Adoration (2019)

Intrigerende film die aanvankelijk de nodige en rebelse sympathie opwekt van verliefde tieners die het hazenpad kiezen, de wijde wereld in. De jeugd versus de boze volwassenen die te weinig empathie hebben en de jeugd niet begrijpt. Gaandeweg ervaar je dat er wel wat meer aan de hand is en dat enige nuance op zijn plaats is.

En daar sta je dan als onnozele hals beetje beteuterd te kijken en tot de vaststelling komend dat er geen weg meer terug is. Best wel indringende scènes van de onvoorspelbare en soms agressieve Gloria waarbij elk moreel kompas bij momenten tilt slaat.

Verder visueel mooi en rustig geschoten, erg sfeervol en prima geacteerd. Weinig op aan te merken op dit vlak.

Deze film eens bekeken en was wel aangenaam verrast. Niet het moeilijkste verhaal, maar toch bleef je geboeid kijken hoe het zou evolueren. Heel goed geacteerd door de jongeren, al deed de rest het eigenlijk ook prima. De film zag er ook mooi uit. Prima film.

Wordt door een Vinegar Syndrome partner label uitgebracht. Nice!

Mooie complexe coming of age.

Een mooie keuze om de (later bedachte) Ardennen trilogie op deze manier af te sluiten. Een kalverliefde lijkt een luchtig slot te zijn, maar dat is deze film, ondanks de aanwezige schattigheid, totaal niet.

Fabrice Du Welz is de jaren van zijn loopbaan van hot naar her gedaan. In Amerika en Frankrijk schoot hij zo zijn filmpjes en af en toe keert hij terug naar de Ardennen. Na Calvaire en Alleluia schenkt hij ook hier een ode aan dit beboste landschap...

Het verhaal sprak me zeker aan, want coming of age... met de nadruk op jeugdliefdes zijn toch wel een van de mooiste thema's die ik kan bedenken. Met de recente Mijn Bijzonder Rare Week met Tess nog in mijn hoofd... maar bij dat zogenoemde moet deze film het absoluut niet hebben van de frisheid, vriendelijkheid en zomerse euforie.

We volgen een schuchtere jongeman genaamd Paul, die voor een tijdje met zijn moeder mee naar haar werkplek mag. Zijn moeder werkt in een jeugdinstelling en als Paul alleen is vult hij zijn tijd in de natuur en red hij een gewond vogeltje. Als Paul oog in oog komt met Gloria, die zich al tegenstribbelend en met een hoop geweld uit de armen van de begeleiders probeert te wurmen, is hij gelijk verkocht en gegeneerd. Zijn wens komt al snel uit als Gloria hem tegen het lijf loopt en Pauls gedachte en gevoelsgang is niet meer te veranderen en de waarschuwingen van zijn moeder zijn natuurlijk weer onterechte zorgen. Dat Gloria zo haar rugzakje heeft is in het begin wel duidelijk, maar Paul zoekt haar op. Voor hij het weet slaat hij met haar op de vlucht, de eindeloze bossen van de Ardennen in en komen we gaandeweg erachter dat Gloria met het moment steeds enger en gevaarlijker lijkt te worden... maar niet voor Paul. Paul is de goederik.

En hiermee krijgen we toch wel een coming of age film voorgeschoteld die akelig kan zijn. Gloria is een meisje waar je aan de ene kant van wilt wegrennen, maar tegelijkertijd ook naar terug wilt gaan om de goede kanten uit haar zien te krijgen en achter die ijskoude blauwe ogen van haar de engel in haar op te willen roepen... ook al is deze totaal onvindbaar. Paul volgt slechts de herinnering aan de eerste ontmoeting en ziet de handelingen van Gloria, die met het moment extremer worden... of misschien al waren... steeds door de vingers. Dat Gloria handelt uit angst en mensenschuw vond ik een zeer pakkend gegeven. Hoe het ook went of keert, het ziet er niet uit dat ze zo is geboren.

En toch, als ik een zoontje zou hebben, zou ik hem evengoed ver bij zulke meiden vandaan houden. Maar toch...

