Blue Bayou (2021)

Aangekocht door Universal. Binnenkort in de bioscoop.

Pfff. Dit ga ik heel slecht slecht trekken, als ik de trailer zo zie. Op een goede manier dan. Dit wil ik zeker zien.

Nederlandse release staat op 18 november 2021.

Vreemd dat deze film met een goed verhaal, prima acteurs en een nog steeds voortslepend probleem in de Verenigde Staten zo slecht scoort op deze site! Gelukkig dat kijker en stemmer dje-em het wel met een goede score eens is, van hem ontving deze film een mooie 9!

Op de internationale site IMDb een mooie 7.1 van bijna 1400 stemmende kijkers en op Moviemeter zonder mijn waardering een 4,6 maar van gelukkig maar 5 stemmers.

Het verhaal gaat over een Koreaanse man (Antonio) die toen hij 3 jaar was werd geadopteerd door een Amerikaans echtpaar

We zien het gevecht tussen Antonio en de Amerikaanse regering die hem uit wil zetten vanwege fouten die gemaakt zijn door zijn adoptieouders en de overheid die hen daar niet op hebben gewezen.

Het waren zaken waar een normaal mens niet bij stil staat en dat heeft Antonio dus ook niet gedaan in al meer dan 30 jaar die hij in Amerika woont.

Het zal je maar gebeuren.

Zoals gezegd een prima film!

Vandaar onze 8!

Voor het gemak vergeten we even (oa.) zijn criminele gedrag, knusse stoel, of wordt hij daartoe gedwongen door THE MAN? Onhebbelijk mannetje is het.

En welk voortslepend probleem?

Pfffft!

Ik geef 'm ook gewoon 4 sterren. Feck it!

Om een of andere reden kies ik altijd voor de underdog. De David tegen de Goliath. Het verzet tegen de overheersing. De Antonio tegen het systeem. Mijn overtuiging is dan ook dat de overheid een groeiend kankergezwel is wat nodig een flinke bestraling nodig heeft. Te beginnen bij al die ambtenaren en overheidsfunctionarissen die alleen maar bestaan om meer regeltjes te bedenken voor meer bestaansrecht voor zichzelf.

In het geval van Antonio die al 30 jaar in een ander land woont dan waar hij is geboren hebben ze een regeltje gevonden om hem alsnog uit te zetten. Elk normaal mens zal dan zeggen dat is belachelijk, maar er zijn mensen er die vinden dat elke regel moet worden nageleefd (meestal als ze er zelf geen last van hebben). Welke verwoestende effecten deze regels kunnen bewerkstelligen zien we in deze film.

Was het 40 jaar geleden geen enkel probleem om een kind te adopteren of te trouwen met iemand uit een ander land, tegenwoordig moet je voldoen aan honderdduizend regels. Als het nou nog iets zou hebben gedaan tegen kinder- en vrouwenhandel dan was er nog iets voor te zeggen, maar helaas. De mensen die soms wel uit hun bubbeltje komen en de realiteit onder ogen durven te zien, weten dat het helemaal NIETS heeft uitgemaakt. Dat dit probleem zelden wordt besproken zal wel iets te maken hebben met het feit dat het geld kost en niets oplevert. Of juist omdat het een erg lucratieve business is blijft het bestaan.

* als je nu net je hoofd wegdraaide en je ogen rolde en in jezelf zei: zo is het nu eenmaal en regels is beter voor iedereen * dan heb je mijn medelijden (ook al vind je zelf dat je dat niet nodig hebt)

Antonio LeBlanc [Justin Chon] is wanhopig op zoek naar een beter betalende baan om zijn vrouw Kathy [Alicia Vikander] en hun aanstaande kind te kunnen onderhouden, maar omdat hij een strafblad heeft komt hij niet aan de bak. Bovendien moet hij het hoofd bieden aan Kathy’s ex en politie-agent Ace [Mark O’Brien] die eist zijn dochter [Sydney Kowalske] te zien. Wanneer Ace en zijn partner Denny [Emory Cohen] een excuus vinden om Antonio te arresteren, blijkt dat hij op basis van een administratieve fout gedeporteerd kan worden naar Korea. Antonio en Kathy zoeken hulp bij advocaat Barry Boucher [Vondie Curtis-Hall] die duidelijk maakt dat Antonio alleen kans maakt om te blijven als hij veel mensen kan vinden die het tijdens de hoorzitting voor hem op willen nemen. De aftiteling maakt duidelijk dat we hier te maken hebben met een bestaand probleem waar vele geadopteerde kinderen slachtoffer van zijn geworden en verklaart wellicht waarom Vikander besloot haar medewerking te verlenen aan dit project. Goede bedoelingen maken echter nog geen goede film en na een redelijk eerste half uur stort dit als Wile E. Coyote in een diep ravijn en weet daar niet meer uit te ontsnappen. Chons scenario is al extreem melodramatisch en zijn regie is zo subtiel als een sloophamer. De ontknoping is niet om aan te zien.

