Tiempo Compartido (2018)

Sundance & .....

Films Big Screen Competition 2018 | IFFR

Als kind van een Timeshare-promodame zoals Gloria maakte Sebastian Hoffman deze film. Dat gebeurde overigens met heel wat Nederlandse (HBF) hulp, zo blijkt uit de Q&A en de vermakelijke aftiteling. Hij maakt gebruik van de diensten van acteurs die vaker in Mexicaanse commerciële komedies spelen. Even afwachten hoe deze verre van doorsnee film gaat vallen bij het Mexicaanse publiek. De film is geschoten in een vrij bekend hotel dat in de vroege uurtjes gebruikt kon worden om wat scenes te schieten. Ook de flamingo’s leven daar. De kleurrijke ervaring - de wasmachine, de schaduwen, de troosteloze aanblik van Andres met het geluid van het animatieteam op de achtergrond, de spooky zwembadscenes - en de soundtrack maakten dat de film mijn aandacht goed wist vast te houden. De ironie spat ervan af. De spanning wordt opgebouwd. De frustratie ook. Het is wachten op dat ene moment. En dat moment dat komt. Het had wat mij betreft nog net iets meer ‘spicy’ kunnen zijn, meer horror, of meer afgang, maar toch het slot was gewoon goed. Heerlijk hoe in het slot de link met het begin wordt gemaakt. Voor de twijfelaars: ja, die animator aan het begin dat was Andres en die huilende vrouw, zijn vrouw Gloria. Geloof het of niet, er waren er in de zaal die te kennen gaven dat ze dat niet door hadden, ondanks het outfit aan het eind en de actionfigure tussendoor… Het is wachten op de Biosrelease...

Meer Timeshare, ander genre (docu):
The Queen of Versailles (2012)

Contact Film

Vanaf 2 augustus in de bioscoop (Contact Film)

De filmpers loopt aardig weg met deze film, maar mij wist hij niet te bekoren. In Tiempo Compartido volgen we enerzijds Pedro (en zijn gezin) die denkt te kunnen gaan genieten van een welverdiende vakantie in een luxe resort, maar dit al snel in rook ziet opgaan als blijkt dat de villa dubbel geboekt is. Anderzijds Andrés die in dat 'luxe' resort in een laagbetaalde baan werkzaam is. De film toont een parallel tussen de twee mannen, die beiden terechtkomen in een dolle achtbaan van absurde gebeurtenissen en die geconfronteerd worden met zichzelf en gefnuikte dromen/idealen.

Tiempo Compartido kan onder andere gezien worden als een parodie op de vermaaksindustrie en de maakbare ideale wereld, die in deze film wordt vertolkt door een gladde RJ Mitte, die ook de verpersoonlijking is van de Amerikaanse overheersing, waarop deze film duidelijk kritiek levert of die althans op de hak neemt. Het geheel levert een film op die enerzijds humoristisch zou moeten zijn en die anderzijds tot nadenken zou moeten stemmen en die ook zou moeten raken, gelet op de emotionele gebeurtenissen die zowel Pedro als Andrés overkomt. De film werkte voor mij in beide richtingen niet: gelachen heb ik niet en gevoeld heb ik deze film ook niet.

Zwarte komedie speelt zich af in vakantieoord Vistamar dat sinds kort is overgenomen door multinational Goldfield. Het scenario richt zich op twee personen die daar allebei aanwezig zijn en wiens paden elkaar uiteindelijk zullen kruizen, met dramatische gevolgen. Pedro [Luis Gerardo Méndez] is woedend wanneer blijkt dat zijn vakantieplannen overhoop worden gehaald omdat het luxe appartement dat hij heeft gehuurd dubbel geboekt blijkt te zijn. Pogingen om de zaak recht te zetten lopen op niets meer uit dan lege excuses en dus zit hij opgescheept met Abel [Andrés Almeida] en diens vrouw en kinderen. Andres [Miguel Rodarte] is een werknemer die zijn depressie onderdrukt met medicijnen en steeds meer moeite heeft om de 'service met een glimlach' die van hem wordt verwacht te verlenen.

Dit is in de eerste plaats een satire op de leegheid van de luxe vakantieoorden die je een paradijs beloven, maar de bewust vals gespeelde score suggereert dat er sprake is van een prelude naar een spannende finale. Het blijkt echter een dwaalspoor want het einde is vaag en levert niet de emotionele pay-off op die je verwacht. Ondanks het zwakke einde en rommelige satirische elementen is dit prima uit te zitten.

Aardige film maar weet niet te imponeren. Het gaat over een nieuw soort resort dat niet alleen een vakantie maar geluk en meer in het bijzonder familie wil bieden aan de mensen. Waarom deze verkoopformule wordt gekozen wordt niet uit de doeken gedaan. Het zal ermee te maken hebben dat de hedendaagse mens eenzaam is en geen vakantie maar verbondenheid zoekt. De boodschap van de film is dan dat het kapitalisme dat moderne gebrek aan verbinding niet gaat herstellen: het werkt niet als je vertrouwen probeert te verkopen door mensen te bedriegen (hetgeen wel weer mooi past bij mijn praatje over de moderniteit: De film als modern fenomeen - MovieMeter.nl) c.q. als je mensen insluit door ze op te nemen als familie dan sluit je anderen ook uit. Het idee van de film is daarmee heel aardig en de beelden zijn ook mooi (artistiekerig) maar de film weet nergens echt te boeien en de finale die een climax zou moeten zijn is eigenlijk meer een anticlimax. Er had meer in gezeten.

Soms heb je films die tijdens het kijken aanvoelen als een lange zit, maar die nog dagen of zelfs jaren door je hoofd blijven spoken. Soms is het andersom. Ik vond Tiempo Compartido een zeer onderhoudende film. Er is humor, er zijn mooie shots, er wordt prima geacteerd, er is dreiging (al had dat beklemmender gekund als er gekozen was voor iets anders dan die Home Alone-achtige soundtrack), er is mysterie en je hebt ook nog het idee dat het verhaal ons iets probeert te vertellen over de maatschappij (het doorgeslagen kapitalisme dat alleen aan de top van de piramide een paar winnaars oplevert; verder gaat iedereen erop achteruit. Als je oud bent word je afgedankt, wie niet mee wil in het systeem wordt op een zijspoor gezet.).

En dan is het afgelopen en dan blijkt het plot zeer slecht te zijn uitgedacht. Ik hoopte op een zinderende finale, waarin een of ander complot werd blootgelegd, een systeem waar je niet onderuit kunt, iets doordachts en smerigs. Maar wat blijkt: dat vakantiebedrijf wil gewoon geld verdienen. Nou nou. Hele film om zeep.

(Ik ben eigenlijk helemaal niet zo van het plot, maar als een film er voor een aanzienlijk deel om draait, moet het wel goed in elkaar steken.)