Papa, Umer Ded Moroz (1991)

Goed, het necrorealisme dus. Juist. Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee waar ik net naar gekeken heb. Zwart-wit beelden van moeilijk kijkende Russen, die praktisch de hele film geen woord zeggen, en als ze wel praten is er ook geen touw aan vast te knopen. Er gebeuren een hoop vreemde zaken, al kijkt niemand daar echt vreemd van op, maar een lijn heb ik daar niet in kunnen ontdekken en zo absurd dat het weer interessant werd, dat was ook bij lange na niet aan de hand. Wel een aantal lange takes, maar dan ook weer niet op een manier dat Bela Tarr er wakker van zal liggen. Misschien dat ik het in een andere setting iets beter had kunnen waarderen, edoch, ik kon hier toch bijzonder weinig mee.