Random Acts of Violence (2019)

Wie had dat verwacht? Jay Baruchel met één van de tofste genrefilms van dit jaar. Hij neemt veel hooi op z'n vork door zich zowel als schrijver, regisseur, producer als acteur in te zetten. Doorgaans levert dat wel films op die, ondanks wat onevenwichtigheid, genoeg 'eigens' te bieden hebben. Dat is hier niet anders. Scheelt ook wel dat hij een DOP als Karim Hussain (Subconscious Cruelty, Hobo with a Shotgun en bijvoorbeeld Antiviral en Possessor, beide van Brandon Cronenberg) tot zijn beschikking heeft. Dat zou toch wel wat interesse moeten aanwakkeren? Visueel genoeg te genieten. Toffe angles, goed kleurgebruik en een dikke soundtrack die aanwezig durft te zijn. Vrij bruut ook, Jay laat in ieder geval niets aan de verbeelding over en de algehele aankleding (met name het einde) is boven verwachting. Waar het een beetje plat valt, is het script. Het voelt redelijk vaak clunky aan, geforceerd zelfs. Thema's zoals de invloed van kunst (in dit geval de bloederige comics) op een breed publiek en de verantwoordelijkheid als kunstenaar, zijn interessant, maar het blijft een iet wat oppervlakkige kapstok. Om nog te zwijgen over de twijfelachtige kwaliteit van de comic-sequences. Maar ach, hij durft tenminste iets anders te proberen. Absoluut een veelbelovend horror-debuut uit een onverwachte hoek. Aanrader!

Shudder.

Ondanks ik het initiatief heel fijn vind, hebben ze mij qua films toch nog niet overtuigd. Ook deze mist toch wat goede regie. Qua plot is dit eigenlijk een vrij typische slasher, Baruchel lijkt zich daarvan bewust en doet zijn best om het wat op te leuken door er een soort feverdream van te maken. Veel favoriete Shudder kleurtjes, groen/rood/geel. Het is altijd wel wat digitaal en hard, waardoor het ook altijd wat goedkoop aanvoelt, maar dat er een publiek voor is, is duidelijk. Ik vind het toch altijd wel een wereld van verschil in kleurtjes tussen een Noe/Refn en dit soort films. Ook qua cameravoering, beweegt alles wel veel, maar het mist een bepaalde functie. Ook het acteerwerk is opvallend matig, aangezien de regisseur een acteur is. Zo een agent of de persoonlijke assistent, of het slachtvee in de auto. Komt ook deels door de slappe teksten.

Wat eigenlijk vooral stoorde was dat Baruchel er ook niet 100 procent voor gaat. Hij wil dan toch dat de kijker een plot krijgt waardoor het enige wat nog enigszins werkte het nachtmerrie achtige gevoel ook niet tot zijn recht komt. Ik vond Mandy 10x niks, maar daar ging de film toch de volle 100 procent voor lelijke belichting en schmierend acteerwerk en een nachtmerrie met gaybikers. Als dat je ding is haal je er tenminste nog wat uit. Hier voelt het te gewoontjes aan waardoor het denk ik geen potten gaat breken.

Hier en daar een aardige shot en speelduur is gelukkig kort.

2 sterren.

Er zit inderdaad een verschil tussen low budget horrorfilms en het werk van grote, gevestigde cineasten. Alles is relatief.

Zeker maar ik vind het (even over het algemeen genomen) vaak als het groen is ook meteen heel groen, en als het rood is meteen heel rood. Ik vind dat altijd een beetje goedkoop ogen dan. Hier zie je een groene maan en dan is de auto scene ook helemaal groen, maakt het plaatje meteen zo plat. Ligt niet alleen maar aan budget.

Ik begrijp je (en ben het er ook wel degelijk mee eens), maar budget is wel de grootste boosdoener. Niet alleen kom je bij dit soort genrewerk mannetjes tekort (geen light technician of überhaupt grips / hulpjes worden hier gecredit), maar ook tijd is een belangrijke factor. Veel kleur hier is uiteindelijk dan ook grading werk, daar wordt het plaatje inderdaad wat platter door, met name door de intensiteit van de kleuren waarvoor gekozen is. Maar wat mij betreft zijn de kleurtjes hier vooral om te duiden / onderscheid te maken in time & place, niet per se om altijd esthetisch mooi te zijn. Dat vond ik overigens wel van de nachtelijke scenes rondom het motel, waarin best sterk gebruik werd gemaakt van gelaagde belichting. Veel mooie diepte en warmte details in de shots. Kleine dingetjes die dit kaliber genrefilm er net doen uitspringen, maar briljant is het niet nee.

Het is ook lastig hoor, ik wil de film zeker niet helemaal als onding afdoen, want zelfs dit is vaak boeiender dan veel horror films met meer budget. Maar dit soort Amerikaanse pogingen (ik noem ze even uit de Shudder stal, ook al weet ik dat zij ze alleen aankopen) zijn toch te onevenwichtig op teveel vlakken om echt van te genieten.

