The Wonderful Story of Henry Sugar (2023)

Goh opmerkelijk, een korte film van Wes Anderson.

Gaat in première op Venetië en wordt later uitgebracht op Netflix.

Ben wel benieuwd. Ik vind het boekje erg aardig.

Vanaf 27 september al te zien op Netflix.

Trailer

Wes Anderson over The Wonderful Story of Henry Sugar - Filmkrant

Uitstekende korte film over een man die zonder zijn ogen te gebruiken kan zien. Weer overduidelijk een Wes Anderson film. Toch wel weer origineel, vooral vanwege hoe theatraal het er visueel uitziet (de wisselingen van de decors en de acteurs die meerdere rollen vertolken). Een vermakelijk verhaal van Roald Dahl en het tempo ligt behoorlijk hoog.

Leuk tussendoortje, naar een uniek verhaal van Roahl Dahl.

Er wordt helaas een beetje te veel gepraat, waardoor het wat druk overkomt. Alle personages ratelen staccato hun teksten op.

Ik zou graag eens een Wes Anderson film zien die iets minder op dialoog leunt.

De korte speelduur is passend voor dit verhaal. Kort maar krachtig.

Niet zo bijzonder dit eentonige gebabbel en visueel alweer typisch Wes Anderson. Mij doet het niet zoveel al is het erg fantasierijk gebracht en plezierig om naar te kijken. Dahls absurdistische fabel dat geld niet gelukkig maakt brengt ook geen vernieuwende inzichten of twists waardoor het me allemaal wat zeurderig overkwam.

Oké.

Typische Wes Andersonproductie en dat wil steeds hetzelfde zeggen: visueel veel opsmuk, erg veel details en toffe tierlantijntjes. Decors alsof het illustraties uit een Roald Dahl-boek zijn. Maar ook veel gebabbel. Iets te veel, waardoor het goed is dat dit geen film van 2 uur is geworden. Vaak zitten er wel rake opmerkingen of cynische dingetjes tussen, maar ik ben niet zo van eindeloos gebabbel, zeker niet als er dan rechtstreeks met de camera gespeeld wordt. Maar ik denk wel dat ik eindeloos kan blijven genieten van Anderson z'n visuele stijl.

3

Ja dat vind ik dus ook. In deze Wes Anderson is het nog meer dan anders he.

Van dat autistische geleuter. Dat vergt erg veel van mijn concentratie.

Aardige stijloefening.. moest wel even bijkomen van dat 40 minuten lange geratel.

Me too... Wat Sergio Leone ook zegt : stel je voor dat hij er een film van 2 uur had van gemaakt. Ik mag er niet aan denken.

Probleemloos uitgekeken en uitgeluisterd; zo vermoeiend was dat toch ook weer niet? Zijn we dan helemaal niks meer gewend? Beetje concentreren, mensen, dat is alles. Geweldig die decorwisselingen ook, echt prachtig. En dat achtergrondkoortje steeds, komt dat niet uit Die Zauberflöte? Help me even.

Weet je wat? Ik ga er nog een keer naar kijken... en luisteren.

Visueel spektakel van Anderson, naar een boek van Roald Dahl. Veel gepraat, of zelfs geratel, maar nergens irritant of storend. De film is vlot geschoten, met echte Anderson-paletkleuren en een leuke vertolking van de (top)acteurs in meerdere rollen. En dan die decors en decorwisselingen; geweldig! Geen minuut verveeld door de prima speelduur. Niet alles hoeft ruim twee uur te duren. Aanrader!

Nogal praatziek en uiteindelijk zeer moralistisch. Verder wel goed gemaakt. 3*

45 minuten. Het is een soort luisterboek met beeld. Saai, bijzonder weinig diepgang, de goede acteurs konden onmogelijk goed uit de verf komen. Nah.

"Samengesteld uit geweldig gechoreografeerde en dynamische acteerprestaties, een geconcentreerd scenario, zorgvuldig uitgevoerde camerabewegingen, een prachtig schilderachtige cinematografische presentatie en productieontwerp, evenals een unieke en doordachte narratieve visie, staat 'The Wonderful Story of Henry Sugar' garant voor nog een meeslepende, aangenaam excentrieke en tot nadenken stemmende, hoewel misschien een tikkeltje te gehaaste, Roahl Dahl-verfilming die tot leven wordt gebracht door Wes Andersons kenmerkende regiestijl."

Een 8,1 van mij voor The Wonderful Story of Henry Sugar (2023). Een verwonderlijke korte film die me erg verraste met zijn vlugge tempo, theaterachtige decors en unieke vertelwijze. Zeer vermakelijk, maar had wel iets langzamer gemogen op sommige punten.

De langste van Anderson's 4 Dahl-verfilmingen voor Netflix. In ieder geval een film die nog het meest lijkt op een volledige film en visueel sowieso de fijnste. Prachtige kleurrijke decors (overduidelijk als decorstukken getoond) die nergens kitscherig worden. Maar het verhaal vond ik wat rommelig, het tempo niet altijd even goed en inhoudelijk allemaal weinig boeiend. 2,5*.

