Bob Roberts (1992)

Erg grappige parodie op het nieuwe conservatieve denken en tegelijk een kritische film over de rol van de media in de Amerikaanse verkiezingen. Goed. Ik zou hem graag nog eens zien. Is al weer een tijd geleden.

"the times they are changing back"

Beste politieke komedie die ik ooit zag!

Beetje een vergeten film, maar absoluut de moeite waard. Vooral Tim Robbins als zingende presidentskandidaat is echt een giller. Volgens mij zat de film ook barstte van de cameo's, waaronder Susan Sarandon als ijskoude nieuwslezeres.

Dit is nu zo'n film die ik, als ik omroepbaas was, dit najaar (zo rond november) eens uit zou zenden.

Graag!

Geweldig scherpe en af en toe hilarische mockumentary. Bijna profetisch, Bob Roberts is een beetje een mix van George W Bush en Pim Fortuyn. Onbegrijpelijk dat dit niet veel bekender is, Fahrenheit 9/11 avant la lettre.

Ehm Jordy, wat is een mockumentary?, nog nooit van gehoord.

Een nep-documentaire. Spinal Tap is een ander goed voorbeeld. Het genre is uitgevonden door Fellini, als ik Nicholas Cage mag geloven

Best redelijk.

Een rijke zakenman met akelige rechtse ideeën brengt zijn zaakjes op een wel erg sluwe wijze aan de man. Het mooie, maar tevens ook beangstige aan de film is, dat het soms de waarheid wel erg dicht benaderd. De boodschap van Robbins spreekt me erg aan

In 1992 in de bios gezien, en nu net weer herzien op dvd. Nog steeds indrukwekkend, en verrassend aktueel. Heel wat bekende gezichten ook die ik toen totaal niet kende (Jack Black bijvoorbeeld). Zeer goed gemaakte mockumentary. Grappig, pijnlijk en indringend.

Jammer dat Tim Robbins niet vaker in de regiestoel plaats neemt!

Een van de weinige films met Alan Rickman die ik nog niet in mijn collectie had. En ik vond het meteen een van de beste films waar hij aan meedeed. Het enge is dat dat de geschiedenis zich blijft herhalen. Ik zie aan eerdere reacties dat er in voorgaande jaren werd verwezen naar een actuele werkelijkheid en nu is die werkelijkheid er weer, in de vorm van een man met blond haar. Geef hem een gitaar en je hebt de Nederlandse Bob Roberts.

ps. Ik vond het slot wel wat abrupt. Ik had verwacht dat de relatie met de rechterhand van Roberts (Alan Rickman) verder werd verklaard en uitgediept, omdat het verhaal daarom vroeg. Er wordt ook gesuggereerd dat de naasten van Roberts iets over die aanslag wisten dat het daglicht niet kon verdragen, maar dat wordt niet verder uitgewerkt. Natuurlijk kan daar met opzet voor gekozen worden, om duidelijk te maken dat de gewone burger het fijne er nooit van te weten komt, maar toch had ik graag gezien dat er meer tijd voor uitgetrokken was aan het einde.

Inderdaad een leuke satire over de Amerikaanse politiek en media. Ik vind het verhaal soms wel erg makkelijk, en het einde viel me wat tegen. Maar al met al heb ik me prima vermaakt, zeker in een verkiezingsjaar

Oke ik ben ovetuigd, kijken dus.

Tim Robbins speelt een overtuigende rol als rechtse zak in deze mockumentary. De film begint lollig, vooral door de leuke deuntjes die Bob Roberts te berde brengt, maar groeit uit tot een scherpe satire. Alan Rickman is alweer goed, maar mocht helaas niet schitteren in een grotere rol. Met deze film blijkt maar weer dat onbekend vaak onterecht onbemind is.

Walgelijk, die Amerikaanse verkiezingsonzin en -manipulaties.

Prima film als parodie en de film verveelt geen moment.

Aardige film over een zanger die zichzelf verkiesbaar stelt als senator. Als mockumentary zeker geslaagd (de documentaire-achtige stijl is overtuigend neergezet). Als satire zitten er zeker wel een aantal prima scenes in, maar het valt allemaal wel wat in de herhaling. Een film die eigenlijk op ieder moment wel actueel is.