Snow White and the Seven Dwarfs (1937)

Dacht dat dit de oudste film was die ik op blu ray had gezien, maar dat blijft All Quiet on the Western Front uit '34. Afijn Sneeuwwitje dan in een prachtige steelbox versie en gelukkig met Nederlandse ondertiteling of Nederlandse stemmen. Gekozen voor originele sound track en Dutch Subtitles ?

Show white begint wat musicalachtig dus ik dacht waar ben ik aan begonnen. De film begint pas echt als sneeuwwitje verder het bos in wordt gejaagd. Sommige scènes zijn echt niet geschikt voor de kleinste onder ons maar het werd kennelijk toegestaan in '37. Maakt de film wel een stuk spannender. Eenmaal in het dwerghuisje gaat de film pas echt los. De 7 dwergen stelen voor mij de absolute show met ieder hun eigen karakter. Moet wel zeggen dat de dwergjes nogal kwijlend naar sneeuwwitje staren maar wel leuk. Zeker leuk is ook het schoonmaken en de badkuip. Voor de kinderen is het ook mooi om zowat het hele dierenrijk van het bos mee te nemen inclusief die schildpad.

The Queen later heks doet het goed tot het eind. Minder vond ik de prins die er ineens stond. Kus en weg waren ze. Te snel afgeraffeld. Jammer. Kennelijk was het budget op?

Overall heb ik me vermaakt met het mooie lange middenstuk. Het begin en eindje vergeten we dan maar. ?

Deze nog eens herzien. Ok 4,5* is natuurlijk een beetje overdreven maar aan de andere kant het jeugdsentiment blijft. De heks blijft nog altijd een van de engste tekenfilmfiguren. In geen enkele andere versie van het sprookje hebben de dwergen ook zo een specifieke karaktereigenschap gekregen als deze. In de andere versies werden ze meestal aangeduid als 7 naamloze mannetjes. Sneeuwwitje zelf toch wel de mooiste Disneyprinses vind ik.

Goede animatie. Het verhaal en de muziek zal niet voor iedereen even leuk zijn, maar deze film is een ware klassieker.

Het moet een onvoorstelbare onderneming geweest zijn om dit te maken. Walt Disney stond aan het hoofd van een leger aan animatoren en andere medewerkers. Elk frame werd afzonderlijk getekend met enorme zin voor detail. Er zijn verschillende lagen om diepte te creëren. Menselijke modellen hielpen om elke figuur een passend uiterlijk en een eigen manier van bewegen te geven. Het resultaat is mooier dan veel moderne computeranimatie, met name de omringende natuur.

Deze natuur is bezield. Wanneer er iets ergs gebeurt, onweert het. In een treurige scène stroomt de regen als tranen neer; in een vrolijke scène schijnt de zon. De dieren lijken op die uit het korte Little Hiawatha een half jaar eerder. Ze hebben menselijke eigenschappen en kiezen partij. Wanneer de heks met de vergiftigde appel komt, zitten zeven vogeltjes toe te kijken.

Sneeuwwitje Is prefeministisch. Ze blinkt uit in huishoudelijke en opvoedkundige taken, maar moet passief wachten op haar mannelijke redder. De ijdele koningin is de stereotiepe boze stiefmoeder, die Jef Nys inspiratie zou bieden voor de koningin van Onderland. De jager had een wat grotere rol mogen krijgen, omdat hij met de twee kanten tegelijk samenwerkt. De dwergen zijn dubbelzinnige wezentjes. Ze zijn kinderlijk, maar hebben in zes van de zeven gevallen een baard. De prins is het zwakste personage. Deze necrofiele aristocraat komt op het einde even langs op z’n witte paard om de trofee op te strijken. Waarom trouwt ze niet met een van de dwergen?

De afwisseling tussen avontuur, romantiek en humor zorgt dat het boeiend blijft van begin tot eind. De muziek is uitbeeldend. De liedjes zijn nog in operettestijl. Zoveel jaren later blijft dit spel van kleur en beweging een belevenis voor jong en oud.

Dievegge
De prins is het zwakste personage. Deze necrofiele aristocraat komt op het einde even langs op z’n witte paard om de trofee op te strijken. Waarom trouwt ze niet met een van de dwergen?