Erg gaaf. Ik heb het verhaal te lang geleden voor het laatst gelezen om er zeker van te zijn dat de hele tekst integraal voorgedragen wordt, maar het lijkt er wel op. Dat zorgt voor een constante stroom van woorden, maar dat zorgt ook voor een bijzondere sfeer en heeft wat mij betreft dus een zekere meerwaarde (al zou ik zeker niet elke film zo willen zien). Visueel is het typisch Anderson: kleurrijk en creatief, wat ontzettend goed past bij de magisch-realistische wereld van Dahl. Met name de decorwisselingen vallen op en het bewust in beeld brengen van hulpmiddelen die zowel zichtbaar als onopvallend zijn, zoals een krukje in dezelfde kleur als de achtergrond waar een personage op zit terwijl hij zweeft in het verhaal. Een unieke ervaring, waarbij alleen het letterbox formaat een duidelijk minpunt voor me is. 4*.

Het verhaal van Roald Dahl vroeger meermaals gelezen. Ik had het boek - er zaten volgens mij nog enkele andere verhalen bij - zelf en heb het verhaal later nog eens voor Engels moeten lezen. Ik las 'm net als het de meeste andere verhalen van Dahl met veel plezier, dus deze kortfilm had al vrij gauw mijn interesse.

Het is goed verfilmd. Dat blijkt alleen al uit het feit dat de herinneringen weer gauw terugkwamen, terwijl ik dat verhaal minstens tien jaar niet meer gelezen heb. Met namen als Ralph Fiennes, Benedict Cumberbatch, Ben Kingsley en Dev Patel heeft Wes Anderson ook niet de minsten gestrikt. Allen doen het goed en het is ook leuk dat de film als een toneelstuk (als één vloeiende beweging) overkomt. Het enige minpunt is dat het verhaal daardoor in een moordend tempo verteld wordt. Ergens snap ik wel dat het misschien past bij stijlkeuze, maar ik vind het jammer dat de mooi geschreven dialogen nauwelijks de kans krijgen om te registreren. Het zorgt er ook voor dat de film heel erg druk is, waardoor ik me niet aan het gevoel kon onttrekken dat de film geen minuut langer had moeten duren, want het begon toch op enigszins op mijn zenuwen te werken.

The Wonderful Story of Henry Sugar heeft een tamelijk trouwe (en daardoor toch ook wel waardige) verfilming gekregen. De aanpak zal een kwestie van smaak zijn en ik behoor dan toch tot de groep die het 'geratel' iets minder wist te waarderen.

3*

Oké wel. Anderson steekt me een beetje tegen dit jaar, maar met Henry Sugar doet hij in principe vrij weinig mis. Het is gewoon veilig en het voelt een beetje aan alsof hij regisseert op de automatische piloot (geen enkele regiekeuze komt hier echt als een verrassing aan, als je bekend bent met zijn oeuvre). Je kent het intussen wel, en zelfs ik als fan geraak er stilaan wel een beetje op uitgekeken. Het spel van de acteurs is wel zeker het benoemen waard. Cumberbatch gedijt goed in een Anderson-film, maar vooral Dev Patel vond ik fantastisch. Hij is degene die naar mijn mening het hele fourth wall-trucje het beste onder de knie had, en daar het leukst en grappigst mee omging. Ik vond hem veel leuker dan Richard Ayoade, die op papier een gouden combinatie met Wes Anderson zou moeten zijn, maar dat kwam er in de praktijk totaal niet uit. Het duurt ook allemaal niet te lang, dus zeker behapbaar en te doen. 3*.

En nog maar eens vindt Wes Anderson de wetten van zijn medium opnieuw uit! Een film verhalen als een boek, hoe doe je dat? Juist, door de cinematografie te vertellen. Personages die de vierde wand doorbreken, decors die zomaar uit de lucht komen tuimelen, de ritmiek van een sneltrein, ...: het is in feite niets anders dan de verbeelding verbeelden, de fantasie van de lezer zichtbaar maken.

Anderson ontvouwt in ‘The Wonderful Story of Henry Sugar’ niet alleen het concrete narratief, maar ook maakt hij het metier zichtbaar, hij vindt met andere woorden een beeldtaal voor Roald Dahls onweerstaanbare evocatieve talent. Kijken en, al kijkend, literatuur zien geboren worden. Zien en tegelijk het imaginaire ogenschouwlijk gemaakt weten.

Enfin, Grote Kunst dus, in piepklein formaat, compact, zonder grote pretenties. Hulde!

3,5*

Leuk gedaan. Drie kwartier vermaak.

De eerste productie van Wes Anderson die ik zie in functie van de verfilmingen van enkele Roald Dahl´s. Wat een geweldige match! Anderson slaagt erin de fantasie die uit de boeken van Dahl komt visueel erg knap naar voren te brengen.

