Narcosis (2022)

Vanaf 20 oktober 2022 in de bioscoop (September Film Distribution)

De Nederlandse inzending voor de Oscars.

Nederlandse Oscarinzending Narcosis: 'Ik was doodsbang dat iemand ons voor zou zijn' - VPRO Gids

Een intrigerend openingsshot dat doet denken aan The Evil Dead, een blond meisje (Heather O'Rourke alert!!!) dat in een kapotte telefooncel gesprekken voert en een moeder die haar kost verdient als spiritueel medium. Wanneer vaderlief ook nog eens vermist raakt bij een duikexpeditie in een diepe grot, zijn alle ingrediënten aanwezig voor een dijk van een horrorthriller. Helaas moeten we vervolgens anderhalf uur kijken naar Merel [Thekla Reuten], die een jaar later nog steeds zwelgt in zelfbeklag en geen enkel oog heeft voor zoon die overduidelijke symptomen van depressie vertoont (iets wat blijkbaar ook zijn school volledig is ontgaan, en een dochter die doet alsof haar vader nog leeft. “Ik verzeker je dat er niets gebeurt”, zegt vader John [Fedja van Huêt] ergens halverwege in een flashback. Gelijk heeft hij, want De Jongs scenario laat teveel belangrijke vragen onbeantwoord, zit vol niet nader uitgewerkte afleidingsmanoeuvres en blijkt uiteindelijk oppervlakkig en ontzettend afgezaagd te zijn. De ontknoping is zo banaal dat het je waarschijnlijk eerder doet gniffelen dan sniffelen. Als je dat nog kunt opbrengen dan.

5 sterren in het Nederlands Dagblad.

Als een film over verlies en rouwverwerking je niet weet te raken, dan blijft er verder niet veel over.

Goed geacteerd wel door Thekla Reuten en dat kleine meisje. Dat bozige gezicht van die jongen begon snel te ergeren.

Overigens snap ik de meerwaarde van dat paranormale gedoe niet. Zonder dat had deze film precies hetzelfde geweest. Maar dan waarschijnlijk sterker.

Het enige echt leuke van deze film is dat je getriggerd wordt om wat meer te lezen over Boesmansgat.

Al veertien mensen waren deze film gaan zien met een gemiddelde van 2,89? En dat zou dan Neerlands cinefiel exportproduct nr. #1 van dit jaar moeten zijn. Gedurfde en verstilde beeldtaal hoor. Het is dat ik afsloeg op een aantal vertolkingen en minder overtuigende momenten, maar dit is wel de richting die ik Nederlandse cinema graag op zie bewegen.

Als ik de beschrijving lees van de film, dan nodigt mij dat totaal niet uit om de film te gaan kijken. Dit is een film die ik normaal ook voorbij laat gaan. Maar wie weet, mochten de berichten toch onverwachts goed zijn dan is er toch een kans dat ik er naar kijk. Maar alleen die paar stemmen hier geven niet veel hoop.

Gezellig.

Vond het een aanfluiting.

Wel fijn dat dit soort experimenten wat vaker aan het opkomen zijn in Nederland, maar nu moeten ze nog goed worden uitgevoerd. Ik denk dat ik wel een beetje kan zien welke richting De Jong op hoopte te gaan, want Narcosis heeft iets visueels. Het verhaal wil zichzelf vooral via beeldtaal vertellen, waar normaal gesproken niets mis mee is, maar wel als het je niet raakt.

Een andere review kaart het wat mij betreft wel goed aan. De hele film draait om de verwerking van verlies, maar je voelt je geen moment verbonden met de personages. Ik weet niet of medeleven echt hetgeen is waar De Jong naar zocht, maar ik mag het niet hopen. Anderzijds, als het echt niet zo is, dan heb je vooral een heel lang durend en oninteressant visueel experiment. 111 minuten worden gespendeerd aan een film die eigenlijk niets te melden heeft buiten het concept. Wat mij betreft mag de scriptschrijver ook een pak rammel krijgen, want met deze dialogen kan niemand wat aanvangen en dus ook Reuten niet. Ik vond het wel zielig, want ze is een meer dan degelijke actrice en dan krijgt ze deze onwerkelijke interacties te verduren.

