een stijlmiddel waarmee hij een visuele handtekening zet maar die niet het doel hebben op het gevoel te spelen of een soort vals gevoel van schoonheid te creëren.

Ik vind het kleurenpalet van Almodovar mooi voor alle duidelijkheid. Ik zou het toch kitscherig noemen, maar waar het bij veel anderen al snel lelijk wordt, weet Almodovar er wel de juiste balans in te vinden en er zijn heerlijke visuele stempel mee te drukken in zijn films. Die herkenbare visuele handtekening is minder aanwezig in Madres Paralelas, maar zijn stijl is dan weer te herkennen in het verhaal.

Fantastische rol van Cruz. Zo naturel en zonder gekunsteld melodrama. Het verhaal verraste me toch een paar keer. Aanvankelijk lijkt de relatie tussen Janis en Ana vooral een recept voor een hoop feelgood-scènes, maar later wordt de film toch loodzwaar. Op het einde vallen alle puzzelstukjes elegant in elkaar, en ik vond de rol die de geschiedenis in de film speelt echt heel sterk gedaan. Dat erg aangrijpende laatste gedeelte in het geboortedorp van Janis voelde haast meer als een documentaire.

De bijzondere samenwerking tussen Penélope Cruz en Pedro Almodóvar - VPRO Cinema

Aardige Almodóvar, waarin een persoonlijk verhaal wordt vermengd met een politiek verhaal over de Franco-jaren. Helemaal passen die verhalen echter niet samen. Ja, door de oorlog bleven vrouwen alleen achter om hun kroost op te voeden. En ook de twee centrale personen zijn vrouw en voeden hun kind zonder man op. Maar dat is wel een heel dun draadje. Hier had de regisseur meer mee mogen doen, nu voelt het als geheel als wat los zand. En hoewel op emotioneel niveau het politieke verhaal beter werkt, is dit deel nauwelijks uitgewerkt.

Het persoonlijke verhaal is dan weer veel beter, met een fanstastische naturelle Cruz, maar dat deel is op momenten weer wat afstandelijk met veel gepraat ook. Boeiend, maar niet dat ik helemaal ondersteboven ervan raakte. Verder weet ik niet of het de bedoeling was van de regisseur, maar op het moment dat Arturo zegt dat het kind niet van hem is, dan weet je als kijker al: er zijn twee baby's verwisseld. De openbaringen daarna zijn niet echt meer verrassend.

Visueel niet heel speciaal, hoewel de opvallend kleuren van Almodóvar weer vaak aanwezig zijn. Maar vaak wat zachter en meer richting pastel dan in ouder werk en daardoor ook subtieler en veel mooier - die oude werken van hem vind ik visueel nogal eens lelijk. Wel geweldig gebruik van muziek bij een seksscène, het beste sinds Funkadelic werd gebruikt door Gaspar Noé. 3,5*.

Ik doe altijd mijn best om films van Almodóvar goed te vinden en ofschoon ze meestal wel een zekere kwaliteit bezitten vallen ze me toch ook altijd wat tegen. Het zijn gewoon niet mijn type films. Ook deze film vond ik wat moeilijk door te komen: al het gedoe met relaties en baby’s ervoer ik als soap-achtig en ik hou niet van soaps. De boodschap is dat het verleden niet het zwijgen opgelegd kan worden, zodat onrecht in het verleden hersteld moet worden, hetgeen in dit geval erin resultereert dat personen die door een oorlog resp. een verwisseling in het ziekenhuis gescheiden werden uiteindelijk worden herenigd.

Wel erg veel voorspelbaar melodrama deze keer...

Almodovar nummer 11 heb ik even uitgerekend. Niet wereldschokkend, maar zoals bijna altijd een warm bad vol melancholie, menselijkheid, warmte en liefde. Pedro is een echte verhalenverteller, neemt altijd de tijd maar het tempo van zijn films is altijd heel aangenaam. Zijn muze Cruz, sterk als altijd, geeft zo’n film altijd een enorme boost. Wat een vrouw blijft dat toch. De beide verhaallijnen lopen naadloos in elkaar over. Netflix was betrokken bij de productie zag ik, dus hij is daar mogelijk snel te zien. Even terzijde, er zijn veel films van deze regisseur in goedkope dvd versies te koop, veel oud werk. Voor de liefhebbers. Zelf heb ik Carne Tremula en Atame! aangeschaft.

Ik heb gemengde gevoelens overgehouden aan deze film. De primaire verhaallijn over de twee ongehuwde moeders sprak mij wel aan, hoewel de crux van dat verhaal lang van tevoren min of meer aangekondigd wordt. De secundaire verhaallijn over het nationale trauma van Spanje (de Burgeroorlog en zijn naweeën) wist mij niet echt te raken. Over het geheel genomen wel een mooie film.

Wat mij betreft een klein verhaal en een groot verhaal, waarbij, om de boel in evenwicht te houden, het kleine verhaal veel aandacht krijgt, en het grote verhaal een stuk minder.

Het kleine verhaal vond ik voornamelijk vermakelijk en ondanks dat de verwisseling van de baby's vrij snel duidelijk was (bij de reactie van Arturo wist ik het zeker, maar ik vermoedde al zoiets toen ze in het ziekenhuis beide gescheiden van de moeders ter observatie werden gehouden), was ik benieuwd naar de reacties daarop van de hoofdpersonen. Gelukkig geen vervelende jaloezie, wraak, boosheden en dat soort filmdrama, maar menselijke reacties.

Het grote verhaal was niet vermakelijk, en hoewel ik er wel eens iets over gelezen had kwam het toch onverwacht hard binnen.