Tussen dit complexe kalverliefde verhaal, met zelfs voorzichtige seksscenes weet Du Welz ook voor fraaie verrassingen te zorgen en de film zelfs tot een sprookje te doen ogen (Die trein, de boottocht door die tunnel) en heel veel gevoelige snaren te raken. Die nachtmerrie vond ik daar een goed voorbeeld van. Ook Benoit Poelvorde had een prachtige en surrealistische bijdrage.

En bezorgt de film je rillingen bij het einde, met dat vervormde gezicht van Gloria.

Kort na het kijken moest de film even tot me bezinken, maar uiteindelijk heeft Du Welz hier weer iets neergezet dat staat als een huis. Akelig maar betoverend; een mooie droom maar ondertussen ook een nachtmerrie; lief maar ook vals en gemeen. Gewoon klasse!

4,5*

Thomas Gioria is wel de ster van deze film wat mij betreft. Tegenspeelster Harduin doet het ook goed, vooral als ze met een lege blik richting oneindig staart. Verder een bijzonder sfeervolle prent, erg mooi camerawerk, de fotogenieke Ardennen helpen ook een handje. Verloop vond ik wel intrigerend, maar de momenten van Gloria's echte gekte (op het jacht, met de kip, bij Poelvoorde) vond ik niet echt pakkend. Uitzondering daarop is de boottocht door de tunnel, dat was echt behoorlijk naargeestig. Ik had misschien liever gezien dat de gekte wat onderhuidser was gebleven, dat je als kijker nog iets meer twijfelde of Gloria's kinderlijke fantasie misschien een kern van waarheid bevatte. Maar nu was al heel snel duidelijk dat ze zo labiel als een aan opiaten verslaafd voormalig kindsterretje was, van een subtiele twist die iemand hier noemt heb ik niks gemerkt.

Fijne regisseur toch, du Welz, heeft me nog niet teleurgesteld. Ben benieuwd naar Inexorable (2021)

Je moet van zulke soort films houden.

Zag eigenlijk nog maar één film van du Welz met een titel die aansluit, alhoewel, met het gegeven van deze "Adoration", namelijk het behoorlijk goede "Quand on est amoureux, c'est merveilleux" !

In ieder geval Fabrice levert met zijn "Adoration" een uitstekende film af die je werkelijk meesleept in het avontuur dat twee jongeren aangaan.

"Bewondering" alleszins voor het camerawerk dat het visueel mooi maakt en de heftige scènes krachtig in beeld zet, maar niet minder voor het acteerwerk van Thomas Gioria en Fantine Harduin. Soundtrack ook heel knap.

En nu uitkijken naar du Welz' "Inexorable", onlangs vertoond op het FFG.

Ik was gezien de hoge gemiddelde score erg nieuwsgierig. Een film zonder een kop en een staart. Uitstekende acteerprestaties ,mooie beelden en.muziek. De film als geheel niet spannend of emotionerend. Voor mij niet voldoende onderhoudend.

De Ardennen vormen een fraai decor voor deze psychologische thriller over een naïeve jongen en diens destructieve relatie met een schizofrene tiener. Ondanks het gedegen acteer- en camerawerk niet mijn ding.

Unieke dramafilm met twee bijzonder overtuigende hoofdrollen. Regisseur Fabrice du Welz levert met Adoration wederom een bijzondere film af die het moet hebben van de algemene atmosfeer. Er wordt met relatief beperkte middelen namelijk een fijne impressie ontwikkelt die de hele film lang aanhoudt. Het compenseert in redelijke mate het gebrek aan spanning en audiovisuele afwerking, want Du Welz had links en rechts veel meer mogen aanvangen met de geluidsopmaak. De avonturen die de kinderen meemaken wisselen daarnaast in kwaliteit, maar dat neemt niet weg dat het voortdurend onvoorspelbaar blijft en de speelduur geen moment te lang aanvoelt. Du Welz is toch een regisseur die een bepaalde mate van creativiteit vereist om zijn projecten te laten lopen, maar als hij de ruimte krijgt komt er altijd wel een zekere mate van kwaliteit uit.