Raar dat geadopteerde kinderen in Amerika hun status verliezen wanneer zij achttien jaar worden en vanaf dat moment gezien worden als ongewenste vreemdelingen. Rondom dit thema is deze film gebouwd over een getrouwde Zuid-Koreaan, die na een onbenullig incident in een supermarkt de immigratiedienst achter zich aan krijgt. Een triest verhaal, eigenlijk te gek voor woorden.

Terzijde: de covering van Alicia Vikander van Roy Orbison’s titelsong is bijzonder geslaagd.

Degelijke film.

Ik hou van Amerika maar ze zitten daar toch ook met wetten en noem maar op die nergens op slaan. Zag je ook in deze film.

Wie illegaal is die moet buiten maar die mensen zijn geadopteerd en legaal int land binnen gebracht.

Aangrijpend drama. Overtuigend geacteerd. Film die je meesleept. Het slot is hartverscheurend en laat je zeker niet onberoert. Must see. 4.5*

Bij mij een fantastische film, gewoon uit het echte leven gegrepen, en niet zoals al die afschuwelijke fake reality shows die zogezegd ook uit het leven gegrepen zijn, maar waar niets spontaan is maar alles helemaal gescript.

Chon speelt bij mij geweldig, ook Vikander is weer goed, maar dat moet niet verbazen, ze heeft ook al terecht een oscar op haar naam. Dit is nog maar eens een film die wijst op welke afschuwelijke manier mensen met elkaar omgaan, en het word in deze extreem onverdraagzame wereld alleen maar erger en zeker in de VS....

Ik lees hier positieve commentaren maar dit is een tenenkrommende Amerikaanse film vol met clichés en goedkope emoties. Dat er een wet bestaat dat geadopteerde kinderen het land weer uitgezet worden is natuurlijk vreemd. Maar de hoofdrol speler is een leugenachtige crimineel die iedereen in schulden achterlaat. En het is de schuld van iemand anders. Onzin emoties...

mooie film heeft me van begin tot eind zeer geboeid acteer werk vondt ik prima !!

Redelijke film over een man die te maken krijgt met een mogelijke uitzetting omdat hij geadopteerd is. Het hoofdpersonage is goed uitgewerkt, echter de rest van de personages worden wat clichematig neergezet. Deze behoorlijk zware film heeft zeker een aantal goeie momenten (vaak de kleine), maar het melodramatische aspect komt toch wat te vaak om de hoek kijken.

Wellicht actueler dan ooit.

Terwijl de Nederlandse asielopvang de ene genante headline na de andere genereert, hebben we het op individueel niveau nog steeds over mensen die hun leven vorm proberen te geven op een normale en veilige manier, terwijl dat overduidelijk niet lukt waar ze ooit vandaan gekomen zijn - gisteren, of dertig jaar geleden. In de Amerikaanse variant is het helemaal al een absurd gedoe, als je bedenkt dat alleen de, ehh, Indigenous Peoples of the Americas en/of de First Nations daar eigenlijk recht van spreken hebben. Maar bij ons is het eigenlijk niet zo heel anders. Welk recht hebben wij eigenlijk op deze plek? En wat hebben wij er dan voor gedaan om dat recht te verdienen? En ik begin al maar helemaal niet over wat we als samenleving als plicht hebben, of wat ons vanuit onze voorvaderen opgedragen is - al is het dan maar via de geloofsovertuigingen. Hebt uw naaste lief - moet je in een god geloven om daar waarde aan te hechten? Of, als ik dat maar even simpel omdraai, snap je je geloof nog wel als je dat niet uitoefent?

Ik ben ondertussen 56 jaar oud, en heb in die tijd een heleboel vluchtelingen meegemaakt - uit Vietnam, Koerdistan, Syrie, Ambon, Ethiopie, Iran, Afghanistan. Allemaal, zonder een enkele uitzondering, mensen die gevlucht zijn uit een situatie die overduidelijk onhoudbaar was. Allemaal, zonder een enkele uitzondering, met volle inzet bereid om het beste van hun situatie te maken, meer dan bereid om elke denkbare tegenprestatie te leveren voor de vaak nogal magere ontvangst die ze 'genoten' hebben. Van een luilekkerland is al sinds begin jaren 80 geen enkele sprake meer. Ja, je krijgt onderdak als asielzoeker, maar in een hok waar een gewone Nederlander of student niet wonen wil. Van de toelage die je krijgt kan je letterlijk niks anders dan droog brood eten. En werken, dat willen de meesten heel graag - en vaak hebben ze een hele waslijst aan diploma's en ervaring. Maar mogen en de kans krijgen is een heel ander verhaal.

