Jenny (1936)

Mijn 7de Carné/Prévert alweer(nu ook echt mijn laatste want ik heb ze allemaal gezien)die reeds vooruitloopt op wat die 2 later voor ons in petto zouden hebben.

Een melodrama dus in "poetisch-realistische"stijl,waarvan niet kan worden ontkend dat hij aardig corny is.Maar goed,dat vond ik van LEDP ook.Zoveel minder dan hun bekendere klassieken is deze imho niet.

Het verhaal is een tikkeltje onwaarschijnlijk:madame runt een salon c.q. bordeel,heeft nog een laatste,veel jongere lover en probeert haar bezigheden te verbergen voor haar dochter(een concertpianiste,waarom ook niet)wat tamelijk moeilijk wordt als deze bij haar intrekt.Dat dochterlief vervolgens met haar vriendje aan de haal gaat,komt dan ook niet als een verrassing(alleen al omdat de synopsis dit verklapt).Het gewaggel van Jenny aan het slot doet wat aan Pépe le Moko denken,wie weet is gene door deze beinvloed.Kortom:een trademark Carné humanitair drama over losers die weten dat ze verdoemd zijn.

Vele bekende smoeltjes hier,met een wat over the top Rosay ,en Barrault zowaar als badboy met een bochel(bijgenaamd le dromédaire).

Grotendeels een studioproductie,maar ook enkele typisch Carnesiaanse scènes op troosteloze,mistige locaties zoals de kade van een binnenhaven.

Zoals gebruikelijk bij C/P films werd de muziek verzorgd door Kosma,die ook een cameotje heeft.

Mijn 5e Carné/Prévert alweer Dit is het verhaal van Jenny (Françoise Rosay) die een klassebordeel uitbaat - zogenaamd een restaurant - maar t.a.v. haar dochter (Lisette Lanvin) één en ander verzwijgt.
Debuutfilm van Marcel Carné waarin enkele grote namen uit de Franse cinema acteren. Waarbij ik de leukste rol ongetwijfeld weggelegd vind voor Jean-Louis Barrault als atypische gangster.

Het gaat om een (melo)drama met vrij voorspelbaar verloop. In de finale had ik wel een confrontatie tussen moeder en dochter verwacht, wat wel vuurwerk had kunnen geven. Dat was evenwel niet het geval, niettemin is de film in zijn geheel net voldoende onderhoudend.