A Thousand and One Nights (1945)

Aan het genre "Avontuur/Romantiek" mag gerust nog Comedy en Musical toegevoegd worden.
De film is geenszins serieus bedoeld, tongue-in-cheek, en de anachronismen zijn opzettelijk.
Phil Silvers (mét bril !) kan zich volledig uitleven met zijn one-liners, en neemt ook nog deel aan twee van de vier songs die er te horen zijn.
Anders dan Wilde, die gedubd werd, zingt hij in een daarvan zelf, en dat is hilarisch.

De actie is sporadisch, iets dat je niet zou verwachten in een Hollywood spektakel van dit soort.
Wel een beetje jammer, want Cornel Wilde was een schermer van olympisch formaat, en krijgt maar één scène waarin hij dat kan laten zien.
Daarentegen heeft hij meer zangscènes dan mij lief zijn (hemzelf waarschijnlijk ook)
Ik heb hem altijd een sterk acteur gevonden, maar in dit verhaal schittert hij niet echt, ook al is dat de schuld van het scenario.

Adele Jergens is (zeker in deze opmaak) bijna niet te onderscheiden van tijdgenote actrice Virginia Mayo.
Niet alleen qua uiterlijk, maar ook haar stem en acteerstijl zijn vrijwel identiek.

Er is ook enige "Nederlandse" inbreng.
De rol van grootvizier Abdu Hassan werd toebedeeld aan geboortige Amsterdammer Philip Van Zandt, en als een van de haremmeisjes is de uit Leiden afkomstige Nina Foch te zien.

Het geheel is gedrenkt in uitbundige Technicolor kleuren, die de vele fraaie actrices en figurantes voordelig laten uitkomen (de roodharigen overheersen)

De decors zijn indrukwekkend.
Dit moet aardig wat gekost hebben.

Het einde van de film is ook weer hilarisch, Phil Silvers als Frank Sinatra "zingt", gedubd door de echte Sinatra, een zwijmelende menigte schoonheden toe.

Pretentieloos Hollywood amusement, waaraan in die jaren grote behoefte was.