Inexorable (2021)

Alweer een nieuwe du Welz. Wat een genot.

Ah, productie blijft op gang, mooi!

Yes !

Amai, verheugfilm!

Release... 7 april 2022...zou gek zijn als ie niet draait opt IFFR...

John Milton schreef:

(quote)

Inmiddels 30 juni 2022. Maar dat sluit IFFR niet uit natuurlijk. Niet dat ik daar wat aan heb

Online je kans niet gegrepen afgelopen jaar?

Maar dit is niet persé een titel die ik persé pre-release hoef te zien, over een paar jaar is ook prima. Du Welz is 3 x 3,5* bij mij, dus is geen haast bij.

‘Draait’ op het IFFR online.

Een slowburner die vooral langzaam brandt. En als het dan tot ontbranding komt, is het zwakjes en zo weer voorbij. Regie is verder prima, maar er gebeurt gewoon te weinig.

3

Thanks voor de heads up, moet ik snel effe gaan checken, dit is er eentje die ik echt niet wil missen.

Wederom een zeer mooie thriller van Du Welz. Na Adoration gaat hij meer terug naar zijn oorsprong met Inexorable, de duistere genrefilms die het thema obsessie behandelen. Hoewel het even duurt voordat je in de echte 'mealticket' van de film zit, raak je al geobsedeerd door de fragiele en mysterieuze Gloria, een intrigerende performance van Bellugi, maar ook Poelvoorde mag zeker niet ontbreken. Naarmate de film vordert, wordt het intenser en bouwt het op naar een wilde climax. Met de beklemmende sfeer, de gelikte cinematografie, inclusief enkele fascinerende en dynamische shots, is dit er zeker eentje die de fans niet mogen missen.

Wat een teleurstelling zeg. Ongeinspireerd, clichématig. Het lukt Du Welz niet eens meer om overtuigend z'n trucje van ontsporende hysterie neer te zetten, met veel sonische bombarie en geschreeuw moet die suggestie gewekt worden terwijl er niet zo bijster veel reden voor is.

Het beetje narratieve diepgang hangt er een beetje bij en wordt maar matig uitgewerkt. En dan heb je een cinematograaf als Dacosse, valt er vrijwel niks van terug te zien.

Eén echt briljante scène is een heerlijk hoogtepunt maar kan het biosbezoek niet waard maken.

Du Welz mag avontuurlijker, creatiever worden ipv vervallen in een one trick pony met z'n ontsporende psycho's, hij kan echt wel meer dan dat (Vinyan!) maar lijkt het vertrouwen verloren te zijn danwel te kiezen voor de sensationele publiekstrekkers. Veel geschreeuw, weinig wol.

Weer zo'n film waarvan je het plot beter niet had kunnen lezen, want dan kun je de helft van de film eigenlijk overslaan. Het idee van de 'binnendringende (en gestoorde) vreemdeling' is -hoewel vaker gezien- leuk en prima voer voor een degelijke thriller. Echter wordt het iets te makkelijk en zonder veel overtuiging uitgewerkt. Eigenlijk zit er over de lengte weinig echte spanning in en is veel voorspelbaar. De weemoedige blik van Gloria is wellicht de drager van de film, waar nog het meest voelbaar is dat er meer onder zit. Had meer in gezeten.

