L'Histoire de Souleymane (2024)

Geen release, niet aangekocht nog?

Vanaf 9 januari in de bioscoop (September Film Distribution)

Nice. Het leek me ook al wel een kandidaat voor deze markt.

Volgens mij had ik die job best kunnen doen, films aankopen. Maar ach, grote telecom verstoringen en dikke escalatiemeetings zijn ook leuk.

Vanaf deze week in de Belgische bioscopen:

L’HISTOIRE DE SOULEYMANE - Fast Forward review

Hartverscheurende drama-film als ik de achtergronden zo lees. Conclusie: het leven van deze mensen is hartverscheurend en zwaar. En blijkbaar is Frankrijk net zo'n beroerd land om een nieuw en ev. beter leven te starten als Nederland. Beide landen staan bekend als zeer arrogant en dat zijn ze ook in menig opzicht. Arme man, arme mensheid. Onmenselijk dat deze mensen tien, vijftien jaar moeten wachten op verblijfsvergunning of niet.

Ik heb het niet over de prachtige natuur van deze landen noch refereer ik aan sociale voorzieningen, die zijn er beslist. Het treurige leven van deze jongeman vanuit zijn perspectief en omstandigheden, is de essentie van deze film. Niet gezien en ook minder geschikt voor mij.

De film neemt je meteen mee in het gejaagde leven van de asielzoeker Souleymane die illegaal als pakketjesbezorger werkt, racend door de drukke straten van Parijs en op zoek naar geld en een slaapplek terwijl hij overmorgen een gesprek voor z’n asielaanvraag heeft en hij zijn asielverhaal nog moet leren, zodat je goed in de flow van zijn stressvol bestaan komt en de film nergens saai wordt. Dat zijn asielverhaal een leugen is, doet er niet aan af dat hij een zwaar leven heeft – in herkomstland Guinea, tijdens de gevaarlijke reis naar Europa en nu in Europa – en een goede reden had om naar Europa te komen: de film bekritiseert het strenge asielbeleid dat miskent dat ook economische vluchtelingen vluchtelingen zijn die onze sympathie verdienen. Daarvoor weet de film ook ons onze empathie op te wekken met de reden van zijn vlucht en zijn moeilijke situatie hier en daar. De boodschap is dus politiek typisch links – en passend bij die boodschap is de asielzoeker in kwestie een modelburger die zelfs Marine Le Pen graag zou willen uitruilen met de gemiddelde blanke Fransman: hij spreekt vloeiend Frans, werkt hard en heeft een zuiver goed hart – maar je moet er zelf erg politiek inzitten om je daar aan te storen: de film werkt doordat het je effectief even meeneemt in de hopeloosheid van het leven van een asielzoeker (en zelfs radicaal rechts gunt zo’n man het beste, alleen niet als ze in massa’s komen, zodat de film ook niemand tot een ander politiek standpunt zal overtuigen).

Kortom, noch de stijl (de gejaagdheid) noch de thematiek (de uitbuiting en stress van pakjesbezorgers en illegale vreemdelingen) noch de politieke boodschap (pleidooi voor een ruimer asielbeleid) of methode (empathie opwekken waartoe het medium film erg geschikt is) is origineel (of politiek effectief), maar het is goed gedaan waardoor het voor iedereen een fijne film is geworden.

volledig

Prima film wel. Het jachtige leven wordt ook audiovisueel zo gebracht, tot in de geluidsmix aan toe waar de stadse geluiden van drukte en verkeer behoorlijk op de voorgrond treden (dusdanig dat het sowieso fijn is dat er ondertiteling bij zit want zou een Fransman alles goed kunnen horen?). Je krijgt een behoorlijk inkijkje in het leven van dit soort vluchtelingen en dat wordt goed getoond. Vooral hoe ze door iedereen worden genaaid. Misschien wel iets te veel om dat allemaal in 1 dag te zetten - als sfeerportret werkt de film prima maar als dramafilm dan net wat minder. Mede door de lange tijd vlakke vertolking van Sangare (pas in de laatste scène weet hij werkelijk te raken, maar dat scheen ook zijn eigen verhaal te zijn) en het middenstuk dat te weinig vernieuwend is en nogal gaat slepen. Ondanks de relatief korte duur vond ik de film daar toch tegen de verveling aan zitten. Niettemin op punten scoort de film zeker een voldoende. 3,0*.

