Judith of Bethulia (1914)

Griffith´s generale repetitie voor zijn spektakelfilms Birth of a Nation en Intolerance. Al zij het op kleinere schaal en met veel kortere speelduur, als indrukwekkend Bijbels epos doet Judith of Bethulia niet onder voor bovengenoemde films, of die van DeMille, for that matter. 3,5*

Hoewel hij slechts een klein uurtje duurt, wordt dit beschouwd als de eerste lange speelfilm van Griffith, zeer tegen de zin overigens van zijn werkgever BioGraph, die overtuigd waren dat het publiek geen geduld had voor films met een speelduur langer dan 30 minuten.
Ze hadden het bij het verkeerde eind. Wat dat betreft is de film een enorme sprong voorwaarts in de ontwikkeling van de Amerikaanse filmgeschiedenis.

Dat maakt het overigens nog niet een echt goede film.
Het grootste probleem is gek genoeg eigenlijk dat de film te lang duurt; er gebeurt gewoon te weinig. Griffith rekt de boel behoorlijk op door een mager uitgewerkt subplotje toe te voegen, maar desondanks kost het moeite de aandacht er bij te houden.

Griffith lijkt, ten koste van het verhaal, vooral bezig met het uitproberen van een aantal filmtechnieken, zoals bijvoorbeeld het wisselen tussen diverse zich tegelijkertijd afspelende gebeurtenissen. Een editing techniek die tegenwoordig als volkomen normaal wordt beschouwd, maar in die tijd nog in de kinderschoenen stond.

Dit maakt deze film vooral vanuit een technisch en historisch perspectief interessant, want voor het verhaal en het acteren hoef je deze niet te zien.

Nogal chaotische film. Ik kon me op een of andere manier niet echt focussen op de actie. Het werd allemaal uitgevoerd zonder echte richtlijnen. Slecht gekadreerd, geen logische opbouw van scenes. Hoofdpersonen die de eerste helft van de film door de film heen zweven zonder dat ze echt wat doen.
Maar het ergste was nog de muziek. Een soort mix van witte jazz en spuuglelijke marsmuziek uitgevoerd door een fanfareband uit Urk.
Om de film nog uit te kunnen kijken heb ik het geluid maar uit gezet en in plaats daarvan het eerste wat in me opkwam opgezet. Het Pianoconcert in D van Aram Khachaturian.
Vanaf dat moment echt naar een topfilm gekeken. Vooral de muziek was geweldig!
Het is alleen een beetje lastig om een cijfer te geven nu.

De muziek was niet eens het ergste, de chaos in beeld wel. Heel duidelijk werd het er allemaal niet van in massascènes. Nu was het verhaal an sich wel redelijk te volgen, was het spel prima en zaten er een aantal uitstekende stilstaande shots in (Griffith wist wel waar de camera te plaatsen) en af en toe een aardige fade-in. Verder was het niet heel interessant en de film had ook niet veel langer moeten duren.
Is TBoaN echt beter, want om nu drie uur daarnaar te kijken? Vanwege de lengte deze afgerond nog een voldoende: 2,5*.