Oh wacht, het ging over de film. Het geval van Antonio is nog veel absurder dan wat we hier al te ver vinden gaan - het zal je maar gebeuren, dat je vanaf je 3e levensjaar ergens woont, en vervolgens na ruim dertig jaar te horen krijgt dat je geen verblijfsvergunning hebt. Maar natuurlijk staat er meteen iemand klaar om te zeggen 'ach ja, zie je wel een crimineel'. Dan zeg ik, zoek je eigen stamboom eens even door, of daar niet toevallig iemand tussen zit die een tijdje op Havenstraat 6 gewoond heeft. Verder dan de tweede rang hoef je niet te zoeken gemiddeld.

Ehh, ohja, de film dus. Mooie rollen voor LeBlanc en Vikander - niet alleen dat ze in de eindscene en vergelijkbare tranentrekkerij erg effectief zijn, maar ook elk voor zich overtuigen in hun rol. De film doet verder verdienstelijk werk om dat in een kader te zetten, in een dienstig en geloofwaardig narratief te brengen. Een narratief dat geloofwaardig is omdat je al bij voorbaat weet dat er talloze mensen zijn die dit, of nog veel erger meegemaakt hebben. Of nu nog steeds meemaken.

Waar ik dan ondanks al deze ellende weer een klein beetje blij van word, als ik mijn dagelijkse boodschappen ga doen kom ik langs de plek van de Vietnamese bootvluchtelingen, je weet nog wel, van de jaren 70 en 80. Super aardige en nette mensen, altijd bezig om hun stekkie beter, mooier en netter te maken - maar ook altijd tijd voor een groet en een blije lach als ze me langs zien komen. Dan ben ik toch soms weer een beetje trots op mijn land.

Een mooie film. Alleen het einde had ik toch anders verwacht.

De epiloog maakt het voor alle zekerheid nog eens duidelijk: de film wil de aandacht trekken op het onrechtvaardige dat schuilt in het deporteren van mensen sinds jaren geadopteerd en woonachtig in de States naar hun land van herkomst, die de meesten bovendien amper gekend hebben.
Helaas de film is volgepropt met nevenverhaaltjes en situaties, de één al triester dan de ander, allen in een doem- en pechsfeer of zelfs belachelijk, zoals het zesjarig meisje dat boze, jaloerse blikken werpt, als een volwassene, wanneer haar klein zusje geboren wordt...
Aldus onevenwichtig met vaak al te sentimentele en flauwe dialogen.
Teleurstelling.

Ik heb een zwak voor Justin Chon's naturalistische aanpak in 'Blue Bayou' (2021). Bijna documentair gefilmd als een soort fly on the wall bij alledaagse gebeurtenissen. Hoofdrolspeler Antonio LeBlanc (Justin Chon) is zelf ook een fijn personage als de aartsgoeierik die alleen het beste wil voor zichzelf en zijn kleine gezinnetje, maar er steeds tegenaan loopt dat hij illegaal is gebleven. En dat terwijl hij met zijn maniertjes en levenshouding meer Louisiana uitademt dan wie dan ook. Fijn Americana-sfeertje met een overwegend Aziatische cast. Het rauwe element nog extra versterkt omdat LeBlanc rafelrandjes heeft als een ex-crimineel met een continue dreiging dat de omstandigheden hem laten terugvallen in zijn oude gedrag. Ook heerlijk warme interacties met vrouw Kathy (Alicia Vikander) en pleegdochtertje Jessie (Sydney Kowalske). De maatschappijkritiek in 'Blue Bayou' (2021) is allerminst subtiel, maar het persoonlijke drama komt als een mokerslag binnen en bij de aftiteling veegde ik traantjes uit mijn ogen.

Justin Chon overtuigt niet alleen als regisseur, maar ook als acteur in deze boeiende en soms aangrijpende dramafilm. Alhoewel de betere scenes duidelijk vanuit de tweede helft komen, was ik uiteindelijk over de grote lijn meer een fan van de eerste helft. Daarbinnen houdt Chon een fijne, rustige sfeerzetting aan en dat gaat gecombineerd met mooie plaatjes. Blue Bayou bouwt zichzelf gefocust op en voelt voor lange tijd niet te opdringerig aan, maar eenmaal de tweede helft aanbreekt grijpt het verhaal iets te veelvuldig naar extraatjes om het sentiment op te drijven. Alhoewel het allemaal naar een indrukwekkend einde leidt, heerst toch het gevoel dat de film zichzelf te nadrukkelijk volpropt met dramatiek. Bijrollen zoals die van Emery Cohen zijn daarnaast niet serieus te nemen. De positieve punten overweldigen gelukkig de negatieve punten en rechtvaardigen een bovengemiddeld cijfer dan ook met gemak. Alicia Vikander levert overigens wederom een topprestatie af.