Hoewel ik zijn filmografie niet echt opgevolgd heb de voorbije jaren, voel ik toch een sterke verbondenheid met Fabrice du Welz. Zijn groei als regisseur lijkt toevallig samen te vallen met mijn eigen interessegebieden als liefhebber: rond de release van Calvaire was ik ook geobsedeerd door de vuile, chaotische jaren '70 cinema à la TCM en The Hills Have Eyes, maar met de jaren ben ik gezwicht voor de bescheiden geneugten van de bourgeois huis-tuin-en-keuken thriller van Hitchcock, Clouzot en Chabrol. Uitgerekend nu komt Du Welz aanzetten met Inexorable, een film waarmee hij bewijst een waardige opvolger te zijn van dit drietal. Vanaf de openingsscène is het raak, met een wat bevreemdend, sardonisch shot van blaffende hondjes, dat echt doet denken aan de openingsscène van The Birds. Hierna demonstreert Du Welz met allerhande signifiers dat hij het 'polar' genre echt beheerst. De wrange romantiek van de ongetalenteerde, impotente, zwaarlijvige zuiplap-auteur à la Eva van Joseph Losey. De mysterieuze indringer. Het landhuis dat bevolkt wordt door de geesten van het verleden - wanneer hoorden we wel eens een verwijzing naar het Rexisme in die ergerlijke, zelf-referentiële microcosmos van de Belgische cinema?

Du Welz doorgrondt ook hoe een gevoel voor detail bijdraagt aan de allure van faits divers. Zo is hij op zijn best wanneer hij aan het begin van de film één of ander troosteloos Waals cafeetje in beeld brengt - waar men blijkbaar ook enkele kamers verhuurt. Hiermee etaleert Du Welz zich als een hopeloze romanticus, wat is er immers meer unheimlich en spannend dan een onguur hotel? De smoezelige kamer filmt hij met een haast religieuze bewondering. Maar waar vindt men anno 2022 nog zo een plek? Waar is de tijd gebleven dat de logiesinspectiediensten nog niet zou nauw omsprongen met zaken als veiligheid en comfort? Bovendien verandert de herberg 's avonds in een heus danscafé, totaal ongeloofwaardig dat zo'n plek logies zou aanbieden. Maar we willen het natuurlijk heel graag geloven. Du Welz lijkt nostalgisch naar plekken als Les Atrébates, het café van Michel Nihoul in Etterbeek destijds waar ook gelogeerd kon worden. Dat Du Welz momenteel bezig is aan zijn passieproject, een film over de Dutroux-affaire, stemt mij bijzonder gunstig en ik hoop dat tijd noch middelen gespaard zullen worden om al de eindeloze vertakkingen van dit dossier wervelend in beeld te brengen, als een Belgisch antwoord op Once upon a Time in Hollywood.

Brave thriller. Stylistische juweeltjes af en toe.

Marcel Bellmer [Benoît Poelvoorde], de schrijver van de bestseller ‘Inexorable’, trekt zich met zijn uitgever en echtgenote Jeanne [Mélanie Doutey] en hun dochter Lucie [Janaina Halloy] terug op een enorm, afgelegen landhuis. Dan verschijnt een slonzige, nerveus ogende tiener met een vaag excuus en een nog vager verleden en voor je het weet neemt ze intrek bij de Bellmers, zorgt ze ervoor dat de huishoudster [Anaël Snoek] wordt ontslagen en heeft ze Lucie volledig ingepalmd. Met extreem veel goede wil zou je kunnen zeggen dat de Bellmers een beetje naïef waren, maar in feite zijn het een stelletje sufferds die beter hadden moeten weten en de ellende waar ze in belanden voor een niet onaanzienlijk deel aan hun eigen goedgelovigheid te danken hebben. Ondanks enkele stijlvolle scènes en een zenuwslopende muzikale score is het verhaal te idioot om spannend te worden en vliegt het in het laatste kwart volledig uit de bocht.

Tja, beetje simpel en lomp verhaal. Op vrij onnatuurlijke wijze komen de gebeurtenissen tot stand, en verloopt het allemaal. Zitten wel wat mooie scenes bij. Enige echte hoogtepunt is dat optreden van dat meisje op haar verjaardag. Valt ook voor mij niet helemaal met de rest van de film te rijmen, maar was wel even leuk

Verhaal is te simpel en clichématig. Blijkbaar heeft du welz dat expres gedaan, maar het doet de film nu echt te kort, omdat hij te weinig draai of spanning aan die clichés geeft. Het voelt hierdoor beetje als een debuut, in dat geval zou het een mooiestijloefening zijn die naar meer smaakt, want sfeer, acteerwerk en sounddesign zijn top. Probleem is dat du welz dit simpelweg al een aantal keer veel beter heeft gedaan.