[/quote]

Fijne review. Alleen kan je je er beter rekenschap van geven dat sprookjes dateren uit pre-moderne tijden. Het zijn niet zomaar willekeurige narratieven maar ze bevatten diepere psychologische lagen waarin elk element doelbewust een plaats heeft.

heel mooi, ook ferm gedaan van Disney Studios, mooi gerestaureerd beeld en goeie klank

Sneeuwwitje wordt in deze versie van Walt Disney uit 1937 ook door haar stiefmoeder, de Boze Koningin, als een soort Assepoester behandeld terwijl ze ook hunkert naar een mooie prins! Helaas had de desbetreffende prins in dit verhaal geen echte persoonlijkheid, hij was maar vrij kort in beeld en leek nogal houterig over te komen. De jager was een stoere maar emotionele man die Sneeuwwitje spaarde van de dood maar zij werd op haar vlucht in het donkere bos door griezelige bomen belaagd alsof die door haar stiefmoeder waren betoverd!

De dieren in dit verhaal waren zeer hulpvaardig naar haar toe (alleen de schildpad was nogal sloom) en de zeven dwergen hadden ieder hun eigen persoonlijkheid en namen waardoor ze ook veel komischer overkwamen. Helaas wist de boze stiefmoeder Sneeuwwitje alsnog te vergiftigen waarna ze in een ravijn verdwenen en de prins haar weer wakker kuste!

De relatie tussen Snow White en Grumpy is eigenlijk de enige die een beetje interessant is. Alle andere personages zijn compleet gek van Snow White, of haten haar. Snow White zelf is enkel een ideaal. Verder bizar hoe snel en geruisloos de wederopstanding plaatsvindt. Maar aan de andere kant, what else is there to say? De heks moet nog vernietigd worden wellicht. Dat is mogelijk meer iets voor de moderne tijd, terwijl in oudere dagen misschien het kwaad als een onvermijdelijk deel van de wereld werd gezien. Ik lees er natuurlijk allemaal veel te veel in (Aha ik lees nu dat in het verhaal van de gebroeders Grimm de heks wel dood gaat.)

Anyway, eigenlijk komt het erop neer dat Snow White een sentimenteel plaatje is van eekhoorns die een keuken kuisen en dwergen die hun gezicht wassen. Overigens niks mis mee; deze scènes barsten van de creativiteit. Ik vind bijvoorbeeld bij veel van de Miyazaki films dat ze een beetje inkakken wanneer in de third act het verhaal semi-plichtmatig ontvouwd moet worden. De exploratie van de geschapen tekenwereld is meestal het hoogtepunt.

Sneeuwwitje is toch wel één van de oerklassiekers van Disney, de eerste zelfs zo blijkt. Het plot van de gebroeders Grimm is eigenlijk qua basis en plot al zo sterk dat je er alleen maar wordt door meegezogen en kan van genieten. Toch nog steeds één van mijn favoriete verhalen, denk ik.

Naast het sterke plot vallen ook de sterke personages op. De heks dito boze stiefmoeder is legendarisch, maar ook de dwergen en Sneeuwwitje zelf zijn knappe personages. Net zoals zovele sprookjes komt,de donkere duistere kant hier goed tot zijn recht. Prima geanimeerd trouwens voor een film uit 1937. De dwergen blijven met elk hun karakter fijn en ook de vele bosdieren bezorgen de film een mooie nostalgische afwisseling. Blijft een fijne animatiefilm!

Ik ben van plan om alle Disneys eens te (her)zien, liefst chronologisch, maar waarschijnlijk wel op een traag tempo om een beter zicht te hebben op de evolutie van Disney. Mogelijk incorporeer ik ook andere animatiestudio's maar dat is toch nog niet voor nu. En uiteraard zijn er ook veel niet-animatiefilms een invloedsbron geweest (net zoals kortfilms en cartoons).

Snow White heb ik een keer of 2-3 gezien, maar ik weet niet goed of ik hem heel aandachtig heb gezien en voor de volledige lengte. Ik vermoed eenmalig wel, een jaar of 5-6 geleden. De vraag was of deze nu te gedateerd zou overkomen, zeker met de rugzak die ik nu heb.

Het antwoord is toch wel van wel. Niet zozeer op technisch vlak hoewel de animatie van nu veel beter is, heeft die van toen toch wel zijn charmes en stoort het me nergens. Maar wel vooral op inhoud. Al kan het ook zijn dat het sprookje me niet ligt.

