Fête de Famille (2019)

Vanaf 24 oktober in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

Ik heb nu een poster voor jou gevonden en geplaatst, Decec.

niet onaardig !

Over disfunctionele families gesproken: al snel bekruipt je als kijker het gevoel dat dit een familiefeestje is waar je liever niet voor was uitgenodigd. Dat ligt 'm niet aan de zorgzame, wellicht wat te meegaande jarige Jet Andréa [Catherine Deneuve] of haar echtgenoot [Alain Artur], maar vooral aan Andréa's stuurloze, impulsieve zoon Romain [Vincent Macaigne] en het verrassingsbezoek van dochter Claire [Emmanuelle Bercot]. Door hun vaak ronduit onuitstaanbare gedrag valt het niet mee om je als kijker te kunnen identificeren met het familiegebeuren en dat maakt dit lange tijd tot een zware zit. Maar wie zich door de melodramatische schreeuwwedstrijden heen weet te slaan, wacht een interessante ontknoping die het voorgaande grotendeels rechtvaardigt. Deneuve is uitstekend gecast als het familiehoofd en Bercots vertolking blijkt een indrukwekkende tour-de-force te zijn, mede dankzij knappe acteursregie van Cédric Kahn die zelf de rol van Vincent, Andréa's andere zoon, op zich neemt. Stelt je geduld op de proef, maar dat is in ieder geval niet voor niets.

Bij familiefeestjes dringt de vergelijking met Festen zich altijd op, bij mij althans. En dat is jammer, want geen familiedrama kan tippen aan deze film. Toch is Fete de famille meer dan de Franse variant op Festen. Het is lichtvoetiger en minder schurend en er zit aardig wat humor in. Let bijvoorbeeld eens op het behang en de tegeltjes in dat prachtige landhuis, daar kan toch geen Frans hotel tegenop? Toch pakt regisseur Cedric Kahn, die ook een rol speelt, op het einde genadeloos uit en lijkt het hele verjaardagsfeest van oma in duigen te vallen.

Franse familiefeestjes, altijd interessant om te zien

Geen idee of het toeval is, maar Catherine Deneuve lijkt wel vaker te hebben meegespeeld in een heel specifiek subgenre: dat van een disfunctioneel gezin dat voor een bepaalde gelegenheid samen komt en waar allerlei geheimen en frustraties naar boven komen drijven. In 2002 had je 8 Femmes, in 2008 had je Un Conte de Noël en nu is daar dus Fête de Famille. Het is het soort film dat ik wel graag zie, maar ik had nooit of te nimmer verwacht dat Fête de Famille zo'n indruk ging achterlaten.

Cédric Kahn, die ook de rol van de oudste zoon op zich neemt, schetst namelijk een fascinerend beeld van een familie die allemaal samen komen voor de verjaardag van de grootmoeder. Je voelt al vrij snel dat er iets niet helemaal goed zit en beetje bij beetje worden de maskers afgedaan. De labiele Claire die zonder aankondigen ineens op de stoep staat, gedoe rond een erfenis, familieleden die niet meer met elkaar door eenzelfde deur kunnen en ga zo nog maar even door. Het mooie is dat iedereen nagenoeg evenveel screentime krijgt en het is knap van Kahn dat hij dit klaarspeelt in een relatief korte speelduur. Normaal gezien is dit het soort film dat gemakkelijk tegen de 2 uur of langer aanschuurt, maar na anderhalf uur ben je hier wel klaar en het mooie is dat je compleet verdwaasd achter blijft. Heerlijk hoe je nooit helemaal zeker bent van welke richting de film gaat uitgaan. Wordt het een fijn familiemomentje zoals het toneel van de kleinkinderen of slaan de stoppen compleet door? Kahn zet je regelmatig op het verkeerde been en kijkers die allergisch zijn aan tierende mensen kunnen dit best links laten liggen.

Want er wordt nogal wat afgeroepen, dat mag gezegd worden. Deneuve is zoals altijd gewoon enorm degelijk en speelt met verve de mater familias maar het zijn echter de kinderen die met de meeste aandacht gaan lopen. Emmanuelle Bercot moet als Claire werkelijk alle registers opentrekken en doet dat naar behoren terwijl Kahn (Vincent) en Vincent Macaigne (Romain) van die typische broers zijn. De ene moment zijn ze de beste vrienden en dan vliegen ze elkaar opeens in de haren. Toch mogen ook de bijrollen niet onderschat worden met Isabel Aimé González-Sola op kop als Rosita, het nieuwe liefje van Romain. Zij is eigenlijk degene met wie je je het meeste kunt vereenzelvigen, want ook zij is ongewild in een fucked-up situatie terecht gekomen en hoewel ze wilt verdwijnen, wordt ze toch elke keer terug in het verhaal getrokken. Toch ook nog even kleine vermelding voor Luàna Bajrami en Joshua Rosinet die als Emma en Julien voor een stuk de soundtrack voor hun rekening nemen.

Want die is ook uitmuntend trouwens. Het is altijd fijn als je zo compleet verrast kunt worden door de film. Oorspronkelijk aan begonnen door de aanwezigheid van Deneuve, maar Fête de Famille is zoveel meer. Die scènes in de tuin (zie ook de poster) zijn ook gewoon erg mooi en heel die aankleding van het huis is geweldig. Die jaren '70 tegels in de badkamer.. Ik zou ze zelf niet willen hebben maar hier werkt het gewoon. Ga dat kijken en snel een beetje!

4.5*

Onprettige film. Ik ben zeker een liefhebber van Franse en Belgische films maar dit product is een hele zit en steeds had ik de neiging te stoppen met kijken. Veel te veel gegil, ook door de personages die niet onder de pillen zaten of die niet geblowd hadden. Voornaamste kritiek is dat de personages (behalve Deneuve) zo overdreven bewegen, gillen en handelen. Waarom wordt er ook zo nors gekeken? Moest dat van de regisseur? Stond dat intellectueler? En waarom ziet bijna de hele familie eruit of ze dagen onder de brug hebben geslapen?

Van de te harde pianomuziek werd ik agressief maar gelukkig hoorde ik halverwege opeens Françoise Hardy. Prachtig nummer!

Maar even een tijdje geen Franse films meer. Gelukkig gaf de film zelf een uitstekende tip: Ozon!

Prachtige beklemmende film. Ik kan het verder niet beter omschrijven dan Metalfist.

Uitstekend....

Sterke film. De Fransen zijn goed in het verbeelden van disfunctionele families en dat is hier zeker weer gelukt.

De cast doet het uitstekend, geholpen door het scenario. Emmanuelle Bercot overtuigt dermate als dochter des huizes dat je er ongemakkelijk van wordt.

Aanrader wel deze acteursfilm.