A Beautiful Life (2023)

De Deense acteur Christopher componeerde alle tracks voor deze standaard film.

Het verhaal is niet uniek in zijn soort, maar bevat wel over voldoende potentie. De personages worden echter onvoldoende ontwikkeld. Mocht je ondanks alles van cliché gevulde romantische films houden, dan kijkt deze wel redelijk weg. Dit gecombineerd met een paar aantrekkelijke nummers.

2,5 *

Drama met een nogal standaardverhaal over de ontdekking van een popster en diens relatie met de jonge vrouw, die hem ontdekt. De film is rijkelijk gevuld met clichés met als pluspunt de aangename muziek, die geschreven is door protagonist Christopher. Geen spectaculaire film, eerder een sympathieke.

Opmerkelijk wat dat Deense gebrabbel voor een hoop mensen kan verbloemen. Boordevol clichés, platte karakters en voorspelbare plotontwikkelingen. Hoeft niet erg te zijn, maar dit lag er allemaal zo dik bovenop en de film nam zichzelf wel heel serieus. Jammer. En dan dat einde, met een soort Dochters-van-Marco-Borsato-achtig nummer. Brr.

Bekeken omdat het Deens was. Een erg matige film boordevol clichés en ontwikkelingen die we stilaan al té vaak gezien hebben. Het draait steeds om hetzelfde wanneer een ruwe bolster moet worden geslepen tot een diamant, maar waarin de ene erg gelooft en de andere dan weer niet. Ze worden door het lot samengebracht en uiteindelijk hangt er wederom romantiek in de lucht. Het happy end mag dan ook niet ontbreken.

De muziek is wel leuk ja, maar die redt allerminst de film. Vrij standaard B-filmpje. "Been there done that", zoiets was het.

Inderdaad een matige film met matige acteurs, onrealistische momenten en overtrokken scènes. Meeslepend is deze film geenszins. Ik werd gelukkig afgeleid door interessantere dingen op mijn telefoon. Na een kwartier de film vergeten….

Oh jee weer zo’n winnaar van een of ander programma.

Als muziekfilm werkt het vooral als cynische blik op de platenindustrie, want je ziet precies hoe het in de praktijk werkt: met een beetje geluk en wat opportunisme vindt iemand een aardig koppie en een refreintje wat werkt, en vervolgens wordt dat opgerekt tot een hele plaat vol met bagger zonder inspiratie of talent. De one-hit-wonder in een notedop.

Helaas is de film niet zo bedoeld, het is allemaal erg serieus, en zonder ook maar een greintje zelfreflectie of zelfspot. En wellicht het ergste nog, ook zonder enig muzikaal talent. Nee, de zangstem van Christopher is op zichzelf al een cliche dat groot genoeg is om de hele film links te laten liggen.

Als je iets met muziek zoekt, duik dan liever in de films van John Carney. Die zijn tenminste nog een klein beetje authentiek.