No Distance Left to Run (2010)
Alternatieve titel: Blur: No Distance Left to Run
mijn stem
23 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Documentaire / Muziek
104 minuten
geregisseerd door Will Lovelace en Dylan Southern
met Damon Albarn, Graham Coxon en Alex James
In 'No Distance Left to Run' volgen we de vier bandleden van het Blur voor en tijdens hun zomertoer in 2009. Met nooit eerder vertoond materiaal en nieuwe interviews, vertelt de film over de hoogte- en dieptepunten van Blur, van Colchester en Goldsmiths, tot hun terugkeer op Glastonbury en in Hyde Park, Londen. Het is een portret van blijvende vriendschap en vastberadenheid.
0
geplaatst: 11 november 2011, 17:29 uur
Zeer indrukwekkende docu, vooral voor de fans.
En een Blur fan dat ben ik sinds kort. Eerst luisterde ik alleen Oasis (of eigl: What's the Story Morning Glory) en van Blur kende ik alleen Song 2. Dat vond ik genoeg. Maar ik kwam erachter dat Oasis niet veel meer te bieden had dan dezelfde emotionele nummers. In een gekke bui en op aanraden van een vriend ben ik Blur op gaan zoeken en zo kwam ik terecht bij het geweldige optreden in Hyde Park. Nu heb ik alle albums beluisterd en ben ik een Blur liefhebber.
Dat geweldige optreden in Hyde Park neemt deze docu ook als uitgangspunt. De bij elkaar gekomen bandleden vertellen over hun leven en de band na hun fenomale optreden. De documentaire is dus een raamvertelling die aan de hand van de situatie in 2009 terugblikt op de ontwikkeling van de band vanaf het beginpunt.
Alle vier de bandleden zijn erg open over het verleden en geven veel van zichzelf prijs. Daarnaast is iedereen van de band een essentieel onderdeel en is het niet zomaar Albarns band. De bandleden vertellen over de moeilijkheden die ze hebben gehad, maar ook over de sterke vriendschapsband die ze samen hield. De problemen hebben ook zeker hun invloed gehad op de albums, nu weet ik eindelijk waarom ieder album een eigen sound heeft. Ook de battle of Britpop tussen Blur en Oasis halen de makers aan en dat vond ik ook erg interessant.
Dit is niet zomaar een documentaire. Dit is een documentaire over een geweldige band waarvan de leden heel wat mee hebben gemaakt. Zowel de geschiedenis van de band als van de bandleden is erg zeer indrukwekkend. Audiovisueel maakte de docu ook indruk. De soundtrack bestaat bijna alleen maar uit nummers van Blur, dus dat zit wel snor. Visueel bevat de film naast mooie archiefbeelden ook sterke slow-motion opnames die een lust voor het oog zijn.
Een indrukwekkende documentaire, vooral voor de fans van Blur. Om eerlijk te zijn vond ik het einde zelfs erg ontroerend. Daarom een verdiende 4*.
En een Blur fan dat ben ik sinds kort. Eerst luisterde ik alleen Oasis (of eigl: What's the Story Morning Glory) en van Blur kende ik alleen Song 2. Dat vond ik genoeg. Maar ik kwam erachter dat Oasis niet veel meer te bieden had dan dezelfde emotionele nummers. In een gekke bui en op aanraden van een vriend ben ik Blur op gaan zoeken en zo kwam ik terecht bij het geweldige optreden in Hyde Park. Nu heb ik alle albums beluisterd en ben ik een Blur liefhebber.
Dat geweldige optreden in Hyde Park neemt deze docu ook als uitgangspunt. De bij elkaar gekomen bandleden vertellen over hun leven en de band na hun fenomale optreden. De documentaire is dus een raamvertelling die aan de hand van de situatie in 2009 terugblikt op de ontwikkeling van de band vanaf het beginpunt.
Alle vier de bandleden zijn erg open over het verleden en geven veel van zichzelf prijs. Daarnaast is iedereen van de band een essentieel onderdeel en is het niet zomaar Albarns band. De bandleden vertellen over de moeilijkheden die ze hebben gehad, maar ook over de sterke vriendschapsband die ze samen hield. De problemen hebben ook zeker hun invloed gehad op de albums, nu weet ik eindelijk waarom ieder album een eigen sound heeft. Ook de battle of Britpop tussen Blur en Oasis halen de makers aan en dat vond ik ook erg interessant.
Dit is niet zomaar een documentaire. Dit is een documentaire over een geweldige band waarvan de leden heel wat mee hebben gemaakt. Zowel de geschiedenis van de band als van de bandleden is erg zeer indrukwekkend. Audiovisueel maakte de docu ook indruk. De soundtrack bestaat bijna alleen maar uit nummers van Blur, dus dat zit wel snor. Visueel bevat de film naast mooie archiefbeelden ook sterke slow-motion opnames die een lust voor het oog zijn.
Een indrukwekkende documentaire, vooral voor de fans van Blur. Om eerlijk te zijn vond ik het einde zelfs erg ontroerend. Daarom een verdiende 4*.
* denotes required fields.
* denotes required fields.