Hoeft niet te verbazen natuurlijk, want hoewel ik Anderson niet altijd smaak, is hij een krak op vlak van het brengen van decor en kleur in een film, letterlijk zelfs.

Mooi verteld, zonder veel pauzes, in een rotvaart zelfs, en met visuele pracht. Wel genoten van dit moderne sprookje van een man die kon zien zonder zijn ogen te gebruiken. Fascinerend figuur die Henry Sugar die intelligent genoeg was om zijn gave te verbergen (door af en toe ook te verliezen), maar ook de fun of kick van het gokken (lees: rijk zijn) niet meer vond omdat de spanning van winst of verlies verloren ging.

Een korte film van Wes Anderson naar een kort verhaal van Roald Dahl. Een typische Anderson met statische beeldperspectieven en decors volgestopt met details, die maken dat de film soms meer als een theatervoorstelling dan als een film wegkijkt. Anderson speelt wederom het spel met de metaniveaus. Hij gaat zelfs een stapje verder dan gewoonlijk. In deze film laat hij decors in en uit beeld dragen en zijn de acteurs zich in beeld aan het (af)schminken. Best leuk.

De film draagt een sprookjesachtige ambiance en hanteert een ironische toon. Het sprookjesachtige element past goed bij de regisseur die zijn films altijd in een surrealistische wereld laat afspelen. De ironie is vertrouwd en leuk. Met de audio is het even wennen. In zijn speelfilms gunt Anderson de kijker normaal gesproken wat audiologische rust door stilte in te bouwen en de kijker op visuele humor te trakteren. In deze film is van stilte niet veel sprake. In de film wordt ongelooflijk veel gesproken. Er vindt eigenlijk voortdurend gepraat plaats en de visuele humor bestaat dan ook wat minder geprononceerd en ontdek je als het ware achter het babbelende behang. Het betreft overigens de vertrouwde absurde humor. Fijn.

Ook vertrouwd is het gezicht van Ralph Fiennes die heel verdienstelijk verteller Roald Dahl neerzet die de gebeurtenissen met kracht becommentarieert. Andere personages doen dat overigens ook. Daaronder de titulaire Henry Sugar (Benedict Cumberbatch) die zich zelfs rechtstreeks tot de kijker richt. Leuke rol ook voor Ben Kingsley die ik sowieso altijd graag zie.

The Wunderful Life of Henry Sugar is een van vier vertellingen van Roald Dahl die Anderson verfilmde. Henry Sugar geeft moed en smaakt naar meer.

De eigenzinnige regisseur Wes Anderson heeft zijn stilering ondertussen dermate geperfectioneerd dat het moeilijk is om er op kwalitatief vlak nog overheen te gaan, maar gelukkig weet hij hier te bewijzen dat er toch nog wat onverkende hoekjes zijn. The Wonderful Story of Henry Sugar is een erg schattige en intrigerende kortfilm geworden, weliswaar met heel veel monoloog, maar niettemin altijd met een duidelijke lijn. Benedict Cumberbatch, Dev Patel en Ben Kingsley zetten binnen dit geheel uiterst verdienstelijke rollen neer, bijgestaan door de strakke visuele regie van Anderson. Jammerlijk is dat de film nogal wat van de kijker vraagt, aangezien je al vroeg murw wordt gebeukt door de opgeblazen voortgang van de synopsis. De ietwat afstandelijke benadering zorgt er verder voor dat de personages je hoogstwaarschijnlijk weinig zullen doen, waardoor de film al bij al vooral dient als tussendoortje en geen ambitieuze regievoortzetting.

Vermakelijke korte film.

3,5

Wes Anderson neemt de term "boekverfilming" zeer letterlijk in deze verfilming van een kort verhaal van Roald Dahl. In sjofele kleding leest Roald Dahl [Ralph Fiennes] het verhaal uit de titel voor, totdat Henry Sugar [Benedict Cumberbatch] het overneemt. Hij vindt een brief waarin dr. Chatterjee [Dev Patel] vertelt hoe hij en collega dr. Marshall [Richard Aoyade] de wonderlijke Imdad Khan [Ben Kingsley] hielpen bewijzen dat hij kan “zien zonder ogen.” Imdad Khan vertelt vervolgens hoe hij dat heeft geleerd. De andere verhalen zijn The Swan (met Rupert Friend), Rat Catcher en Poison. Wes Anderson droogkomische voordracht en eigenzinnige stijl lenen zich perfect voor de ironische, zwartkomische vertellingen van Dahl. Ook te zien als onderdeel van het vierluik The Wonderful Story Of Henry Sugar And Three Others, met verder "The Swan" (met Rupert Friend), "The Rat Catcher" en "Blackmail".

Wat een zeer irritante rukfilm. Dat gepraat en gepraat en...Alleen de rat was leuk. Maar dan houdt het ook op. Nee, dit soort films zijn niet aan mij besteedt. (of is dat zonder "t")