Denk inderdaad wel dat je het ook zo kunt zien ja. Het verschil zit hem er denk ik vooral in dat jij stelt dat de film een pleidooi is voor het een (een duidelijk standpunt inneemt), terwijl ik iets meer het gevoel heb dat de film vooral aan het denken wil zetten. Afijn, die verschillen zien klein en dat ligt vooral aan interpretatie.

Sangarés verbluffende acteerdebuut leverde hem een volkomen verdiende Gouden Palm (en verschillende andere prijzen) op en drukt je op de neus met de feiten met betrekking tot die mensen die wij “asielzoekers” noemen. Souleymane [Aboue Sangaré] is nerveus voor zijn afspraak bij OFPRA (de Franse tegenhanger van de IND) omdat hij weet dat zijn toekomst afhangt van het verloop van het gesprek. In een lange flashback ontdekken we wat hij heeft moeten doorstaan om bij dat gesprek te komen. Omdat Souleymane officieel niet mag werken, huurt hij een account van Emmanuel [Emmanuel Yovanie] zodat hij wat kan verdienen als fietsbezorger. Souleymane heeft geld nodig zodat hij ’s nachts niet buiten hoeft te slapen, maar ook om ervoor te zorgen dat Barry [Alpha Oumar Sow] hem voorziet van valse documenten. Souleymane zit vast in een netwerk van profiteurs en krijgt de ene na de andere tegenslag te verwerken, maar hij laat zich niet kisten. Subliem gefilmd op locatie in Parijs met een dynamiek die de jachtigheid van Souleymanes leven onderstreept en over de gehele linie uitstekend geacteerd, maar het dramatische hoogtepunt is het uiteindelijke gesprek (met Nina Meurisse als de OFPRA-medewerker) dat diepe indruk maakt. Een briljante combinatie van amusement en sociaal-maatschappelijke kritiek.

Die beelden van Souleymane die met zijn fiets door Parijs raced om maaltijden te bezorgen, dat was gewoon eng. Heel goed opgenomen, ik zat zelf af en toe te trillen en hoopte dat hij iets rustiger aan zou doen. Elk moment verwachtte ik dat hij aangereden zou worden. Gekkenwerk. Maar zo zal het in het echt gaan. Vreselijke stad bij nacht, dat Parijs. Heel anders dan je vaak in films ziet. Rauw, gejaagd en kil.

Verder ook een goede film, die de wereld van economische asielzoekers van verschillende kanten belicht. Hard bestaan, hard en onzeker. En vrienden heb je eigenlijk niet echt, al leek die Marokkaan (?) in de nachtopvang, daar nog wel een beetje op.

Fraaie film. Erg consequent qua toon en stijl We wijken nooit van Souleymane gedurende de film en de man is alleen bezig het kaartenhuis dat zijn leven is overeind te houden. Film gaat ook over dat systeem en iedereen die daar van profiteert. Figuren zoals de man die een verhaal verkoopt waarmee asielzoekers meer kans zouden moeten hebben of die hun baantje als maaltijdbezorger tegen een geldbedrag "uitlenen" tot de dame die zijn verhaal moet beoordelen, als alle mensen die grof geld verdienden aan zijn vlucht. Allemaal spelen ze een rol in een totaal scheefgegroeide wereld. Prachtige film.

In "L'Histoire de Souleymane" schetst regisseur Boris Lojkine een aangrijpend portret van Souleymane, een jonge migrant uit Guinee die in Parijs illegaal als fietskoerier werkt. Hij probeert wanhopig een verblijfsvergunning te verkrijgen, terwijl hij balanceert tussen de eisen van zijn werk en de voorbereiding op een cruciaal asielinterview. Abou Sangare levert een geloofwaardige vertolking van Souleymane, waarbij hij de dagelijkse strijd en veerkracht van een ongedocumenteerde migrant overtuigend neerzet. De dialogen zijn vaak jachtig en als kijker merk je hoe Souleymane zich werkelijk haast om de bestellingen af te leveren. Hij wordt evenwel geconfronteerd met leugens, uitbuiting en fraude, en aangezet om zelf te liegen over zijn situatie. Dit sociaal drama en biedt een realistisch en meeslepend inzicht in het leven van arbeidsmigranten in een grootstedelijke omgeving.

Bij het zien van al die ellende kun je alleen maar denken: hoe goed hebben wij het en hoe erg is het met illegale immigranten gesteld.

Sterk, fijn dat ik hem met Miss Milton in de bios mee kunnen pakken. Rauw en realistisch gefilmd, en verdient zijn emoties. Gekunsteld goedkoop sentiment wordt vakkundig vermeden. Het is lastig niet met Souleymane mee te leven, en dat het zo tegen zit geeft dan ook wat onrust, nu en dan. Abou Sangare speelt een prachtrol trouwens.