Best een leuk project ja. Verre van perfect natuurlijk, de meeste kritiekpunten zijn hier al voorbijgekomen, maar er gaat een bepaald eigenzinnig enthousiasme van deze film uit dat een hoop weet te redden. Qua plotverloop inderdaad een vrij typische slasher, maar Baruchel weet af en toe toch creatief uit de hoek te komen om de boel wat kleur (letterlijk en figuurlijk) te geven. Niet alle pogingen komen er even goed uit, de animatie was een beetje huilen met de pet op, maar de goede wil is er in ieder geval.

Visueel hetzelfde verhaal. Technisch niet perfect en soms idd een beetje platte digitale look, maar wel lekker kleurrijk en passend bij de hele comic-book vibe. Saai is het in elk geval nergens. Aan een DOP als Hussain heb je dan ook zeker geen verkeerde, al haalt dit het bij lange na niet bij zijn werk in Possessor.

Al bij al een film die compenseert voor zijn mankementen met genoeg creatief hart. Wel benieuwd wat we nog van deze regisseur kunnen verwachten. Ruime 3*

Doet me wat dat betreft denken aan Carrion (2020) . Liever een film die risico's neemt en dan een paar keer op z'n bek gaat, dan de zoveelste degelijke binnen-de-lijntjes genrefilm.

Op visueel vlak en met die fijne sound scoort deze film wel hoge ogen, best tof gedaan soms, maar vond het verder toch ook wat matigjes hoor.

"There can be no beginning without an end."

Dit is nog eens andere koek ten opzichte van het komische werk van Jay Baruchel.

Een striptekenaar maakt samen met zijn vriendin, uitgever en assistente een road trip om zijn gewelddadige strip te promoten. Bijkans probeert hij ook nog wat inspiratie op te doen om een eind te kunnen breien aan de reeks. Als dezelfde seriemoordenaar uit zijn strip opduikt, begint hij zich toch zorgen te maken.

Er worden verscheidene balletjes opgegooid die niet helemaal begrijpelijk zijn. Sommige aspecten komen nogal twijfelachtig over en lijken niet veel toe te voegen. Het is alsof men meer van de film tracht te maken dan dat het plot toelaat. Wat dat betreft loopt de pacing niet altijd even lekker.

Middels het spelen met felle kleurtjes en de cameravoering word je als kijker nog enigszins geprikkeld. Als geheel ziet het er zeker verzorgd uit, al hadden bepaalde dingen wel iets rauwer gemogen. Het acteerwerk blijft eveneens achter. Qua plotontwikkeling snap ik overigens niet waarom er niet voor een kindacteur met een meer lichtere huidskleur is gekozen, want de connectie leek op het eerste gezicht vrij vaag.

Al met al is 'Random Acts of Violence' best te doen als tussendoortje.

Kleine 3,0 sterren.

Mwa.

Baruchel slaat nu voor de verandering eens de horrorkant op. Wie bekend is met Baruchel zal wel weten dat hij altijd wel een beetje komedie door zijn projecten heen moet gooien en zo ook bij deze film. Ik heb er niks op tegen, want het maakt de film wat luchtiger, maar dat is precies wat er hier mis is.

Het is allemaal gewoon niet zo luchtig. Ondanks dat er veel moeite wordt gedaan om van deze film een luchtig tussendoortje te maken wil het er niet van komen. Het voelt nergens vlot, intrigerend of luchtig aan en zo valt de film regelmatig plat. Toch wel bijzonder aangezien je dat van iemand zoals Baruchel niet zou verwachten.

Acteerwerk is verder best matig te noemen. Opvallend grote namen, maar toch is Baruchel de enige die plezier lijkt te hebben in zijn film. Williams en Brewster zijn beide matig, en de rest van de bijrollen zijn niet eens noemenswaardig. Matig uitgevoerd, saaie rollen en platte personages. Zo valt de film al snel een beetje dood.

Toch is het visuele niveau opvallend goed, zeker de eerste 10 minuten zijn wel leuk. Dat Baruchel zijn film een beetje inricht als stripboek kan ik wel waarderen, jammer dus dat hij uiteindelijk niet all-the-way gaat. Verder veel kleurtjes en geslaagde cinematografie, wat voor een hoop aparte scenes zorgt.

De killer is zelf ook wel een grappige verschijning als hij zijn masker nog opheeft. Tijdens de finale boeide me zijn lot echt niet meer. Zijn klungelige houding tegenover moorden vond ik echter leuk, maar dan weet je nog niet echt wie hij nou is. Verder zijn de kills aardig bruut, al blijft het net iets te veel leunen op steekwerk en zijn het de aftermaths die vooral bloederig zijn. Wel een beetje zonde.

Maar verder duurt het niet te lang. Jammer dat Baruchel geen luchtig geheel van de film kan maken. Hij had iets meer all-the-way kunnen gaan, zo'n film als Guns Akimbo is daar een goed voorbeeld van. Beide films delen toch een oliedom concept, dus waarom niet iets meer humor en lol? Het zit er wel in, maar enkel afkomstig van Baruchel (Ezra) zelf. Ach ja, met Baruchel weet je het nooit. Ben wel benieuwd of hij nog eens de regiestoel in gaat stappen.