Kibô no Kuni (2012)

Nooit verwacht dat Sono ooit een volbloed drama zou maken. Uiterst geslaagd, dat wel. Waar elke andere film Sono als een sneltrein voorbij schiet, was dit toch wel even wennen. Zelzaam traag, maar absoluut effectief. Geschifte personages en eigenaardigheden zijn minimaal, en zelfs het sounddesign is enigszins subtiel en oprecht. Uitzonderlijk sobere, knappe, maar vooral onverwachte film.

Gaat deze Sono alweer over dé aardbeving?

Yup. Deze is zelfs nog een pak serieuzer/actueler. Dus in tegenstelling tot Himizu staat de aarbeving hier vooral centraal, waar het daar dus meer bijzaak was. Op zich wel mooi zo'n tribute, maar mijn cijfer en beoordeling zit hem vooral in de uitwerking ervan en niet zozeer de confrontatie met de ramp zelf.

Ja, maar, gaat eigenlijk over een aardbeving en kernramp in een fictief dorp in een fictief prefectuur (Oba village in Nagashima prefectuur) in een tijd na de aardbeving en kernramp in Fukushima.

De film komt op sommige themas behoorlijk overeen met Odayaka na Nichijô (2012)

edit: Megumi Kagurazaka die eens niet uit de kleren gaat, dat moet wel een first zijn (toch wel een beetje jammer ).

Sono brengt in zijn voorgaande films vooral onwerkelijke, absurde en beangstigende situaties stijlvol, komisch en confronterend in beeld. Deze keer heeft hij gekozen voor een meer realistisch verhaal over twee gezinnen, dan wel vier stellen, voor, tijdens, maar vooral na de aardbeving.

Sono zijn andere film over de aardbeving Himizu zit vol absurde humor en onwerkelijke situaties maar ook met drama (de ramp). De film Land of hope is dramatisch, meeslepend en aangrijpend. De hallucinates en het clowneske uit de vorige film(s) maken plaats voor zo nu en dan poetische beelden bv. de afzetting die ook de tafel tussen vader en de zoon lijkt te verdelen, de vlucht van de demente moeder in no man's land en humor die de film eerder sympathiek dan clownesk en absurd maakt. De prachtige beelden maken het weer een sensatie om naar te kijken.

Dit is toch niet waar ik Sono het liefst zie. Te gezapig en weinig boeiend drama zonder 'randje'. Te serieus en gewichtig en te weinig relativering denk ik, want ik kon er niet zo veel mee. 2.5*, volgende keer weer wat gekker als het kan, na Himizu de tweede 'teleurstelling' op rij..

Na Himizu wel benieuwd naar de ingetogen film die Sono heeft gemaakt van "de" aardbeving/tsunami van Fukushima (hoewel de film speelt in een gebied 'Nakashima' geheten dat enkele jaren later dan Fukushima wordt getroffen door een aardbeving nabij een reactor).

Ik prefereer in elk geval de hysterische Sono: geen garantie op succes, maar dan heeft het in elk geval meer pit dan dit. Dit is toch regelmatig té gezapig. De sobere fotografie en muziek vervelen niet snel, maar beide verhaaltjes zijn wat te weinig opzienbarend en de scènes waar Sono's signatuur dan wel doorklinkt (bijvoorbeeld die op de poster staat) is het was dissonant met de rest. De film duurt gewoon te lang (ook al niks nieuws bij de 21e Eeuwse Japanse cinema).

Ook niet helemaal tevreden.

Ik vind Sono's stijl iets te dik aangezet voor een drama als dit. Vooral de scenes waarin er gebruld en gehuild worden komen niet geheel goed uit de verf. Toch jammer want dat is net waar dit soort films het van moeten hebben.

Gelukkig is het verder wel een boeiende film. Sono goed vooral op zoek naar de thematiek in de rand van een grote ramp. De angst om je ongeboren kind tekort te hebben gedaan, het geaard zijn op één plek en daar niet meer wegwillen, het lachen en hopen het op beste waar de Japanese maatschappij zwaar is op afgestraft na de ramp in Fukushima ... het komt allemaal wel aan bod.

Vond het verhaal van het bejaarde koppel wel veruit het mooist, het verhaal met de zoon net iets minder. Komt ook omdat ik beide personages minder vond acteren, waar net het opatje een paar erg knappe scenes had. Ook het bijverhaaltje van het andere jonge koppeltje is leuk, maar dat krijgt betrekkelijk weinig aandacht.

Zitten zeker mooie scenes in, vooral een aantal keer in combinatie met de muziek, maar het drama is gewoon wat te dik aangezet, terwijl nét deze film daar niet om vraagt. Gelukkig maar een uitstapje voor Sono, die ondertussen al weer vol in de gekkigheid geslagen is.

3.5*

Het is goed om te zien dat Sion Sono naast exploitatiefilms ook "normale" drama’s kan maken. Dit is daarvan een goed voorbeeld. Afgezien van de iets te lange speelduur is deze film mij goed bevallen, niet in de laatste plaats door de uitstekende vertolkingen van Isao Natsuyagi en Naoko Ohtani als het oudere echtpaar.

Mooi en bij vlagen hartverscheurend drama over een aantal uit elkaar gescheurde families.

3,5