De link tussen beide verhalen voel ik wel, maar meer dan mjk87 er van zegt kan ik er eigenlijk ook niet van maken.

Alles verder mooi gefilmd, en een lekker ritme.

Indrukwekkende film van Pedro Almodóvar waarin hij twee verhalen vertelt. Het verhaal van twee vrouwen die op hetzelfde moment een kind baren in een kraamkliniek en het verhaal van een opgraving van een massagraf van slachtoffers van de moordpartijen van het Francoregime tijdens en na de burgeroorlog.

Indrukwekkende film van Pedro Almodovar die twee verhalen vertelt: het verhaal over twee jonge vrouwen die op het zelfde moment bevallen in een kraamkliniek en het verhaal over de opgraving van een massagraf

Indrukwekkende film van Pedro Almodovar die twee verhalen vertelt: het verhaal over twee jonge vrouwen die op het zelfde moment bevallen in een kraamkliniek en het verhaal over de opgraving van een massagraf

Indrukwekkende film van Pedro Almodóvar waarin hij twee verhalen vertelt. Het verhaal van twee vrouwen die op hetzelfde moment een kind baren in een kraamkliniek en het verhaal van een opgraving van een massagraf van slachtoffers van de moordpartijen van het Francoregime tijdens en na de burgeroorlog.

Goeie film over twee vrouwen die gelijktijdig bevallen in het ziekenhuis. Een mooi drama over het moederschap met ook wat lichte thriller-elementen (de muziek en de montage dragen hier zeker aan bij). De connectie tussen de twee verhaallijnen was me niet even duidelijk, maar wel een mooi einde. Goeie rol van Penélope Cruz. Met gemak 3.5 sterren.

Janis [Penélope Cruz] en Ana [Milena Smit] leren elkaar kennen in het ziekenhuis waar ze op dezelfde dag bevallen van een dochter. Ik had meteen al door wat er stond te gebeuren maar Janis heeft daar aanzienlijk meer tijd voor nodig. Bovendien is het niet zo moeilijk te voorspellen hoe het verhaal verder zal lopen en dat is de grote manco van dit teleurstellende soapachtige drama van Almodóvar, die normaal gesproken dit soort banaliteiten vermijdt. Cruz levert goed werk af onder de omstandigheden, maar een Oscarnominatie voor zo’n oppervlakkig rolletje was toch een tikje overtreden. Dat neemt niet weg dat fans van Cruz dit wellicht een extra ster zullen geven.

Bijzondere film van Almodóvar, erg goed en indrukwekkend. Zoals anderen al aangaven niet zijn typische film, enerzijds qua thematiek en anderzijds zich uitend in de iets minder uitbundige esthetiek. Wat overigens niet betekent dat zijn kenmerkende visuele stylisme afwezig is, het is alleen iets subtieler en nog altijd bijzonder stijlvol gedaan. Waarschijnlijk ook een bewuste keuze, omdat de thematiek veel serieuzer is.

Almodóvar richt de aandcht iets minder uitgesproken op persoonlijke en relatie-drama's dan in zijn eerdere films, maar vermengt dit vanaf het begin met de zware maatschappelijke kwestie van het Spaanse Franco-verleden. Het verhaal draait dan ook niet per se om de twee 'parallelle' moeders, maar vermengt hun verhaal met dat van het andere, diepere, evenzeer 'parallelle' verhaal.

Zoals gebruikelijk staan vrouwen centraal in dit prachtige werk van Almodóvar, niet alleen de twee belangrijkste karakters, maar ook hún moeders, grootmoeders, en overgrootmoeders. Inclusief dier persoonlijke drama's en beweegredenen voor hun acties. Vooral de manier waarop Janis' handelen wordt uitgeplozen bij het ontdekken dat ze niet de biologische moeder is van Cecilia is sterk, evenals het daarmee gepaard gaande acteerwerk van de fenomenale Cruz. Tof moment is dat t-shirt van Cruz op een gegeven moment, met de stevige opdruk 'We should all be feminists' Tekenend is ook het gesprek van Janis met de moeder van Ana, waarin de laatste haar handelen op zijn minst inzichtelijk maakt, al blijft in het midden of het daarmee gerechtvaardigd is.

Trots, waardigheid, het recht op zelfvervulling en ook menselijk onvermogen worden in elk geval gepresenteerd als legitieme beweegredenen, ondanks hun soms grote impact op anderen. En het lijkt erop dat Almodóvar in Madres Paralelas probeert om de zoektocht naar en het opgraven van de fascistische massagraven ook in dat licht te plaatsen. De waarheid en waardigheid van de vrouwen staat ook daar op het spel in hun zoektocht naar (historische) gerechtigheid. De quote van Eduardo Galeano (speciaal voor eRCee aan het einde is prachtig.

Madres Paralelas is daarmee opnieuw een boeiende en sterke film van Almodóvar. Ik denk dat hij de twee 'parallelle' verhalen nog wel iets sterker had kunnen linken, vandaar dat ik me nog inhoud, maar het is zonder meer een aanrader.

Edit: ik zie nu ook hoe schitterend de poster (alweer) is. Briljant.

Alhoewel niet mijn ding speelt Cruz altijd in goede films en is een uitstekende actrice..Ga m kijken..

tnx MM-ers.

Fijne film van Almodóvar. Voor zijn doen sober en ingetogen, al weet hij van lelijke ruimes als ziekenhuiskamers toch nog iets fraais te maken.

Het plot is klassiek en wat cliché haast maar de uitwerking is origineel. Hoe de hoofdpersonen omgaan met de opmerkelijke situatie is bijzonder te noemen.

Acteerwerk is goed en er zit voldoende luchtigheid en humor in de film.