Vaak lopen de beleving tijdens het bekijken van een film en het gevoel en de herinneringen die je eraan overhoudt redelijk parallel. Bij Inexorbale geldt dat voor mij niet. Ik werd gegrepen door de beklemmende sfeer en door de fraaie cinematografie, en heb me - ook door het redelijk hoge tempo - geen moment verveeld. Maar toen-ie klaar was voelde ik me toch een beetje voor de gek gehouden.

Het plot is op bepaalde punten wat ongeloofwaardig; het werd me niet altijd duidelijk waarom de karakters handelen zoals ze handelen. Dat een van de personages ronduit gestoord is, maakt het er niet beter op. Je kunt zo iemand als scenarioschrijver alles laten doen en je vervolgens verschuilen achter de gestoordheid. Vergelijk het met dromen, waarin ook alles kan gebeuren. Over het algemeen - zo ook hier - levert dat ondoordachte en luie keuzes in het script op.

Inmiddels ben ik een dagje verder en komen toch de beelden en de sfeer als eerste boven, als ik aan de film terugdenk. Vrij legendarisch is het optreden van de dochter op haar eigen verjaardagsfeestje. Alleen dat maakte het al de moeite waard.

Dit was mijn eerste Du Welz. Ik kende de beste man niet, maar als ik de commentaren hier zo lees, moet ik me toch eens in hem verdiepen.

Ik had net dat tikkeltje meer verwacht van deze nieuwe van Fabrice du Welz. Net niet kunnen meepikken in de bioscoop, maar zeker uitkijkend tot hij te streamen viel. Ofwel moet ik één en ander gemist hebben, maar ik vond de film vrij vaag en weinig duidelijk. De diverse motieven van de personages blijven in het duister. Ik dacht dat alles verband ging houden met de dood van de ouders van het meisje - zoals zo vaak - maar dat leek niet zo te zijn (tenzij ik dus iets gemist zou hebben). Op dat vlak wel verrassend. En bizar gedrag hoeft niet per se altijd verklaard te worden…

En toch greep de film me op één of andere manier. De sfeer bijvoorbeeld was erg beklemmend alsof de climax of de chaos plots kon uitbreken. Ook technisch erg sterk met een prima cinematografie en uitstekend acteerwerk. Van Poelvoorde ben je dit gewoon, maar ook het vreemde meisje (Bellugi) deed het erg goed.

Één van de hoogtepunten was inderdaad het optreden van het dochtertje. Geweldige performance en wat een blikken van de familie en vrienden!

Oei oei, dat was niks voor mij.

Mega saai.

Het hoogte punt was voor mij toen de kleine achter een hond ging.

Voor de rest niks boeiends.

du Welz gaat voor een pure thriller.

De horror is eigenlijk volledig verdwenen, de zwarte humor is er ook niet en wie, zoals z'n vorige films, iets meer arthouse vibes verwacht komt ook van een koude kermis thuis. Inexorable is puur genrewerk, zonder al te veel franjes. du Welz speelt het puur op uitwerking.

En die kon mij best bekoren. Het helpt dat Poelvoorde in een hoofdrol geduwd wordt, maar Bellugi moet absoluut niet onderdoen. Samen vormen ze een geweldig onscreen duo. Visueel ook netjes en verzorgd, met af en toe momenten die er duidelijk bovenuit springen. Ook de soundtrack is fijn, al vond ik dat metal-nummertje dan weer net iets te makkelijk. Ondertussen zijn we toch 2022.

