Here Come the Co-eds (1945)

I can drool a little

Ik ben nog altijd met mijn examens bezig waardoor ik deze dinsdag geen tijd had om mijn wekelijkse Abbott & Costello te zien, althans niet op dinsdag. Ik had de film al wel een aantal dagen liggen waardoor ik er nu eindelijk toch aan kon beginnen. Ik moet zeggen, er is niets zo ontspannend als dit duo.

Het verhaal achter Here Come the Co-eds is wederom volgens hetzelfde stramien als elke andere voorgaande Abbott & Costello film. Normaal gezien zou ik me hieraan kunnen storen maar onder het motto 'Never change a winning team' mag dit van mij gerust noch een aantal films duren, zolang het dezelfde vermakelijkheidsfactor blijft behouden natuurlijk. Waarschijnlijk is dat ook de reden waarom de films hier soms zo slecht worden beoordeeld omdat Abbott & Costello vaak dezelfde fratsen uithalen. Neem nu een scène als die met Jonah and the Whale. Die komt natuurlijk ook, bijna letterlijk hetzelfde, voor in hun debuutfilm 'One Night in the Tropics' maar storen doet dat niet. Waarom niet? Omdat Abbott & Costello in de eerste plaats een groep radiokomieken waren die hun vaste routine hadden die nogal vaak terugkwam (Who's on First is nog zo'n sketch die redelijk veel voorkomt al ben ik die nog niet in een andere film dan bij diezelfde One Night in the Tropics tegen gekomen). Soit, voor mij stoort dit helemaal niet en voor de rest is de film wel weer erg vermakelijk. Het plot is er weer één van dertien in een dozijn maar toch weet het te amuseren. De basketbalmatch en de achtervolgingsscène die daarop volgt is natuurlijk volgens de uitstekende Abbott & Costello normen. Hulde trouwens voor Yarbrough die met zijn 2e film met het duo wederom een uitstekende dosering van humor, verhaal en muzikaal intermezzo weet te brengen. Jammer dat hij na 3 films in totaal stopt met het duo te regisseren...

Abbott & Costello zijn weer lekker op dreef in deze film. Je moet het maar kunnen om zo elke keer je weer zo op te laden om dan compleet los te gaan in hilarische scènes. De typische affronten zitten er weer in en Costello kan zich helemaal laten gaan. Het blijft toch een gouden duo hoor. Abbott was trouwens ook een goede basketbalspeler in zijn jeugd waardoor hij veel van de basketbalmatch zelf speelt. Het valt me op dat de films langzaamaan betere acteurs weten te trekken. Natuurlijk hebben we in het begin altijd al de geweldige Shemp Howard gehad maar deze keer krijgen we er Lon Chaney bij. Ik kende hem alleen maar van de Universal Monster collecties waar hij de rol van The Wolfman en Dracula (Alucard) vertolkt. In ieder geval zit hij bij deze Abbott & Costello ook op zijn plaats want hij is een perfect klankbord voor het duo, de worstelwedstrijd is fantastisch. Naast een goed klankbord dat altijd maar beter wordt, wordt het vrouwelijk schoon er ook niet lelijker op. Vooral Martha O'Driscoll is een streling voor het oog, jammer dat Costello's love intrest Peggy Ryan is en niet O'Driscoll. Ach, je kunt niet alles hebben. Ik begin eindelijk eens wat een patroon te zien in de muzikale intermezzo's bij alle Abbott & Costello films. Langs de ene kant heb je de saaie, gedwongen nummers die vaak niet in de films passen maar langs de andere kant heb je ook amusante intermezzo's die vrij spectaculair kunnen uitdraaien en tegelijkertijd ook ontzettend opzwepend zijn. Here Come the Co-eds heeft van alles een beetje. Er zitten weer geforceerde nummers tussen maar het tapdansen tijdens de pauze van de basketbalmatch was erg spectaculair, al vind ik dat altijd wel als er wordt getapdanst. De meeslepende factor bij de nummers moet toch de solo zijn van Evelyn and her Magic Violin. Heerlijk opzwepend!

Weeral een meer dan uitstekende Abbott & Costello film. De humor is goed, de situaties waar het duo in beland zijn hilarisch en het verhaal is goed te doen. Reken daarbij nog eens de uitstekende rol van Chaney bij en ik heb weer een 4* film bij. Begint precies een gewoonte te worden bij Abbott & Costello.

4*

Best een vermakelijk duo, die Abbott & Costello. Ik heb (evenals Metalfist) een tijdje geleden ook hun hele oeuvre bekeken (in ieder geval al hun films die op MoMe staan). Wellicht enigszins gedateerd, maar verder niks mis mee en leuk om eens te zien.

Al hun films staan toch op Moviemeter? Ik ben trouwens druk bezig met hun oeuvre te zien, het einde is nog niet echt in zicht

Ze hebben er 36 samen gemaakt tussen 1940-1956.

In die tijd hadden mensen veel behoefte aan zulk amusement, dus dat is ene kant. Maar of veel mensen dit nu nog leuk vinden betwijfel ik. (3 stemmen ja).

Mijn aanleiding om deze nog eens te zien was eigenlijk Phil Spiltany. Maar niet zo bijzonder. Het was toen een novelty orkest, vanwege all-girl orchestra. Je had wel meer damesorkesten. Heel bekend in die tijd ook Ina Ray Hutton ..., alleen die werden niet geleid door een man.

Nou ik vind het allemaal niet zo geweldig (meer). De grapjes van Abbott en Costello zijn is deze film ook erg flauw. 2.0

Vermakelijk filmpje wat vooral door de herkenbare humor komt van Abbott & Costello, helaas deed het verhaal daaromheen mij niet zo veel. Genoeg leuke scenes te vinden maar de tegenspelers konden mij minder overtuigen.

3 sterren zijn nog steeds wel op hun plaats.