4.1*

Net zelf sinds eergisteren terug van Parijs en ik zag in realiteit wat Souleymane moest doorstaan in het verkeer. Fietsers, voetgangers en zelfs auto´s lappen alle verkeersregels aan hun laars. Rode verkeerslichten staan er vaan louter als decoratie, hallucinant. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat onze vriend er de gevolgen van droeg...

Ik kom trouwens beroepshalve geregeld in contact met asielzoekers en erkende vluchtelingen. Hun relaas is vaak schrijnend, niet alleen hun vluchtreis, maar ook hun overlevingsstrijd hier. Dat blijkt ook duidelijk in welke mate Souleymane zich staande tracht te houden ondanks het feit dat hij wordt onderdrukt vanuit zijn kwetsbare situatie.

Die opgespelde nepverhalen zijn gekend en worden vaak doorprikt. Data worden moeiteloos opgesomd, maar enige context of verdieping van een gebeurtenis levert al gauw moeilijkheden op... Echt interessant vond ik het acteerwerk van Sangare wanneer hij zijn échte verhaal vertelt, daar zat een pak meer emotie in. De uitkomst wordt in het ongewisse gelaten, maar ik vrees ervoor. Sterke film die je wel even doet nadenken. Minimalistisch, maar o zo authentiek, knap!

Ik vind deze film erg goed, vooral als je van realisme houdt. En deze film voelt heel realistisch aan. Vooral omdat Souleymane ook niet doodgaat op het einde of een hartaanval krijgt of iets dergelijks. Veel films doen dat wel, dat het extra pijn moet doen op het einde. Vooral films als het gaat om drugsgebruik of criminaliteit. Extra zout op de wond van de kijker, extra moralisme, extra drama, extra overdrijving. Deze film doet dat niet gelukkig. Dat is een hele goede keuze want anders was de film gewoon veel minder goed geweest en meer een middenmotor.

De film begint met het hectische bestaan van een maaltijdbezorger in Parijs. Nu is dat nog extra hectisch omdat ze ook werken met codes en een app met waardeloze klantenservice die jou account schijnbaar heel snel kan sluiten. Hierin zit ook de hectiek van de moderne wereld met technologie verwerkt. In deze film willen vluchtelingen graag maaltijdbezorger worden. Lijkt wel alsof er ook niks anders is dan dat en ik weet niet of dat realistisch is. Bijvoorbeeld barman of werken in de bouw? Nou ja goed de focus ligt meer op maaltijdbezorger via een account van iemand anders want je hebt niet de juiste papieren en daardoor verdien je minder en moet je een deel afstaan aan degenen die de account bezit. Alsof het niet gestrest genoeg is om door de straten van Parijs te fietsen en vreten te bezorgen de hele dag, verdien je ook nog eens minder.

Souleymane is een hele eerlijke kerel die mensen te snel gelooft en daar wordt misbruik van gemaakt. Hij wil een burger worden van Frankrijk en daardoor moet je een gesprek voeren en iemand helpt hem daarbij waarbij hij een verhaal verzonnen krijgt en uit zijn hoofd moet leren. Slaat nergens op natuurlijk dat meerdere mensen of veel mensen hetzelfde verhaal vertellen maar goed.

Wat zo sterk is aan deze film is de belevingswereld van Souley maar ook dat je niet weet waarom hij nou naar Frankrijk is gekomen en daar kom je op het einde van de film achter. Dat was sterk. Dat was het antwoord op mijn vraag en wat een antwoord trouwens. Wat een film! En het is niet eens alleen kommer en kwel. Mensen zijn ook nog bereid hem te helpen. Ik vond de film uiteindelijk zo realistisch dat ik echt gewoon denk dat Souleymane bestaat. Ik weet niet eens waarom het niet 5* wordt want kan niks ten nadele van deze film bedenken. Dat beslis ik wel bij een herziening.

Wat een ellende wat een kracht moet je hebben ik had het erg met hem te doen.

Uitstekende film over een maaltijdbezorger in Parijs die bezig is met de aanvraag van zijn asiel. Een sociaal drama in de stijl van de Dardenne-broertjes en een beetje Ken Loach. Zonder enige opsmuk in beeld gebracht met zelfs geen muziek. De schrijnende positie van het hoofdpersonage komt hier sterk naar voren.