Film slaagt vooral in wat hij poogt te doen: spannend en mysterieus zijn, vooral op sfeer. Het verhaal is niet zo heel speciaal, voor de du Welz liefhebber zijn er wel enkele leuke knipoogjes, maar ook niet van die aard dat het de film echt beter maakt. Gewoon sfeervol, stijlvol en spannend van begin tot eind.

4.0* en een uitgebreide review

Zonder op de hoogte te zijn van het plot, en dat is misschien maar goed ook, aan deze film begonnen. Ondanks dat al vrij snel duidelijk wordt waar dit op uitloopt, was dit toch eindelijk weer eens een goede thriller. Alleen jammer dat enkele details niet verder uitgewerkt werden. Maar qua acteren, locatie en opbouw was dit best aangenaam om naar te kijken.

Redelijk degelijke thriller. Het verhaal is niet heel origineel. Ook de uitwerking is niet heel verrassend. De film bewandelt de vertrouwde paden. Maar desondanks is deze film goed om weg te kijken. De spanningsopbouw is prima en de film weet de aandacht tot het eind vast te houden. Ook het acteerwerk is dik in orde. Visueel ziet de film er ook goed uit. 3.0/3.5

Films waarbij iemand zich in een gezin inwerkt en zich daarna hatelijk opstelt zijn er wel meer en ook deze "Inexorable" volgt deze lijn.

Poelvoorde en Co zijn goed in hun rol en zoals te verwachten wordt de sfeer onbehaaglijker en gespannen en we bereiden ons voor op een climax.

Die komt er dan ook en, al gaat hij over verschillende fazes, persoonlijk viel het enigszins tegen.

Aan fantasie en het uitbeelden van sinistere toestanden, geen gebrek bij du Welz, maar deze keer leek het me toch te explosief en in bepaalde scènes naar het ongeloofwaardige toe.

Moet ge bij du Welz misschien er bij nemen, maar overigens een behoorlijke film.

Het blijft uitkijken naar de films van die man. Zag er nog maar 3, waarvan "Adoration" me de beste leek.

Zoals de meesten hierboven al gezegd hebben: Aardige thriller, maar eigenlijk niet zo bijzonder. Du Welz heeft een interessante stijl en genoeg interessante dingen te vertellen, alleen in deze film komt het er niet zo goed uit. Er is welgeteld één scene die in mijn ogen(en anderen die bekend zijn met zijn werk) wel typisch is, maar die komt pas helemaal op het einde. En die scene is ook onmiddellijk een geweldige zet tussen de andere ontwikkelingen in de conclusie, maar voelt tegelijkertijd ook onverbonden, terwijl normaal gesproken zo'n soort scene's juist veel betekenis hadden in zijn films. Acteerwerk is prima en de soundtrack (op de wat ongeinspireerde klassieke muziek na) was ook erg fijn. Er zaten ook meerdere mooie shots bij, maar al met al zal ik maar weinig van deze film onthouden.

Ik ga weer teruggrijpen naar zijn oude werk (en Adoration die ik nog moet zien).

Mooie film. Alleen jammer van de hond en het einde? Is ook niet zo leuk.

Inexorable is niet zo denderend of uniek als de andere projecten van regisseur Fabrice du Welz, maar een zekere basiskwaliteit mag je binnen zijn films altijd wel verwachten. Dat is hier niet anders, ondanks het gebrek aan spanning en een interessante aanloop. Specifiek de castleden doen het erg goed, vooral Benoît Poelvoorde en Alba Gaïa Bellugi spelen de pannen van het dak en creëren uiterst interessante personages. Op het visuele vlak voelt het allemaal echter wat goedkoop en weinig doordacht aan, je herkent de inmenging van Du Welz eigenlijk relatief beperkt. Slechts de finale wekt weer wat vonken van zijn visie op, verder doet Inexorable inhoudelijk en audiovisueel ietwat braafjes aan. Gelukkig zijn er de acteurs om de boel wat op te beuren en dat levert een vermakelijke kijkervaring op zonder grootse hoogtepunten.