The Parades (2024)

Mooie film over het rouwproces in het hiernamaals.

Origineel en typisch Japans.

Kleine 4*

Knappe serene film zoals ik ze graag zie vanuit Japan. Men windt er geen doekjes om en de film geeft meteen aan waarover het gaat. Na een aardbeving gevolgd door een tsunami blijft Minako wezenloos achter. Niemand ziet haar, niemand hoort haar. Al snel komt ze erachter dat ze overleden is en dat ze niet de enige is die zich in deze situatie bevindt.

De film heeft een humanistische moraal over het doel in het leven en het opnemen van spijt. Elk heeft zo zijn eigen leven en verhaal, met dingen die men (nog) had willen doen of zaken die men anders gewenst had. Een aantal personages worden zo verder uitgediept. Het hoofdpersonage die op zoek gaat naar haar zoon Ryo. Ik vraag me dan af wat je moet hopen: wil je hem dood of levend terugvinden?

Het meest interessante vond ik toch het verhaal van de cineast en het besluit om zijn film verder af te werken. Ik heb vaak een zwak voor films in een film en dat is hier niet anders. Poëtisch mooi bij momenten. Fijn!

Fujii voelt zich goed bij Netflix.

Village was ook de moeite, deze is herkenbaar, maar legt een aantal andere toetsen. Vooral de meer fantasie-rijke opzet geeft de film een iets ander allure, waardoor het ook net iets makkelijkere en aangenamere cinema is. Soms wel op het randje van sentimenteel, maar het gaat er nooit (te ver) over.

Doet qua opzet natuurlijk wel denken aan Koreeda's After Life, maar de uitwerking is best anders. Waar Koreeda toch vooral trage arthouse maakt, is dit een veel commerciëler werkje. Maar het is een stijl die Fujii wel onder de knie heeft, en waar hij zelf weet in uit te blinken.

Vooral visueel valt er genoeg te genieten, maar ook qua acteerwerk zit het goed. Al zijn het dan enkele uit de kluiten gewassen bijrollen die het meest weten te overtuigen. Soundtrack vond ik de zwakste plek, ondanks dat toch meer dan genoeg kunnen genieten van deze film.

4.0* en een uitgebreide review