Goin' Rectal (2018)

Luizenmoeder-ster Henry van Loon verteller in film | Entertainment | Telegraaf.nl

Ah, onze Nijmeegse ehm.. *kuch* trots.

Je hoeft gelukkig geen fan te zijn om de film te zien Kos

Leuke band, prima muziek. Toch wel benieuwd naar deze documentaire.

19 mei in Het Ketelhuis in Amsterdam te zien gedurende het In-Edit Festival: Goin’ Rectal – IN-EDIT NETHERLANDS - nl.in-edit.org

film is ongeveer even rocknroll als de band. totaal niet dus.

Zeer matige docu over een band die zo nep is dat ik dacht dat ik naar een mockumentary aan het kijken was. Het leek me allemaal nogal gescript, de dialogen zijn enigszins gestileerd, het muziekjargon klopt net niet helemaal, maar dit blijkt toch een echte band te zijn.

Er was hoe dan ook geen reet aan. Totaal oninteressante personages en een zeer slecht geschreven voice-over-tekst van Henry van Loon, iemand die ik normaal gesproken toch wel kan waarderen.

Overigens zie ik een aantal vijf-sterrenstemmen staan van spookgebruikers. Dat hoge gemiddelde klopt dus niet. Hoe werkt zoiets? Moet je dat ergens aangeven?

Ik vond de docu zeer vermakelijk. Vooral omdat juist de vinger op de zere plekken van de millennial generatie aan bod komt. Door Van Loon, die daarnaast ook zichzelf niet serieus neemt, maar ook door juist gewoon de band aan het woord te laten. De band is nog altijd niet doorgebroken en dat hoort eigenlijk al genoeg te zeggen. Doorbreken hoort niet het voornaamste te zijn als je muziek maakt. Het hoort juist om de muziek te gaan en als je daarmee doorbreekt is dat mooi meegenomen. Maar waar de band vooral mee bezig lijkt is toch vooral met aanzien. Dat zij geen carnavals act willen zijn is mooi gezegd maar ze doen het juist wel. Het is iets wat typerend is geworden van die generatie en dat mag van mij wel vaker onderuit gehaald worden.

Vermakelijke en sfeervolle documentaire over een band die het duidelijk te hoog in de bol heeft. Muzikaal niet mijn smaak maar desondanks interessant door de link met de zogeheten (jeukwoord) Millenials.

Te flauw.

Lang blijft het redelijk ongewis waar je nou naar zit te kijken. Veel dialoog lijkt gespeeld en ook de intermezzo's van Henry van Loon dragen bij aan een semi-fictief karakter. Toegegeven: Van Loon maakt dat er af en toe nog wat te lachen valt maar de band zelf teert teveel op insider-jokes en flauwiteiten om gecharmeerd van te raken. De serieuze noot bestaat ook niet uit veel meer dan "we geloven zoveel in onszelf" en "nu moet het dan toch echt gaan gebeuren". Je krijgt ook weinig kans om er in meegenomen te worden omdat ieder greintje talent - mocht het aanwezig zijn - niet op het scherm getoverd wordt. Als kijker word je er simpelweg te weinig bij betrokken.

Wat rest is veel gebazel en grootspraak, terwijl de zo begeerde doorbraak nooit met talent of charisma gestaafd wordt, slechts met repetitieve, holle praat over ambitie. Des te pijnlijker als na wat gegoogle de band dus daadwerkelijk blijkt te bestaan. Als geinig onderonsje had je deze home-video nog kunnen plaatsen; nu blijft de bedoeling je compleet vreemd. Het beperkt aantal stemmen zal voornamelijk van fanboys (inclusief bandleden zelf) bestaan, anders kan ik het hoge gemiddeld niet verklaren.

1,5*

remorz interessante opmerking over dat semi-fictieve karakter. Los van de scenes met Henry van Loon als verteller is het allemaal documentair. Dat fictieve gevoel is bewust naar gezocht en zit hem in de decoupage (vaak iets dichterbij dan wat documentair gepast is), belichting, (sturende) montage, kleurcorrectie en de sound-design. Het is allemaal een zoektocht naar hoe je een documentaire meer het gevoel kunt geven van een fictie-film beleving.

Jammer trouwens dat je de film niets vond maar de opmerking dat de film enkel door fanboys gewaardeerd kan worden vind ik een beetje onhandig. Hij is namelijk nog vaak in de media als tip verschenen rondom de uitzending en festival vertoning en heeft het nog best behoorlijk gedaan qua kijkcijfers en online respons.

Film geeft mooi beeld van een jongensdroom van bandleden die ondanks alle pijn en moeite geen werkelijkheid wordt. Prachtig commentaar van een cynische Henri van Loon. Gaandeweg wordt het de band duidelijk dat ze helaas niet zo succesvol zijn.