Mijn favoriete manier om media tot me te nemen is in één keer. Ik ben niet van het ‘elke week een aflevering’. Als ik niet meerdere uren de tijd heb om me te verschansen op de bank en zonder pauze een seizoen weg te kijken, vind ik het niet de moeite waard. Als een serie niet in een keer alle afleveringen op Netflix dropt, spaar ik ze op om het hele seizoen in een ruk uit te kijken. Wachten na een cliffhanger voelt voor mensen zoals ik als een marteling. Bingewatchen is mijn grote liefde en mijn grote zwakte. Als ik de kans zou hebben gehad, had ik Game of Thrones in 63,5 uur gekeken. Dat is de tijd die het kost om de serie in zijn geheel zonder slaap-, eet- of toiletpauzes te kijken.

Natuurlijk is dat niet de meest gezonde manier van series kijken. Geniet, maar neem met mate, valt toe te passen op alle plezierige dingen, en series vallen daar zeker onder. Maar wanneer ik een keer ben begonnen, is er geen stoppen meer aan. Erkenning is de eerste stap, dus bij deze: ik ben een verslaafde. Een serieverslaafde. En met mij vele anderen, vermoed ik. Sinds de komst van streamingdiensten zoals Netflix hebben we duizenden uren aan series tot onze beschikking. Behalve de irritante melding die vraagt ‘Ben je dit nog aan het kijken?’, is er over het algemeen niemand die ons wegtrekt van het scherm waar we aan vast zitten gezogen.

Maar hoe kan het dat series zo verslavend zijn? Komt het door de dopamine die vrij komt in ons brein wanneer we de mooie bewegende poppetjes op het scherm zien? Is het een soort verveling? Hebben we ons brein getraind om altijd bezig te moeten zijn, als een soort iPad-baby’s? Of is het sociale aspect van series kijken dat ons de das om doet, het mee kunnen praten over het hele nieuwe seizoen van een serie, slechts één dag nadat het uitkomt? Misschien heeft het ook te maken met een soort escapisme. Wanneer je een serie in een ruk uitkijkt ben je zo in het verhaal gezogen dat je tijdelijk je eigen problemen of je saaie leventje even vergeet. Grote kans dat al deze factoren een rol spelen.

Ook is het natuurlijk zo dat series tegenwoordig speciaal gemaakt worden om bingewatch-gedrag aan te moedigen. Op streamingdiensten gaat de volgende aflevering binnen een paar seconden vanzelf al spelen en veel series maken gebruik van cliffhangers aan het einde van een aflevering. Ook zorgt de manier waarop de meeste series online komen, namelijk per seizoen in een keer in plaats van uitgespreid over meerdere weken, er voor dat we met z’n allen niet kunnen stoppen met kijken. Of het nou door het een of ander komt, er is in ieder geval een soort binge-cultuur waar we niet omheen kunnen. Maar is het wel goed voor je om in een ruk zo lang tv te kijken?

Mijn ouders waarschuwden vroeger al vaak dat ik van teveel tv vierkante ogen zou krijgen. Dat is natuurlijk niet waar, maar toch kan bingewatchen nogal wat negatieve effecten hebben op een persoon. Mensen die regelmatig een serie bingen hebben namelijk vaker last van angstklachten en depressie. Dat komt onder andere omdat series, vooral die met een bijzonder spannend plot, er voor zorgen dat er hoge concentraties cortisol vrijkomen. Cortisol wordt ook wel het stresshormoon genoemd. Ook kan een langere tijd tv kijken zorgen voor verstoringen in ons eet- en slaapritme. Niet zo goed dus.

Toch denk ik niet dat ik snel zal gaan afkicken van mijn verslaving. Wanneer ik de ene serie af heb, begin ik meteen weer een nieuwe. Dit zal ik waarschijnlijk blijven doen tot mediabedrijven een nog snellere manier vinden om me vol te proppen met informatie. Ik denk dan ook niet dat het alleen maar negatief is om op deze manier series tot je te nemen. Aan een stuk door kijken naar een serie zorgt er voor dat je de serie beter begrijpt en dat je nog meer ondergedompeld bent in het verhaal. Voor mij is het de meest vermakelijke manier om één van mijn hobby’s uit te oefenen, en zolang ik af en toe nog buiten kom en naar mijn werk ga, zie ik daar niet echt het probleem van in. Wanneer niemand echter een week lang wat van mij hoort, en ik koud en dood word teruggevonden in een donkere kamer onder een dekentje, met lege ogen kijkend naar oneindige afleveringen van het een of ander, weet dan in ieder geval wat er tegen me gezegd had moeten worden: geniet, maar kijk met mate.