Poselenie (2001)

Wat een fascinerende documentaire van Loznitsa. De vraag blijft of dit ook een documentaire genoemd kan worden, maar dat "probleem" is Loznitsa niet onbekend. Hij registreert vooral. Observeert en bespioneert. Maar wat een briljant filmmaker blijft hij toch.

We bevinden ons in een bos; Om ons heen klinken rinkelende koeienbellen, vogel geluiden en suizende wind. We zien mensen aan het werk op een boerderij in het Russisch platteland. Niemand merkt de camera op, lijken volledig geconcentreerd op hun bezigheden. Ze doen wat ze moeten doen, en niemand lijkt met elkaar te praten.

Rokende hooibalen en langdurige shots geschoten als foto's. De camera beweegt maar schaars. Langzaam komen we dichter bij deze mensen, en er ontstaat een steeds vreemdere sfeer. Deze figuren hebben een apart uiterlijk, niet helemaal normaal. Er ontstaan stemmen om ons heen, vooral gemompel. We verstaan het niet, maar dat doet er ook niet toe.

We zijn bezig met observeren. Kijken toe hoe zij hun dagelijkse taken uitvoeren. Samen eten, samen met de bus vervoerd worden en met z'n allen in een tractor over het land rijden. Het is fascinerend te zien hoe deze mensen het land bemesten, aardappelen oogsten en in een houtzagerij werken. Maar het zijn vooral de momenten dat zij niet aan het werk zijn dat we wat beginnen te leren over deze figuren. Wie het zijn weten we nooit, waarom ze hier werken word ook niet duidelijk. Misschien zijn het inderdaad patiënten en is dit een vorm van therapie. We zien geestlijk en lichamelijk gehandicapten, dat deel is overduidelijk. Misschien worden ze daar wel gewoon geplaatst, ver van de bewoonde wereld. We weten het niet.

Sergei Loznitsa heeft een ongekend oog voor fotografie. Registreert situaties alsof hij weet wat er gebeuren gaat. Hij neemt vooral zijn tijd. Deze man maakt wat ik altijd al hoop te zien. Niets nieuws of spannends. Misschien zelfs saai. Maar vooral fascinerend. De reeks portretten op het eind ondersteund door een stuk klassieke muziek is puur indrukwekkend. Weinig dingen gezien die mooier zijn als die laatste 5 minuten waar we enkel gezichten zien van deze mensen. De één met nog meer emotie in het gelaat dan de ander. Prachtig.

4.5/5.0