Sneeuwwitje is de eerste geanimeerde speelfilm, maar cartoons en kortfilms waren er al eerder. Deze was commercieel een succes. De animatiefilms die zouden volgen waren dat niet echt, maar dat had meer met de geopolitieke situatie te maken. Ik vermoed dat de invloed die Sneeuwwitje op animatie had wat overschat werd Het ging er vroeg of laat toch wel komen, die eerste geanimeerde langspeelfilm. Maar het belang van Sneeuwwitje die het had op niet geanimeerde speelfilms wordt dan weer onderschat, zoals het gebruik van storyboards, maar ook inhoudelijk, qua pacing en hoe de muziek synchroniseert met de humor gestimuleerd door het viauele, al stamt dat dan weer af van cartoons waar humor hand in hand gaat met stereotypes en visuele humoristische situaties. Niet dat ik een fan ben van dje humor of het echt humor wil noemen, maar ee is nergens dialoog gedreven humor. Doordat het tijdperk van de stomme film nog maar pas voorbij was, is dat ook gewoon nog niet ontwikkeld toen.

Wat wel flink gedateerd was, was de inhoud. Sneeuwwitje speelt op dat vlak veilig en is een zeer moralistisch verhaal dat enorm teert op de aanwezige stereotypes. Dat maakt deze film bijna onkijkbaar. Ze is ook echt gewoon compleet achterlijk met momenten, en dat stoort. Maar hadden ze nu afgeweken van het sprookje en de prins geknipt of een dwerg haar laten redden, was het veel beter geweest. Nu redt een prins haar die ze eenmalig 5 minuten heeft gezien. De film ziet schoonheid ook als ideaalbeeld. Dat stoort mij ook. Er zijn enkele leuke scenes zoals haar vlucht naar het creepy bos. Die animatie is heel mooi uitgevoerd. De boze heks is buiten haar stereotiep overkomen ook wel een interessant figuur.

Ik heb me niet verveeld, de film bevat enkele goede eigenschappen, maar als geheel komt het anno 2021 gewoon tekort.

Wat een gigantisch meesterwerk blijft dit toch. Dit houd zich zo goed staande voor een film uit 1937. Fantastisch om Disney's eerste avondvullende creatie weer eens te zien.

Het enige kritiekpuntje: de prins komt toch wel enorm weinig aan bod! Daarom 4,5 sterren van mij.

Mijn dochters zijn inmiddels oud genoeg om deze films te kunnen bekijken en dus kijkt papa vrolijk mee (als hij tijd heeft). Het is wel heel mooi om hen de film te zien beleven; wat je vooral merkt dat ze wegduiken bij de scenes waarin Sneeuwwitje door het bos rent of wanneer de boze koningin in een lelijke heks verandert. Zelf moet ik deze film talloze keren gezien hebben, al weet ik niet of wij deze op video hadden. Inmiddels kijk ik met heel andere ogen naar deze film. Van het verhaal kan ik nog steeds wel genieten, maar de waardering is er nu ook gekomen voor de animaties, het zorgvuldig geschreven en uitgevoerde muziek en heel veel details. Compleet tijdloos zou ik het ook weer niet willen noemen. Met name de stemmen voelen oubollig aan. Er worden woorden gebruikt die je tegenwoordig weinig meer hoort in Nederland (al blijft het gaaf wanneer de koningin "ZWIJG" roept).

Het is knap hoe Disney tachtig minuten uittrekt voor een verhaal en het iedere seconde boeiend houdt. Met name het middenstuk heeft scenes die je als opvullig zou kunnen opvatten, maar alles loopt heel organisch in elkaar over. Het is ook een film die zijn publiek serieus neemt. Het is lang niet zo duister als sprookjes origineel waren. Hier verdient Walt Disney wel degelijk credits voor. Tegelijkertijd zitten die spannende scenes er wel degelijk in. Alle belangrijke emoties komen hier aan bod en dat vind ik erg goed.

Prachtig gemaakt! Alleen vond ik de dwergen een beetje té dromerig kijken af en toe… dat had wel iets minder sterk uitgedrukt mogen worden.

Maar verder was het, met name door de omgeving en het huisje, een sfeervolle film om naar te kijken!

Wat een prachtige film.

En dan uit die tijd.

De humor is nog steeds leuk en de spanning is nog steeds aanwezig.

Dvd voor 0,50 cent gekocht bij een kringloopwinkel.

We hebben genoten van de film. Ooit als kind eens gezien, maar nu vele jaren later nog steeds een geweldige film.

Voor de kleintjes best wel een eng verhaal. De heks en haar grote ogen maakte vroeger al indruk en nu nog steeds.

