Mirage (1965)

Best spannende Hitchcock-achtige thriller.

Kan iemand me even het einde spoileren. Ik had hem namelijk opgenomen, maar doordat Conspiracy Theory kwam ipv The Gift en die film dus langer duurde, stond het einde van de film dus niet op de band

Ik heb gezien totdat Charles Calvin het raam open doet.

volgens mij komt deze film vandaag op tv om 14.00 uur op SBS

Goede film met een snel tempo en een jazzy soundtrack gecomponeerd door Quincy Jones. Visueel ziet New York er prachtig uit en men heeft de sfeer van de film perfect kunnen vatten in dat aspect. Vond Gregory Peck hier zeer genietbaar, en na bijna alle hoop opgeheven the hebben na het zien van ‘The Paradine Case’ en ‘Spellbound’ was dit zeker een meevaller. Het verhaal sleurt je meteen de film in. Veel verrassende wendingen komen dan ook aan bod. Men favoriete scène was deze waar Stillwell naar het huis van Joe Turtle gaat en bijna een moord in de schoenen geschoven krijgt.Er zit ook veel spanning in en vooral de dialogen zijn magnifiek. Zowel de conversaties tussen Stillwell en Shela als deze tussen hem en de psychiater of met Caselle bevatten allen veel humor. De scène waar men het heeft over het geluid welk Calvin gemaakt zou hebben wanneer ie naar beneden sprong om dan nadien een beeld te tonen van een watermeloen die uiteenspat op de straatstenen was een leuke visuele vondst. Diane Baker en Walter Matthau waren eveneens geweldig. Leuk ook om George Kennedy te zien als booswicht. Het einde kon een beetje verwacht worden en liet me dus wat op m’n honger zitten. Desalniettemin zeker een 3,5.

Aangenaam verrast. Mirage is een zeer ondergewaardeerde suspense film met film-noir elementen. De film zou ik omschrijven als Spellbound (1945) meets Somewhere in the Night (1946) en een vleugje North by Northwest (1959), maar minder populair dan de genoemde Hitchcock films. Samen met Charade (1963) de beste Hitchcockiaanse film die niet door Hitchcock zelf is geregisseerd.

"Mirage" is zo'n Amerikaanse film uit die periode waarin het hoofdpersonage de speelbal is van een mysterieuze belevenis.

James Stewart en vooral Cary Grant waren geschikte vertolkers, maar ook deze Gregory Peck vindt best zijn draai in dergelijke rol.

Aanvankelijk eerder flauw, maar wanneer Walter Matthau op het toneel verschijnt is er plaats voor wat sarcasme en humor, wordt de film levendiger, zeker wanneer de puzzelstukjes in elkaar beginnen passen en we uiteindelijk nog een plausibele uitleg krijgen voor wat aan absurditeiten vooraf ging.

Het slot is er één zoals ge het alleen maar kon verwachten.

Ver van groots maar met goede momenten.

Erg leuke mystery film met een zeer degelijke Peck in de hoofdrol.

Wat is echt en wat is illusie? In Mirage wordt met simpele middelen heel effectief verwarring gezaaid. Regisseur Edward Dmytryk gebruikt daarvoor geen speciale effecten, maar benadrukt het minimalisme. Het zijn kleine dingen die niet kloppen.

Dat de film in zwart-wit is gedraaid en veel shots laat zien van uitgestorven straten en lege gebouwen werkt een surrealistische sfeer in de hand. Als daarnaast hoofdpersonage David Stillwell (Gregory Peck) geconfronteerd wordt met merkwaardige en mysterieuze gebeurtenissen die hij als gevolg van amnesie niet kan plaatsten, voegt dat een stevige lading paranoia aan de verontrustende sfeer toe.

De film houdt zijn personages in toom. Een in toenemende mate verward persoon kan al snel ongeloofwaardig overkomen. Of zelfs op de lachspieren gaan werken. Dat laat Dmytryk niet gebeuren. Gregory Peck als de man die geen flauw benul heeft wat hem allemaal overkomt, zit heel strak in zijn rol. Voor de andere acteurs geldt hetzelfde. De enige die een minder strak en serieus vormgegeven rol mag spelen is de onvolprezen Walter Matthau met een droogkomisch optreden. Een perfecte manier om de film te behoeden voor teveel zwaarmoedigheid. De film kon het goed hebben zonder dat de verontrustende sfeer geweld werd aangedaan.

Een ander sterk punt van de film is dat de kijker nooit een voorsprong krijgt op de protagonist. Hij weet evenmin wat er allemaal speelt. Hij staat even hulpeloos tegenover het onbekende als de wanhopige David Stillwell.

Tegen het einde verliest de film iets van zijn spannende raffinement als er wat langgerekte scènes insluipen en de uiteindelijke antwoorden minder opwindend blijken dan gehoopt. Maar ach, dat is pas tegen het einde. Tot die tijd is de film een geraffineerd geconstrueerde thriller met een lekkere dosis spanning.