Links en rechts wat mooie beelden en een interessante finale. Verder heeft deze film van alles te weinig. De dromerige sfeer blijft amper hangen, de cinematografie oogt vooral bleek en de editing laat te wensen over. Ik vond dat er nogal vreemd werd opgebouwd. Soms lijkt de film plots een horrorfilm te willen nabootsen, maar wordt seconden daarna afgekapt voor meer sentiment. De setting vond ik ook allesbehalve bijzonder. Een rouwende moeder en haar twee rotkinderen. Het is serieus moeilijk om wat voor het gezin te voelen.

Wat rest is een film die qua opzet interessant is en qua uitvoering zelfs onderscheidend. Echter is het ook een film die niet all-the-way genoeg gaat om een visuele trip te worden en niet sympathiek genoeg is zodat ik medeleven kan tonen voor de personages. Alle respect naar Nederlandse films die een kunstzinnig pad willen bewandelen, maar ik mag hopen dat ze een keer realiseren dat deze dromerige dialogen echt niet meer door de mangel kunnen in onze eigen taal.

Onevenwichtige film. Niet slecht maar ook niet goed. En waar ligt dat dan aan? Een gezin waarin een vader niet terugkeert van een duikexpeditie. Dat moet toch genoeg raakpunten hebben voor een boeiende vertelling. Maar echt boeiend wordt het nergens. Hoofd debet hieraan is mijn inziens het rommelige scenario. Ik wist soms niet wie of wat ik bij de kop of staart had. En ook dat gekke medium gedoe met de doden werd onsamenhangend gebruik. Acteer prestaties waren wel oke. Alleen de rol van jongetje van dat gezin irriteerde me, althans hoe het werd uitgebeeld. Muziek was ook oke.

Sterk vond ik hoe het huis en inrichting van het huis waar de hoodpersonen wonen gebruikt werden als decor en subtiel als thema. Hier houd ik altijd van.

Geen slechte film dus, maar het beklijft allemaal niet ondanks het zware thema. Had hier niet meer ingezeten?

Pffff... SAAIE film ... Er was geen contact met de familie ... Boris alleen buiten .. Pfff... Na 20 min stilgelegd!!!

Wederom een film die onder het verkeerde genre staat op Videoland. Daarmee begonnen de nodige irritaties al bij mij, want ik had zin in een thriller en ik moest het doen met een saaie kut drama. Nou is drama al niet m’n favoriete genre, maar dit was werkelijk waar echt niet te doen. Wat een kut film. Weet je ik snap dat rouwen erg lang kan duren en echt vervelend is, maar je bent verdomme niet alleen, je hebt nog 2 kinderen die het net zo moeilijk vinden als jij. En ergste is nog dat ze ze compleet verwaarloost en geen idee heeft wat ze uitspoken. Haar zoontje raakt steeds verder weg en raakt zelfs bijna verdronken, en haar dochtertje doet maar wat. Ik vond het zó bloedvervelend hoe ze tekeer ging tegen haar zoontje toen hij zei dat hij niet lekker was. “Stel je niet aan Boris” zegt ze dan, terwijl zij de grootste aansteller van de hele film is. Vervolgens als hij heeft gevochten op school valt ze uit tegen hem. In plaats van te vragen wat hem dwars zit en waarom hij heeft gevochten. Zo’n waardeloze moeder; ik kon haar wel vermoorden. Dat dochtertje krijgt totaal geen aandacht en dat zoontje wordt compleet verwaarloosd. Hij verdrinkt bijna, loopt wonden op, ziet het verkoopbord, wordt op school gepest en krijgt vervolgens van alles over zich heen. Dus nee ben het niet eens met de reacties, dat jongetje is niet irritant, het is namelijk nog maar een kind. Die moeder is bloed irritant en dat maakt de film voor mij ook super irritant en slecht. En dan tot slot dat je tegen een kind van 4/5 tijdens een ruzie schreeuwt dat haar papa dood is. Naja zoals je kunt merken was ik niet te spreken over deze film haha te saai en te langdradig om dus dan nog maar te zwijgen over het zwaar hoge irritatie-gehalte.