Onder het motto alle Disney-klassiekers eens te (her)bekijken, was gisteren Snow White and The Seven Dwarfs als eerste aan de beurt. En dan kan ik alleen maar concluderen dat de film er 85 jaar na dato nog steeds wondermooi getekend uitziet. Er is veel aandacht voor details, zowel op vlak van de kleurrijke omgevingen, de personages, de diertjes, de achtergronden. Het ziet er allemaal nog vrij sober en beheerst uit, maar de fantasie en magie druipt er wel al van af. Dat is meteen ook het sterkste punt van Snow White, want op vlak van verhaal en tempo is het denk ik niet direct de beste Disneyfilm. Je voelt wel dat het redelijk magere verhaaltje, zeker in het middenstuk, opgerekt wordt met onnodige scènes en liedjes om de speelduur van een langspeelfilm aan te kunnen tikken. Het is niet enorm storend, maar het zorgt er wel voor dat de film in de tweede helft aanvoelt als een verplicht nummertje om uit te zitten. Het einde zelf is enorm onbevredigend en in se ronduit problematisch, en kan je ook echt alleen maar bekijken door de lens van de archetypische sprookjesstructuur. Als je het op die manier bekijkt, werkt het nog wel, want een sprookje is Snow White door en door, maar feit blijft dat het einde het zwakste aspect van het verhaal is.

3* voor Disney klassieker numero 1.

Meisje belandt bij 7 personen met dwerggroei, belandt in een coma en wordt dan zonder instemming gekust en bepoteld door een geile prins. 1937, wat een tijd was dat.

Gisteren voor een eurootje gekocht op een vrijmarkt, en wij vonden hem weer eens leuk om te zien. Hoewel de film al 86 jaar oud is vind ik het nog steeds knap dat hij qua animatie zo mooi is gemaakt. Het verhaal kent iedereen wel dus daar hoef ik niks over te zeggen, kortom een klassieker die iedereen toch wel eens moet hebben gezien.

Als ik deze film zou beoordelen op basis van z'n enorme historische belang, de financiële durf van Disney en de gigantische inpanningen van alle betrokkenen zou ik hier onmogelijk minder dan 5* voor kunnen geven. Helaas is de film zelf minder indrukwekkend dan z'n wordingsgeschiedenis, vooral omdat de titelfiguur een nogal flets typetje is (met bovendien een kinderlijk en daardoor uiterst irritant praat- en zangstemmetje, bijna net zo kirrend als Betty Boop) en de prins zelfs een totaal nietszeggende verschijning, zodat het gewicht van de film bijna geheel op de schouders van de dwergen rust. En dat blijft toch een zevental amusante personages die gelukkig nergens de sentimentaliteit meekrijgen die bijvoorbeeld sommige dieren wèl aankleeft, maar uiteindelijk doet het verhaal me toch te weinig om hier een echt hoog cijfer aan toe te kennen. Mooie creepy scènes in het bos, met die klauwen van de bomen en de drijvende boomstammen die op krokodillen lijken, en op mijn gerestaureerde DVD ziet alles er subliem uit.

Deze film heb ik vroeger geregeld met mijn opa gekeken. Samen met “Alice in Wonderland” behoorde deze film tot een van onze favoriete films in het genre. Eigenlijk hoe ze mij vroeger betoverde deed ze dat vorige week weer.

De film bevat vrolijke kleurrijke scènes en duistere scènes. De verhouding tussen de twee soorten is goed in balans. De abrupte donkere scènes zijn me van vroeger uit het meeste bij gebleven. De vlucht naar het woud is fantastisch. Ook het brouwen van de toverdrank en het bezoek van de koningin (in de gedaante van de heks) zijn uitstekend. De dwergen zijn ook wel leuk. Grumpy is altijd mijn lievelingsdwerg geweest van het stel. De schildpad is me ook altijd bijgebleven en vind ik nog steeds geestig geanimeerd. Tegen het einde van de film, dat moment dat de dwergen haar hadden opgebaard, was ik weer aangeslagen. Het wakker kussen van Sneeuwwitje door de prins voelt inderdaad vrij overhaast aan. Dikke 3,5*

Zoon van regisseur originele Sneeuwwitje-film hekelt op remake: 'Vader draait om in zijn graf'

En zo is het maar net.

zoals nos terecht vermeldt: ook deze film is een hervertelling en een product van zijn tijd.