En Solitaire (2013)

Teaser (YouTube)

En Solitaire (2013) is iets minder dramatisch als All Is Lost (2013) maar deze film valt zeker in mijn smaak , ik vind het wel wat hebben zulke films. Een bijna onherkenbare rol van François Cluzet ( Intouchables (2011) ) als Yann Kermadec de harde zeeman die toch zijn hart open stelt aan de gevluchte jongen Samy Seghir als Mano Ixa. . Verder mooie ruige zee opnames en het liefdesverhaal doen de rest.

Mooie beelden van de woeste zee, een erg mooi high-tech bootje en een solozeiler die eventjes om de wereld heen vaart. Tenminste, dat was het plan.

Hoewel er maar weinig in het verhaal zit blijft de film toch boeien. Deels misschien door het frequente contact met de wal, wat ook weer aangegrepen wordt om de personages die daar achtergebleven zijn wat in te kleuren. Dat leidt wel wat af van de hoofdzaak en had van mij wel wat minder gemogen - ik heb het altijd wel met monomane films.

Francois Cluzet draait wel ietwat veel een standaard rol af, en verdient daar bij mij geen punten mee. Het zeemansvak ligt hem overigens wel goed, of daarbij veel CGI nodig was weet ik niet maar het is me in ieder geval niet opgevallen.

Niet zo direct het type film waar ik naar uitkijk: schrik voor een documentaire-inslag en het adjectief 'saai' dat daarbij dan in mijn achterhoofd komt opzetten.
Dat viel echter héél goed mee. En Solitaire is een fijne combinatie van enerzijds zoiets als reality-tv, en anderzijds een dramafilm.

Het reality-gedeelte geeft bijzonder mooie beelden: vooral de lage positie op de zeilboot tegenover de woelige, ruwe zee creëert een bijna bangelijk gevoel - en dat is dan nog maar op een klein tv-toestel gezien; in de bioscoop zal dat ongetwijfeld nog een heel stuk indrukwekkender overkomen.
Er komen ook een portie clichés aan te pas, allemaal op een rijtje: de walvis, de meezwemmende dolfijnen, de ijsberg,..., maar het stoort nergens: al die situaties zitten mooi verweven in het andere verhaal: de vluchteling die ergens bij een stop aan boord klimt, en die de racer in een moeilijke situatie brengt.

Drama, spanning, een portie (telefonische en digitale) romantiek, een klein beetje humor, en een lichte politieke ondertoon: het zit er allemaal in, en al die dingen maken er aangename en boeiende kijk van.

Richting 4*, tot de laatste vijf minuten er aankwamen: het happy end was zo totaal overkop emotioneel Hollywoodiaans - inclusief de bijhorende bombastische muziek - dat de waarde van de film een heel stuk de diepte van de zee werd ingetrokken.
Offenstein, hoe heb je dàt in 's hemelsnaam in je hoofd gehaald....

Knap filmwerk van debuutregisseur Offenstein (Césarnominatie) over de stunt om "en solitaire" de wereld rond te varen.
De natuurbeelden zijn mooi, soms spectaculair, en de aanwezigheid van een verstekeling (eigenlijk ook een beetje zijn verhaal) en een avontuurlijke interventie (mocht iets meer van dat), voegen de nodige spanning, afwisseling en emotie toe.
François Cluzet is ook in deze rol prima.

Hollywood film met alle toeters en bellen.

Enige verschil is dat deze in het Frans is.

Waardeloos in alle facetten.

Waardeloos. Wat een pulp !

Als zeiler bekijk je dit heel anders en haal je hier wel enige voldoening uit maar het verhaal omvat weer alle stereotype ingrediënten.

De film All Is Lost is stukken minimalistischer met ook een geheel andere insteek, en

de vergelijkingen houden ook al gauw op met deze Franse film.

In En Solitaire (Waarin het hier om een zeilwedstrijd rond de wereld gaat) frequent contact

met het vasteland (o.a. ook met zijn vrouw en dochtertje), terwijl er bovendien uiteindelijk

sprake van een jonge verstekeling is. Die de zeiler (Een prima rol van Cluzet) onverwachts

in een moeilijk parket brengt.

Dat levert o.a. het toch wel voorspelbare verloop op van een geleidelijk milder worden

naar de jongen toe die aanvankelijk enige tijd op woede en een koele opstelling van

Cluzet kon rekenen.

Er gebeurt genoeg om de film mee op gang te houden, zoals ook een reddingsactie

van Cluzet, wanneer een vrouwelijke deelneemster met haar boot is omgekieperd.

Het slot een merkwaardig clichematig happy end en nogal spelend met opbeurend

sentiment.

De film mijdt sowieso cliches niet, inclusief dus die toenemende vriendelijkheid van

Cluzet naar die jongen toe. Hetgeen voor mij echter amper afbreuk aan de film doet.

Zonder mij er werkelijk aan te storen, werd ik vrij gemakkelijk door de film meegenomen.

Vooral dan dankzij het spel van Cluzet,