Illusions Perdues (2021)

Vanaf 26 mei 2022 in de bioscoop (Cinéart)

Het duurde even alvorens mijn kwartje viel, maar vanaf het moment dat de aspirant-dichter zich frontaal in de wereld van de corrupte journalistiek stort ontwikkelt zich een boeiende film. Hoewel geïnspireerd door de gelijknamige roman van Honoré de Balzac uit het midden van de 19e eeuw, is het thema in deze tijd van verspreiding van nepnieuws verrassend actueel.

Achteraf bezien vond ik het een prima film over standsverschillen, integriteit en manipulatie met een uitstekende rol van Benjamin Voisin. Daarnaast vind ik het sowieso een genot om Cécile de France in actie te zien, ook al is haar bijdrage aan deze film tamelijk bescheiden.

Bravo! Vooral Depardieux was excellent. Mooie vergelijkingen met huidige tijd.

Lucien Chardon [Benjamin Voisin] besluit zijn geluk te zoeken in Parijs onder zijn moeders meer respectabele familienaam De Rubempré. Daar hoop hij een carrière te kunnen starten als een respectabele journalist maar wanneer hij bevriend raakt met Etienne Lousteau [Vincente Lacoste] ontdekt hij al gauw hoezeer de schrijvende pers wordt geregeerd door het grote geld. Door zich te houden aan de ongeschreven regels van (niet-objectieve) journalistiek weet hij zichzelf snel op te werken. Maar zijn affaire met Coralie [Salomé Dewaels], een ambitieuze actrice met een twijfelachtige reputatie, leidt hem naar zijn ondergang in dit vlot vertelde, levendige en goed geacteerde historische drama met een zeer cynische kijk op de zogenaamde ‘vrije journalistiek’. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Honoré Balzac uit 1843 dat veel overeenkomsten vertoont met Barry Lyndon (1844) van William Makepeache Thackeray.

Mooi gefilmd Frans kostuumdrama. Ben ik altijd wel voor te porren. Helaas is het niet een heel origineel verhaal, en de veel te aanwezige voice-over maakt het er niet leuker op.
Wel fijn dat de hoofdpersoon, die uiteindelijk weer terug bij af is, niet erg sympathiek is, al denk je in het begin van wel. Dan heb je er ook geen problemen mee dat hij zichzelf in de shit werkt.
Duurt wel te lang, zo onderhoudend was het nou ook weer niet dat het 150 minuten rechtvaardigt.

Allemachtig, die Honoré de Balzac heeft dus meer dan honderd romans geschreven. Alleen omdat hij rijk wilde leven en veel schulden had, dus moest er geproduceerd worden. Lijkt een beetje de Nicholas Cage van de 19e eeuw.

Overigens heette hij Honoré Balzac, maar het woordje 'de' voegde hij er zelf aan toe, omdat dat op een adellijke afkomst duidde. Die had hij niet. Zie ook deze film, daarin gebeurd eigenlijk hetzelfde (en Lars Trier is er ook niet vies van).

Het gebeurt niet veel dat een kostuumdrama echt aanslaat. The favourite van Lanthimos was de echte uitzondering, de rest vond ik maar matig, net als deze prent. Het nadeel van deze film vaak is ook de lange speelduur met amper sprankelende elementen. Het decor, de kostuums en cinematografie zijn vaak op niveau, maar op verhaaltechnisch vlak bleef ik ook hier op mijn honger zitten. Misschien ook mede dat ik van deze Balzac niet bepaald een hoge pet op heb...

Ook toen kende men de knepen van het vak bij wat ik niet eens journalistiek noem. Positieve recensies schrijven tegen betaling, tja, de vraag kan gesteld worden wie hier de meest zielige partij is. Veel bla bla ook van de voice-over die op de duur verveelde.

Mijn aandacht kon de film alvast niet vasthouden. Ik had het na 2 feestjes wel al gezien en de oeverloze gezwets was ook niet langer aan mij besteed. Technisch OK dus, inhoudelijk ondermaats. Jammer.

Het is een mooie film.

In de letterlijke zin - het is fijn plaatjeskijken, alles is perfect in stijl en erg verzorgd. Als er een detail niet in de periode past dan is me dat niet opgevallen, alles is even fraai. Net even goed zijn de acteurs, met vanzelf Voisin die de hoofdrol draagt, Cécile de France die goed is als altijd, en Salomé Dewaels als de bijna even mooie Coralie. En dan alle bijrollen nog. Zelfs Depardieu is van stal gehaald.

En toch werkt het niet echt. De voiceover irriteert, zoals voiceovers dat eigenlijk altijd doen. Maar het zit ook mis met de speelduur die zeker een uur te veel is, het verhaal veel te ver uitrekt. Je begint je af te vragen waar Balzac zijn faam ook alweer aan te danken heeft - en ja, hij had kennelijk 3 boekdelen nodig om deze vertelling af te raffelen.

En toch, journalistieke integriteit is best een interessant onderwerp in deze tijd van fake news, social media en Cambridge Analytica ben ik nog lang niet vergeten. Dan zou je toch denken dat daar een fraaie parallel mee te trekken was, dat daar met wat minder historische integriteit een veel interessantere film uit had kunnen komen. Wellicht zelfs door het geheel heel oneerbiedig naar de tegenwoordige tijd te verplaatsen, wie weet.

Heel behoorlijke stilering en sfeerschets. Bijzonder inkijkje in een louche krantenscene met nepreviews, betaald publiek en beinvloeding. Dat is wel interessant om te zien. Depardieu past ook goed in dat wereldje.

Mijn aanvankelijke sympathie voor het hoofdpersonage verdween gaandeweg als sneeuw voor de zon.

Alles wat hij heeft bereikt zet hij ook weer op het spel.

Ik houd gewoon niet van films over zelf destructieve mensen, of het moet met een vette knipoog zijn (Fight Club).

Benjamin Voisin komt niet overtuigend over als hetero man.

Was dit een film van 90 minuten geweest dan had ik er denk ik wel een hoger cijfer aan gegeven. Het is iets te veel van hetzelfde.